Browse publication

ta jego żona - blondynka o dużych lalkowatych oczach, ale
jakaś taka „zanadto dociągnięta, dosznurowana, cedząca
słówka” wydaje się, że nieustanna adoracja Julka ją nudzi...
Zupełnie inne są Iwaszkiewiczowa i Konarska (późniejsza
Słonimska), Wierzyńska... też piękne, ale bardziej dostępne,
Bronisława Ostrowska i Iłłakiewiczówna uchodzą tylko za
„przystojne”, a Nałkowska za majestatyczną.
Muzy... to osobne zagadnienie... Muzy nie zawsze zostawały
żonami, czasem były żonami cudzymi, a więc owocem
zakazanym, który tym bardziej smakował. Nie zawsze były
piękne, ani nawet ładne w potocznym tego słowa znaczeniu,
ale zawsze miały owo „coś”. Chociażby wspomniana wcześniej
Dagny Przybyszewska. Pomimo zupełnego braku piersi,
była natchnieniem wielu znakomitych pisarzy, malarzy
i niemało namąciła w Berlinie, przesiadując w lokalu o
wdzięcznej nazwie „Czarny prosiak”. Niewiele mówiła,
umiała ponoć słuchać jak nikt. W końcu zostawszy żoną charyzmatycznego
Smutnego Szatana - nie uspokoiła się - nawet
po urodzeniu dwójki dzieci - nadal owo „coś” przyciągało
jak magnes mężczyzn, ot chociażby Boya. Była jego
wielką, tragiczną, młodzieńczą miłością! Barbara Winklowa
w swojej bibliografii o nim napisała oględnie, że „można by
przypuszczać, iż łączyły go z Dagny jakoby bliższe stosunki”.
Och, Pani Winklowa! On zupełnie dla niej oszalał, kochał
ją nieprzytomnie! Zgrywał się dla niej w karty, żeby
móc kupić bukiet róż, parasolkę, czy co tam sobie Dagny
zażyczyła, albo prozaicznie, po prostu pożyczyć na zapłacenie
spóźnionego rachunku. Tak się wtedy kochało!...
Mało tego. Przyjął stypendium od wojska austriackiego
na studia lekarskie - stypendium, z którego sam nie zużył ani
grosza, a które go później straszliwie zobowiązało. A Dagny
była niewdzięczna... mało tego, że kochała przy tym wszyst­
15