recenzje - Portret

proza
Jacek Wangin
Śmieszna Góra
Bezradność, nie czuł nic więcej. Zupełnie jak siedemnaście
lat temu. I to przedłużające się czekanie, też było podobne.
Takie chwile pamięta się aż nadto, gdy człowiek musi oddać
czas i ciało w ręce fachowców. Z tamtego pobytu w szpitalu
zostało jeszcze wspomnienie ostrego zapachu lizolu i blizny
na brzuchu i udach. Zapamiętał też kosmate skarpety faceta z
naprzeciwka, z którym znalazł się w sześcioosobowej sali.
Zaczynał dzień od widoku puchatych skarpet, robionych
na grubych drutach. Wełna, splątana w duże oczka, zawsze
nastroszona, nigdy nie filcowała się pod naciskiem właściciela.
Ryszard był przekonany, że skarpety zrobiła grubemu
żona, specjalnie do szpitala, było tu wystarczająco zimno i
nieprzytulnie. Ich łóżka ustawiono w poprzek sali, nogami
do siebie. Ryszard wciąż skazany był na widok stóp. Gdy po
nocy otwierał oczy, były na swoim miejscu, złączone i gotowe.
Kiedy kładł się po wieczornym obchodzie, tkwiły równolegle
i nieruchomo jak skupiacz myśli. Czasem nachodziła go
refleksja, że to zapowiedź opuszczania sali nogami do przodu.
Ale niepokój minął szybko, bardzo szybko. Wtedy czuł wigor
odchodzącej młodości i łatwiej było gromadzić siły. Miał dla
kogo żyć. Codziennie odwiedzała go żona, przychodził kolega
z warsztatu, brat też bywał dwa razy w tygodniu, na wizytach
dozwolonych przez administrację: w czwartek i w niedzielę.
Zanikające krążenie krwi, trochę poniżej kolan, groziło
amputacją obu kończyn. Na szczęście w porę zjawił się
odpowiedni lekarz i przeszczepił żyły. Kosztowało to sporo
zachodu, nic za darmo. Żona, korzystając z sieci przeróżnych
koneksji, zdobywała kryształy górskie, bo doktor był ich
kolekcjonerem. Nie obeszło się również bez kilku butelek
prawdziwego koniaku, którego zdobycie graniczyło z cudem.
Dodatkowo Ryszard przerzucał na żonę wstydliwy obowiązek
wręczania prezentów. Sam nic nie wręczał lekarzowi, tłumacząc,
że nie zna się na tym, nie wie, jak to się robi. Rodzice popełnili
błąd w wychowaniu i zaniedbali ten rodzaj życiowej zaradności.
Dziś boleśniej czuł, że jest tu sam. Już wie, że Kamila
nie przyjdzie, nie wspomoże. Od sześciu lat chodzi swoimi
ścieżkami, wzdłuż niebieskich łąk. Tam, gdzie lew spoczywa
obok jagnięcia, a dziecię bawi się żmiją... Jest u Pana, gdzie
deszcz nie psuje jej humoru, bo już nie pada. Czasy się zmieniły
i dziś sprawy toczą się prościej. Teraz nie trzeba walczyć o
górskie kryształy, a koniaki wyszły z krwioobiegu lekarskiego.
Jest zwyczajnie, trzeba mieć gotówkę i dowiedzieć się, jaka
kwota obowiązuje przy konkretnych zabiegach.
Im bardziej Ryszard nie chciał o tym myśleć, tym
mocniej myśl nie chciała się
odrywać. Zalewał ją strumieniem
najdziwniejszych obrazów z pamięci,
ale wstyd i poniżenie wydobywały
na powierzchnię teraźniejszość i
dokuczały bardziej niż wypukłość
ciała, która przywlokła go do szpitala
w Śmiesznej Górze.
Siedział pod ścianą, na
plastikowym krzesełku, w miękkiej
bawełnianej piżamie i we frotowym
szlafroku. Kolejny raz czytał menu
automatu do kawy ustawionego
naprzeciwko i nie wiedział, ile mu
jeszcze zostało. Przyjazne światło
spływało wzdłuż jasnych ścian, a
niepokój milczących pacjentów
wisiał nad nim i piętnował ciszę.
Jeszcze nie tak dawno opowiadał
sąsiadom, że od zawsze bardzo bał
się otwartego złamania i operacji
wyrostka. Przeczuwał, że los zakpi z
niego przy najmniejszym rutynowym
zabiegu i nie obudzi się z narkozy.
Dlatego na wszelki wypadek od wielu
lat nie palił, zrezygnował z długich
zimowych spacerów, przechodził
przez jezdnię w miejscach
wyznaczonych i nie przejadał się, a
jednak siedział dziś w piżamie, na
szpitalnym korytarzu Śmiesznej
Góry.
Jeszcze raz oglądał wyniki, żeby
nie pisać czarnego scenariusza.
Nie znał się na tym, ale przesuwał
wzrokiem po skrawkach papieru
i wspominał słowa siostry Marty:
„krew w normie, mocz zdrowy,
przynajmniej jak na faceta po
sześćdziesiątce, ciśnienie jak w
książce, pogratulować”. Po co zatem
tu siedział? Dziś mógłby wyjść do
domu, wrócić do karmienia mew
czekających za kuchennym oknem.
Uwielbiał biel ich piór, połyskującą
w zimowym słońcu. Zachwycał
się sprawnością ciał, gdy zawisły w
powietrzu i błyskawicznie zmieniały
27