recenzje - Portret

swoim strumieniom myślowym
inne kierunki, zapędzać je na nowe
tory, którymi moja wyobraźnia
nigdy przedtem się nie poruszała.
Dochodziłem do różnych uogólnień
i byłem z siebie kontent. Wszak
dowolność w układaniu zdań na
określony temat nie może być nam
narzucona odgórnie. Nie mówmy
na razie o zasadach ortograficznych
i interpunkcyjnych. To nie tani
zakład budowlany mojego ojca, gdzie
tylko i wyłącznie on jest szefem. Na
jego stanowisku wskazanym jest
nawet, by umiał trzymać ludzi w
ryzach. Inaczej roznieśliby mu firmę.
Denerwuje mnie ta nieprzyjemna
lepkość. Ocieram się i czuję się
naoliwionym. Sytuacja przerosła
mnie.
Co nie było rzadkością... Sam
nie umiał sobie pomóc. Rozwiązań
wielu problemów szukał, lecz nie
mógł znaleźć. Często widział wielkie
oczy, którymi wpatrywał się w niego
brunatny, pusty, przeraźliwy strach,
który paraliżował go po czubek
nosa. Miał uczucie, niby mrówki
łaziły po jego ciele, jakby węże,
jaszczurki, pająki, ślimaki, chrząszcze
i modliszki rozrywały mu skórę,
i wgryzały się w wnętrzności, które
miałyby być później wyrzygane z
wielkim spazmem, ze skurczami
powodującymi parzący ból i
wyciskającymi gorzkie łzy. Płakałby
tak biedaczek nad swoją osobą i jej
płytkością, z której nie potrafił się
wydostać. Zawsze potrzebował lin,
wiązadeł, sznurów, lian, nitek, drabin,
które dopomogłyby mu podnieść się
z upadku, by następnie mógł stoczyć
się jeszcze niżej – do ciemnych dziur,
w otchłań...
Wygłaszałby w górę ulatującą
melodię śpiewnej modlitwy.
Wzywałby ku pomocy siły
nadprzyrodzone, lecz pozytywne
i niegroźne. Gdyby zdarzyło się,
że spotkałby nieposkromione i
nieujarzmione moce ciemności,
narobiłby w portki. Dodatkowy
balast ściągnąłby go nieodwołalnie
– i nie byłoby już dla niego ratunku.
Bałby się o swą skórę, nie chciałby, by
odrosty drzew upstrzonych w ciernie,
oszpeciły mu gdzieś w głębinie jego
delikatną, wysoce wypieszczoną
twarzyczkę. Niby odbicie źródlane.
84
Za tym to odbiciem szalały ziemskie pokractwa w zastępstwie
słodkopachnących nimf, wyemancypowane kobiety o
podstarzałych licach, upudrowane kokoty, po policzkach
których ściekała gruba warstwa makijażu, tanie dziewki,
sprzedajne pannice bez ojca i matki, niedorozwinięte potworki
– każda z nich zafascynowana jego osobowością. Grał wielu, by
się tylko przypodobać. Żadna nie mogła w pierwszym odruchu
uniesienia spojrzeć na niego pełnym krytycyzmu wzrokiem.
Te, które były mądrzejsze i dla których liczyła się również
dusza ludzka, i charakter, odchodziły, wyrzucając sobie wielce
naganną pomyłkę. Nikt nie dowie się nigdy, jak wiele z nich
popełniło później samobójstwa lub zaczęło brać niebezpieczne
dla zdrowia i życia używki. Ciemną nocą płakały i wspominały
namiastki cudownych chwil, lekkich uniesień, udawanych
orgazmów, choć bardzo chciały przeżyć z nim choć jeden
prawdziwy... Zawsze kończył za wcześnie!!
Tekst powstał dzięki wsparciu finansowemu Ministerstwa
Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
Arkadiusz Łuba – ur. w 1977 r. w Olsztynie; studia wyższe
w dziedzinie literaturoznawstwa, teatrologii i pedagogiki w
Olsztynie i Zurychu; publicysta i dziennikarz; autor antologii
przekładów „Ślady” (2003) oraz książki „Okno na Joyce’a
(2007); publikacje m.in. w „Portrecie”, „Dekadzie Literackiej”,
„Denkbilder”; liczne stypendia: miasta Olsztyn w dziedzinie
kultury (2005), Fundacji Jamesa Joyce’a w Zurychu (2005,
2007), Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w
dziedzinie literatury (2006, 2008), Bawarskiej Kancelarii Stanu
w dziedzinie dziennikarstwa (2006), Fundacji Roberta Boscha
(2007); autor bloga http://jjoyce.blog.onet.pl; mieszka i pracuje
w Berlinie.