Browse publication

konstatuje, że „biustu przecież wcale nie miała.” Widać nie
o biust tylko, ani o proste plecy chodziło. Zróbmy niewielką
dygresję w stronę mody...
Dyktatorów mody nigdy nie przerażała waga
„piórkowa” 49 kg i obwód w talii 49 cm, oraz zupełny brak
piersi. Przecież jeszcze w okresie wojny secesyjnej o elegancji
kobiety światowej wyrokowano po obwodzie jej talii.
Scarlett 0 ’Hara znosiła okrutne cierpienia, a nie pozwoliła
sobie poluzować gorsetu. Na szczęście te czasy minęły.
Christian Dior, który lansował „new look” nie zdołał wskrzesić
tego zamiłowania do męczeństwa. „Osa” Rochasa, której
sukces był krótkotrwały, nie była podobna do pancerza
z fiszbinami z XIX wieku. Niemniej jednak trzeba przyznać,
że moda była tworzona z myślą o kobietach, a raczej o figurach
młodych i wysmukłych.
Poczynając od lat 40-tych XIX wieku (kiedy to powstały
pierwsze kobiece żurnale) w tamtych czasach nie było jeszcze
dyktatorów mody. Dopiero w 1860 r. powstał Dom Mody
niejakiego Charlesa Fredericka Wortha. Wprowadził on
jako pierwszy żywe modelki, między innymi własną żonę.
Trzeba przyznać, że oprócz żony miał wyjątkowo utalentowaną
rodzinę - syn Gaston - oprócz urody po mamie, posiadł
też w genach niezwykłe poczucie smaku i wiedział jak
użyć jedwabiów Lyonsa o dużych wzorach, z precyzją, która
podkreślała szerokie linie kroju. W 1900 Dom Wortha miał
już filie w wszystkich większych stolicach europejskich
I ubierał większość znamienitych osób. Idąc dalej tym tropem,
nie sposób nie wspomnieć o panu Doucet, którego
dziadek sporo wcześniej otworzył sklep z odzieżą dla panów
przy rue la Puix, a ten dla odmiany zajął się damskimi sukniami
i odniósł błyskawiczny sukces, tworząc kreacje zarówno
sceniczne jak i prywatne dla największych aktorek. Jego
styl był bogaty, elegancki i... ostrożny, a te kobiety, które
chciały być wyzywające i rzucać się w oczy ubierały się
u Paula Poireta - pierwszego świadomego artysty wśród
12