012012 - Prešovská univerzita v Prešove

THEOLOGOS 1/2012 | ŠTÚDIE
dego człowieka. Inkarnacja zmieniła bieg ludzkiej historii, a sam Jezus
Chrystus stał się Panem i ośrodkiem, punktem centralnym wszechświata
i całej historii (PDV 46; RH 1; RMis 5). Chrystus przynosi przede wszystkim
pełnię objawienia o Bogu, a tym objawieniem jest całe Jego życie. W
Nim człowiek nie szuka już Boga „po omacku”, ale Bóg szuka człowieka
i znajduje go. W Chrystusie człowiek poznaje Boga takim, jakim On jest
i jakim sam zechciał się objawić; Chrystus ukazuje bowiem Jego rzeczywiste
oblicze. W Chrystusowym objawieniu zawiera się też całkowicie
nowa antropologia. On bowiem objawia nie tylko Boga, ale i człowieka,
to znaczy przynosi pełnię prawdy o człowieku: „w Chrystusie i przez
Chrystusa człowiek zdobył pełną świadomość swojej godności, swojego
wyniesienia, transcendentnej wartości samego człowieczeństwa, sensu
swojego bytowania” (RH 11). Co więcej, Chrystus sam ukazuje – na przykładzie
własnej osoby i własnego życia – taki wzór człowieczeństwa
i ludzkiej egzystencji, jaki Bóg od początku zamierzył względem człowieka.
Jest On więc doskonałym człowiekiem, „nowym Adamem” (por. Rz
5, 12-20). Na przykładzie Chrystusa chrześcijaństwo ukazuje całkowitą
i radykalną nowość życia ludzkiego: każdy człowiek, wezwany do świętości,
równocześnie powołany jest do upodobnienia się do Chrystusa. Realizacja
tego wezwania przez człowieka zapewnia mu integralny i pełny
rozwój własnej osoby na miarę wyznaczoną mu przez Boga. Tym samym
rodzi się „nowy człowiek”, żyjący w Chrystusie i w Kościele, przemieniony
na podobieństwo Chrystusa zmartwychwstałego (RMis 7; DeV24; TMA
6). W przekonaniu papieża, wszystkie religie mają na celu doprowadzenie
człowieka do określonej nowości życia, ale również tu mamy do czynienia
z poszukiwaniem niejako „po omacku” (RMis 11). To powszechne
przeznaczenie ludzkości do „Chrystusowego kształtu” własnego człowieczeństwa
wynika z odwiecznego planu Bożego, zgodnie z którym każdy
człowiek przeznaczony jest do tego, by stał się „na wzór obrazu Jego Syna”
(Rz 8,29). Tym samym Wcielenie staje się dopełnieniem dzieła stworzenia
(DeV 52).
Jan Paweł II podkreśla mocno staurologiczny aspekt objawienia: Krzyż
Chrystusa przynosi pełnię prawdy o Bogu i o człowieku, pełnię prawdy
o ludzkim grzechu, o jego skali, ale też o jego przezwyciężeniu w odkupieńczym
dziele Chrystusa: mysterium iniquitatis wyjaśnia się w świetle
mysterium pietatis. Bez prawdy o grzechu, która rozjaśnia się w świetle
Krzyża, nie ma pełnej prawdy o Bogu ani o człowieku (ReP 19-22; DeV
27-48; DiM 7 n.). Właśnie „głupstwo”, „zgorszenie Krzyża” objawia – jak w
żadnej innej religii – rzeczywistą naturę człowieka i wielkość jego grzechu
oraz naturę Boga i wielkość Jego miłosierdzia, Jego miłości do człowieka;
objawia też jednak wielkość i godność człowieka. W Chrystusie-Człowieku
77