Browse publication

„Średniego wzrostu, pulchniutki, o czerwonych usteczkach,
przedwcześnie otyły” - lubiła go bardzo, ale... Przekonawszy
się, że kocha bez wzajemności, upił się narozrabiał, porozbijał
krzesła i dał w pysk jakiemuś góralowi. Trwało to dwa
dni. Dużo później, na Placu Trzech Krzyży jeszcze Irenę
zapytał - „Nie chcesz mnie?” Odpowiedziała odmownie. -
„To dobrze, to się ożenię, żebyś wiedziała!” I ożenił się z
Lilpopówną z domu, i miał z nią syna i byli chyba szczęśliwi
- do czasu jego przedwczesnej śmierci. Ale to już inna historia...
Najbliższą przyjaciółką Ireny była Janka Konarska,
przyszła żona Słonimskiego, bardzo utalentowana graficzka,
no i piękna kobieta. Kochała się nieszczęśliwie w Karolu
Stryjeńskim, który był mężem Zofii „utalentowanej półwariatki,
cieszącej się ogromną popularnością w tamtych czasach.”
(Jej wielki talent objawił się jeszcze przed pierwszą
wojną, wówczas jeszcze była panną Lubańską, córką krakowskiego
rękawicznika). Odkrył j ą - j a k wspomina Magdalena
Samozwaniec - Jerzy Warchałowski, esteta i wielki miłośnik
sztuk pięknych. On urządził jej pierwszą wystawę
i tak skutecznie wraz z Ludwikiem Pugetem robił wokół niej
szum, że młodziutka Zosia stała się od razu sławna. Dziwne
wrażenie musiała robić na paniach z towarzystwa -
„murzyńska kręcona czupryna i wspaniałe ogniste, ciemne
oczy.” Podobne robiła tysiące nietaktów i faux pas, ale
wszystko wynagradzała jakimś takim „zamorusanym wdziękiem”
i bezpośredniością. Od dawna „byli parą” ze Stryjeńskim,
ale nikt nie przypuszczał, że się pobiorą. Swego męża
kochała dziko, zachłannie i histerycznie. Janka nie miała
żadnych szans. Zwłaszcza, że i Karol był wiemy swojej żonie.
Mógł się kobietom podobać ze swoją „suchą, indiańską
twarzą”, był człowiekiem pełnym uroku i wewnętrznego
ognia, poza tym zdolnym architektem, twórcą zakopiańskiej
szkoły drzewnej i jednym z twórców (po starym Witkiewiczu)
stylu zakopiańskiego. Powiedział Jance to, co kobietę