recenzje - Portret

„Odkryj ciemne zakamarki duszy kobiecej” – motyw
przewodni sztuki? Przecież pojawia się w niej asesor
Brack – mężczyzna, którego postawa nie jest godną
naśladowania. Czy zatem hasło nie powinno brzmieć:
„Odkryj ciemne zakamarki ludzkiej duszy”?
Mogłoby tak brzmieć, tylko że asesor Brack jest postacią
bardziej prostolinijną niż Hedda. Od początku wiadomo, o co
mu chodzi i jaki ma cel: chce posiąść Heddę. A o co chodzi
Heddzie? Tak naprawdę tego nie wiadomo, nie potrafimy
sobie na to pytanie odpowiedzieć. Możemy się tylko domyślać,
domniemywać. Stąd hasło podkreślające właśnie zakamarki
duszy kobiecej. Heddy nie można dotknąć. Gdyby ona jeszcze
zdradzała Tesmana, ale przecież mówi jasno do Lövborga, że
ani zdrada małżeńska, ani miłość, nie wchodzą w rachubę. Ma
„schizę” na punkcie dotykania, stąd pistolety generała Gablera,
które zastępują jej mężczyznę lub kogoś, kto ją zaspokoi
seksualnie.
Dramaturgia Ibsena – „ożywcze obmycie serca”.
Czy taki efekt chciał uzyskać reżyser wybierając dramat
„Hedda Gabler”? Czym dla Was, aktorów, była gra w tej
właśnie sztuce?
Bardzo trudne pytanie… Wydaje mi się, że jest to ożywcze
obmycie serca... Czytałem wiele recenzji i przeczytałem
pewną, w której autor zarzucił nam, że my nie wiemy, co grać.
Wiadomo, jest demokracja i każdy ma prawo do oceny. Nie
mogę komuś powiedzieć, że ma mu się podobać spektakl
w Teatrze Jaracza albo nie podobać. Każdy ma prawo do
swojego zdania, ale jest ono subiektywne, więc ja nie godzę się
ze stwierdzeniem, że my nie wiedzieliśmy, co grać, a reżyser
wpuścił nas w maliny. Uważam, że nie można oceniać sztuki
na zasadzie „zła-dobra”, lecz według odczuć, czy nam się taki
teatr podoba i czy taka forma przedstawienia nam odpowiada,
czy też nie. Nie można powiedzieć, że ktoś nie wiedział, co
gra, ponieważ od początku do końca wiedzieliśmy, za co się
zabieramy. Reżyser doskonale wiedział, o czym robi sztukę i
konsekwentnie doprowadził ją do końca. Wszystkie zabiegi
były świadome. Dla mnie jest to bardzo ważne przedstawienie.
Trudne, wymagające ogromnego skupienia. Nie mamy się
za czym schować. To i liczne pauzy powodują, że w środę
przedstawienie może być świetne, a w czwartek już kompletnie
do bani. Rzadko się grywa w spektaklu, w którym nie można
wyrzucić emocji na zewnątrz. Dużo łatwiejszym środkiem
aktorskim jest wyrzucenie emocji na zewnątrz niż skrywanie
ich przez półtorej godziny.
Dziękuję za rozmowę.
202
projekt: Paweł Walicki
Marcin Kiszluk – rocznik 1978,
absolwent policealnego Studium
Aktorskiego przy Teatrze im. S.
Jaracza w Olsztynie (2000). Po
dyplomie pracował w Radomiu
i Kielcach. Jego role to, m.in.
Jimmy Porter – „Miłość i gniew”
J. Osborne’a (dyplom aktorski),
Książę Kornwalii – „Król Lear” W.
Szekspira, Bill – „Funny Money” R.
C. Cooney’a, Władzio – „Ślub” W.
Gombrowicza, Jacques – „Palec boży”
M. Hollingera, Rafael – „Czasami
śnieg pada w kwietniu”. Prowadzi
zajęcia gońca teatralnego. Pasjonuje
się sportem – jest szczególnym
fanem piłki nożnej. Zna też tajniki
szermierki teatralnej.