recenzje - Portret

Ola. Z opisanych pozycji widać, iż
niektórzy uznaliby te zdjęcia wręcz
za przyzwoite, a nawet wstydliwe,
gdyż niewiele mają wspólnego z
aktami znanymi z Internetu czy
kolorowych tabloidów. Może do
bardziej prowokujących można by
zaliczyć te z wizerunkiem Luizy
odchylającej dłonią gumkę majtek,
Bogny podnoszącej garściami
ramiączka stanika, opartą pośladkami
o rurkę (!) od parasola Suzi, czy Ewy
wylizującej swój palec.
Ubrań, w jakie ustrojono
dziewczęta do tej sesji, nie można
zaliczyć do reprezentatywnych dla
sezonu, nie są nawet „modne” czy
„designerskie”. Większość z nich to
po prostu bikini, a i tak najczęściej
widać tylko sam biustonosz:
zazwyczaj czarny, dalej – w kolorze
różowym i wreszcie (po jednym)
niebieski, granatowy, brązowy,
fiołkowy, czerwony, bordowy, cielisty
oraz biały. Kolejnym popularnym
ubiorem, ale już mniej licznym, są
tzw. topy, najczęściej bardzo krótkie
(a niektóre jeszcze „urozmaicone”,
jak np. ten Izy – z seksownym
z dekoltem na całej długości),
kilka razy jedwabne koszulki, a
tylko dwa „przyzwoity”, sportowy
biały t-shirt: Róża (w zestawie,
co niezwykłe, z zabudowanymi
czerwonymi spodenkami do
biegania) oraz Dagmara. Okulary
posiadają tylko dwie kobiety – w tym
jedna wciela się w „rolę” seksownej
nauczycielki. Dziewczyny chętnie
za to prezentują się w męskich
koszulach, najczęściej rozpiętych
na całej długości, aby pokazać
również biust (Agata, Dagmara,
Kalina) lub zawiązywanych z
przodu na supeł pod piersiami
(dwie Natasze). Kamila na tym tle
wyróżnia się elegancją: ma pełny
męski strój – białą koszulę i krawat,
a Ania – nawet obcisły garnitur
polo. Nietypowe, bo pojedyncze,
stroje to: granatowe body (Kinga),
same majtki (różowe zresztą – Asia),
biały stanik i majtki (Aga) oraz
ubiory ewidentnie nawiązujące do
tradycji kabaretowo-buduarowej
(czerwono-czarny gorset i pończochy
z podwiązkami – Marta, czarnoczerwony
komplet z siatkowymi
rajstopami – Monika, biały gorset
10
i pończochy samonośne – Anita). Zawinięta w sam ręcznik
jest Sandra, ona też wyróżnia się jedynym w tym gronie
tatuażem na ramieniu. Wielowiekowy atrybut kobiecości, czyli
sukienkę, posiadają tylko Edyta (biała suknia w czarny wzór,
opuszczone ramiączka), Sandra, Aneta (czerwone) i Gloria
(tzw. „łączka”). Powyższa analiza ubiorów dziewczyn na telefon
wskazuje na współczesne przemiany obyczajowe: nagość staje
się wszechobecnym i coraz bardziej akceptowanym elementem
codzienności. Wielowiekowy, stereotypowy ubiór kobiecy,
fetysz, symbol i znak roli kulturowej, czyli sukienka, zanika...
Tzw. „tła” seksownie wygiętych dziewcząt nie przyciągają za
to uwagi widza, a nawet wręcz przeciwnie – wszystko odbywa
się w znanych każdemu warunkach. Tak więc rekwizytami
młodych kobiet najczęściej są: parawan, nieosłonięte okna,
ściany z grafikami, zwykłe schody z marmuru, ogród, oświetlony
taras, żółte jesienne drzewa, ciemnobrązowe rzeźbione – lub
jasne, nowoczesne – drzwi, kilim z drzewem (jedyny akcent
„artystyczny”!), basen, „czarowne” krzaki róż, krzesła ogrodowe,
skały, a najczęściej białe (w pojedynczym przypadku pasiaste)
ściany...
Imiona dziewcząt na telefon są krótkie i powszechnie
znane, typowe, niewymyślne, niekojarzące się z kontekstem
agencji towarzyskiej, niemal nigdy standartowe pseudonimy
czy pieszczotliwe przezwiska (wyjątkami są Blondyna i Psotka).
Kobiety za to często porównują się do zwierząt o konotacji
erotycznej: tak więc bywają „dziką, nienasyconą kocicą” (Ewa),
„gorącą lisiczką”, czy Kotką („czasem drapieżną, a czasem
słodką”...). Jola oraz Joasia odwołują się za to do odwiecznego
mitu kontaktów kobiet z demonami, wręcz sięgając do postaci
żydowskiej Lilith, przemożnej kusicielki, pogromczyni
mężczyzn... Pierwsza z nich jest „anielską diablicą”, druga –
„małym diablątkiem”. Elka nie ukrywa, iż jest dziewczyną po
przejściach, zachowała jednak marzenia i pragnienia, które
mają wzbudzać opiekuńczość w interlokutorze: „Nie jestem
aniołkiem, ale potrafię docenić prawdziwą przyjaźń i miłość.
Jeśli tak, jak mi, brakuje ci obu tych rzeczy, zadzwoń” – apeluje
więc do zagubionej (może nieśmiałej?) duszy poszukującego.
Na konkretnych, szybkich facetów o upodobaniach sportowych
czeka Dagmara, „atrakcyjna nauczycielka gimnastyki”. Ida i Ines
za to są „chętne i głodne jak stado wilków”. Koci seks to seks
kuszący, wilczy – drapieżny.
A oto oczekiwania call-panien wobec ewentualnych
interlokutorów... Wymagania niezbyt wysokie zresztą... – gdyż
(najczęściej) mężczyzna ma być po prostu „gorący”. Daria
chce, aby „rozmówca pokazał jej, co potrafi”, Dagmara szuka
„kochanka, który chciałby rozkochać w sobie atrakcyjną
nauczycielkę gimnastyki”, Adze wystarczy, aby „głęboko
spojrzał jej w oczy”, a Ani – żeby umiał „się zabawić”. I już.
Nie musi mieć dobrego serca, gładkiej wymowy czy umieć
gotować... Może być „przystojnym masażystą o ciepłych
dłoniach” (Bogna), „spragnionym opieki i wyjątkowości” (Ines),
albo z drugiej strony – takim, co chce być aktywny i „spełnić
pragnienia” Kamili. Ogólnie powinien się starać, ale na pewno
nie musi być „księciem z bajki, a chłopakiem, który najbardziej
ceni przyjaźń (!) i chwile spędzone z ukochaną osobą...” (a
przynajmniej tak deklaruje Kalina, choć na początku odważnie
wyznaje, iż jest niepoprawną romantyczką). Tu wkracza głos
Izy: „Przekonaj się, jeśli masz odwagę”, podkreślony szeptem
Idy – „namiętnej, która szuka pieszczocha!!!”. Ida sprytnie