recenzje - Portret

zamydlać, bo jeśli już teraz, jeśli w tej przedprogowości życiowej
modlitwy, które przecież z naiwności w formie najczystszej,
które przecież z wiary w świętości wiekiem jego ślimatym
zapewnionej, nie zyskały sobie aprobaty, nie zasłużyły sobie na
uznanie, to i te późniejsze, te następne, kalibrowo już o wiele
bardziej obfite, będą w klęsce kląskały, mimo klęknięć ofiarnych,
mimo epifanii podniebnie wysyłanych w uprośbieniach
błagalnych.
Więc kiedy już się zamydlanie wielominutowe wypełniło,
kiedy wydawało mu się, że dywanik nie na ścianie wisieć
powinien, ale co najwyżej buty przedpokojowe sobą zachwycać
i zaszczycać, to jeszcze bardziej czasorozciągliwość odczuwał,
bo tak na ojca czekając, bo tak modląc się podniebnie w
szeptaninach podniebiennych, wcale czasu nie przepędzał
w przeminięcie, wcale go sobie, by tak rzec, nie ukracał
kategorycznie i bez możliwości sprzeciwu; tak, czas mu nie
mijał, czas go sobą obłapiał, czas go w napięciu, w niespokoju
igiełkowo obkłuwał, uświadamiając mu, że na tym będzie
polegało całe jego dzięcięctwo wieczorne i że on wcale na
nim polegać nie powinien, że tak, że tak właśnie, że zawsze
będzie musiał czekać, zawsze będzie musiał czekać w ust
otwarciu, w serca nieukołysaniu w rytm kołysanki, którą
mu matka winna według prawideł, według prawdziwości
wszelkiej uspokojenie zapewniać. Powiedziało, że pewnie
należało polec w uparapeceniu i ojca wypatrywać, wyczekiwać
w tym swoim czekaniu jeszcze mocniej-intensywniej, ale nie,
ale nie potrafił, ale nie chciał, bo, powiedziało, nie zniósłby
tego, nie uniósłby tego na swoich plecach dziecięcych (już
wtedy psychopatologicznych, powiedział), tego toru ruchu
ojca powrotnego-krzywoliniowego, nie mógłby patrzeć jak
z każdym zatoczeniem w zatoczkę autobusową przyuliczną
przyspieszenie ojca staje się skutecznym opóźnieniem i w tej
regresywności kinematyki ojciec opada gdzieś w odpoczęcie,
w pijackie oklapnięcie, a wtedy on z matką, z żoną ojca, będą
musieli w ubieranie pośpieszne, w ojca podnoszenie, w do
domu z ojcem w ich ręce klamrowo ujętym i chodnikowo
rozślizganym wracanie, żeby mu termodynamika nie
postanowiła złożyć na ustach siniejących ostatniego pocałunku,
by go nie poukładała układnie w objęciach, które by ojca
przeniosły w ten stan błogi i ciepły już ostatecznie, które by
ojca ułożyły na katafalku zera dla niego już absolutnego. Więc
nie, więc nim okno uparapecone odpadało, więc upadało z
trzaskiem szybozbitym i kazało mu innych rozwiązań, innych
reakcji na ojca rekreacyjność szukać. Powiedziało, że najczęściej
błąkał się podomowo w tym obłąkaniu, w tym napięciu i nie
robił nic, co by się konkretnością mianowało i oczokłujnie
mieniło; powiedziało, że jego działanie bezcelowość zyskiwało
sobie niejako nominalnie, bez pytania, wykorzystując jego
jąkania we wszelkim działaniu, afazję, na którą go skazywało,
by tak rzec, zmieszanie wszelkich aspektów ojcowskości,
jakie sobie wyzyskiwał w tych wcale pięknych katastrofach,
w tych katarstrofach obrzękniętych, których nie mógł się
pozbyć w żadnej kropelkowości mu przez matkę nagłówkowo
wgłaskiwanej.
I przychodził moment, kiedy się ojca przyjście dokonać
musiało, tak, przychodził, jak każda z tych chwil, które swoją
ostateczność muszą spełnić, przed którymi żadne uciekanie,
przed którymi żadne tłumaczenia i prób wytłumaczeń
podejmowanie, to była ta jedna z podstawowych ostateczności,
żadna komplementarność
naddatkowa, nie, to był jego
podstawowy pakiet, do którego ojca
do domu rozchwiane przychodzenie
musiał sobie dopisać gdzieś
pomiędzy narodziny, fizjologię i
wreszcie tę śmierć (powiedziało, że
to był jeszcze ten czas dziecięcej
nieświadomości, kiedy się śmierć
traktuje jak niemiecką czekoladkę,
niby słodka-sklejająca, niby mdlącadławiąca,
ale jej glukozowośćwęglowodorowość
rozpływająca
się na języku mami, nęci jakoś
dziwacznie, jeszcze się wierzy, że to
może być całkiem miłe, że strach
wcale-a-wcale nie ma wielkich oczu,
strach jest wtedy zupełnie ślepy,
niemy i wartości zastraszających
niemający, mniemający tylko sobie
samemu, że może do szkieleciarek
zmrożenia doprowadzić, to jest taka
śmiertka dziecięca, jej taniec wcale
nie jest tangiem białym i zimnym
jak kość, a tylko jakimś pląsem
łąkowym z latawcem i lizakiem w
ręku). Powiedziało, że czuł gdzieś
w podświadomości, gdzieś w
intuicyjności, tak poza empiryzmem
i racjonalizmem, tak gdzieś w tej
własnej fenomenologii poznania,
że ojciec się dodomnie szumnie
zbliża, że ojciec już jużż allee tto
nnaprawdę już jjużż idzie, że już
jest przy drzwiach, że do teczki po
klucze sięga, że tratratrafić próbuje.
Powiedziało, w tym momencie
matka najczęściej zdołała już ojca
próby usłyszeć, ojca przekleństwami
mroźnego powietrza nasycanie i
wybiegała z mieszkania, i schody w
wielostopniowości pokonywała, by
ojcu drzwi jak najszybciej otworzyć,
by mu sezam domowy udowodnić,
który się przed nim wieczornie
rozwierał, tak, biegła, pokonywała,
otwierała i że, to tak na wszelki
wypadek bo mi się znowu na klatce
zejszczy sąsiadów pobudzi krzyczeć
mi będzie a ja się nie będę przed
nimi później się nie chcę wstydzić no
przecież, mówiła.
Tak, a później ojciec do domubloku
wchodził, o ściany się ocierając,
się w ściany korytarzowe wcierając,
matka, już w domu-mieszkaniu,
pomagała ojcu ściągnąć się do
używalności, ściągnąć buty i kurtkę
mrozochłonną, a ojciec wtedy w
119