recenzje - Portret

poezja
moce
z trudem, plując i charcząc, pachnąc gnijącymi liśćmi,
wyrzuca z siebie ducha. podłoże jest sypkie, trzeszczą nóżki chrząszczy.
do warg przywierają skrawki żaru, dni są upalnie długie.
w ściółce lęgną się błędne ogniki. tylko zdania są opuszczone jak domy, pisane kurzem i wilgotne.
dopiero wieczorami przychodzą po nas burze, szarpią za język.
pierwszy raz w życiu widzę gromy rzucane na niebo jak ziarno. kiełkuje, rośnie.
z każdym grzmotem ciarki tulą się do spodów stóp; owady strachu jak niezapowiedziani goście.
nawoływania pociągów, skalpeli tnących przestrzeń. mijają. potem krople, pierwsi siepacze deszczu.
charcząc i rzężąc, drżąc po czubki słów, plując płomieniem – wyrzuca z siebie moc. trafiają się także
muchy i opiłki żelaza. stoję obok, cierpliwie podtrzymuję opadającą głowę.
trochę wiem o upiorach, któregoś ranka tak się zdarzyło, że zapomniałam się obudzić,
chociaż wstawałam, chodziłam, zaklinałam, choć na czworakach wlokły się za mną plamy światła.
znaki na wodzie były wyraźne, dla chcących odejść wiatr splatał się w kładki,
płótna targały się w znane kształty, węzły rozplatały się – jak gdyby próbując uciec.
mało brakowało, a stałabym się rodzinnym sekretem, trzymaliby mnie pod kluczem.
mosiądz pod palcami puchłby lub kruszył się i pękał, zamki w drzwiach usypiałyby jak zdobyte warownie.
ale kiedy, kaszląc, wyciąga ducha na światło, nie wspominam o najlepszych sposobach, o śladach
rozżarzonego żelaza, o cierpkich wywarach zdań wyszeptanych po zmierzchu, dojrzewających znakach
pleśni na dłoniach owoców. te wciąż są jadalne, ale móc przełknąć coś – to najmniej.
nieoczekiwanie, bez ostrzeżenia, wciąż jestem. stąd wiem: dziwne rzeczy będą się dziać, nieustannie.
skład map
zwykle zaczyna się od niebezpiecznych zdarzeń. wiedzą o tym
kreślarze, zapadnięte doliny ich oczu rozgraniczają stare i nowe państwa.
drążenie skał, rzeki o ustach kotów próbujące zwinąć się w kłębek,
a w ich zakolach miasta rozrysowują się jak kwiaty. bluszcz mógłby być trujący,
ale to słowa całkiem innej bajki. podłużne wędrówki myszy, lemingów i ludów;
nadchodzą w najmniej spodziewany wieczór, choć może powinien był nas ostrzec
szmer udający wiatr, błądzenie ołówka po wielkim, śliskim jak niebo papierze.
ludzie mijający nas w parku poruszają się z pośpiechem jak zwiadowcy albo uciekinierzy.
mgła najpierw za odległymi drzewami, skrada się powoli, jeszcze z wyraźnym namysłem.
jest hordą barbarzyńców, germańskim plemieniem o wilgotnym od moczarów spojrzeniu.
między pniami błyskają światła, nie wiadomo, reflektory samochodów, czy włócznie,
ale już wkrótce zostaną pochłonięte ogniska latarni. przerywamy poważną rozmowę
w pół słowa. nie wiem, czy myślisz o tym samym, co ja: że jest już za późno.
pachnie imbirem i goździkami, w powietrzu jest też szczypta oceanów.
nabrzeża jeszcze nie zaczęły na dobre butwieć. pętla zacieśnia się, nadchodzą wyrzuty sumienia.
łakomie patrzą na nas zza gałęzi, z bliska. stoimy przy lampie ulicznej, w promieniu kilkunastu kroków
jednym, jedynym ogniu. dwie pieczenie.
79