Browse publication

chowicza: „która książki kupowała, lecz nie po to by je czytała,
ot, tak tylko, by je miała”.
Nie ona jedna! Też skupowałam materiały w różnych
kolorach, w dobrym gatunku, które później zalegały szafy,
nigdy nie uszyte, nie użyte, żyjące własnym życiem w nadmiernie
ciasnej szafie, wykwitające po jakimś czasie w formie
buntu - gniazdem moli - śmiertelną, ostateczną zemstą...
Lilka, poetka, której w rodzinnym mieście nie bardzo
chciano wydawać, była o wiele bardziej dumna ze swojej
urody, niż ze swoich wierszy. Uwielbiała swoje „Liliowe
dłonie” i rasowe nogi, które pokazywała zresztą przy każdej
okazji. Reszta figury (budząca pewne kontrowersje) była
szczelnie zasłonięta pelerynkami, szalami, kryła braki i grała
najmniejszą rolę. W dzisiejszych czasach, kiedy pokazuje się
całość ciała, uroda Lilki nie została by w ogóle zauważona.
Defekt figury, ukrywany wówczas pod płaszczem popielatych
loków skomentowano by jednoznacznie...
Zresztą już wtedy tzw. „przyjaciółki” objaśniały dokładnie
wielbicielkom Lilki, że poetka jest ułomna i ma jedną
nogę krótszą. O złośliwości kobieca! Prawdą przecież jest,
że miała obie nogi równej długości i tak piękne, jak Marlena
Dietrich! Ale Lilka miała też wokół siebie ludzi życzliwych.
Dwa słowa o MM, czyli Marii Morskiej, a właściwie
Niucie Knastrowej, żonie pewnego docenta matematyki, który
kochał ją miłością „tak wielką, że nie żądał od niej nawet
wierności małżeńskiej”. Piszę o czasach, kiedy była Muzą
Słonimskiego i znajomą Ireny Krzywickiej. Opowiada Irena:
„Maria Morska miała rzadki u kobiet zwyczaj niemówienia
o byle czym. Albo miała coś istotnego do powiedzenia, albo
umiała pięknie milczeć, patrząc rozmówcy w oczy morskim
spojrzeniem.” Zaiste piękna opinia i co dziwniejsze - kobiety
o innej kobiecie Obie panie spotkały się kiedyś przypadkiem
na klatce schodowej prowadzącej do czyjegoś mieszkania...
„Maria sfrunęła do mnie niejako z góry i zapytała czy
10