recenzje - Portret

koronką obszyte majteczki, wrzuciła
do rzeki. Materiał plisowanej
spódnicy podciągnęła tam, gdzie
kończyły się uda. Pogniotła się, ale
podzieliła się widokiem czarnego,
czystego klejnotu. Skórka drażniła
go. Zdławiony okrzyk i och, poczuł
zapach świeżych rybek, mączny
odór. I ach, poruszył się, ręką do
ust i woda, chlupot miękki, śliski,
ociekający. Wsiąkało, kleiste, ciepłe,
przyjemne. A Kitty Waltz, gdyż
to ona zanurzyła swój środkowy
palec tam, gdzie znajdował się
język, teraz spocony, ślinąowiany, a
następnie przesunęła wzdłuż uda ku
górze i zagłębiła go tam, gdzie... O
tak i tak i ach. Nie przeszkadzało.
Przyszło jej na myśl, że to śliski
węgorz zaplątany w wodorostach i
tak i ach i mokro. Kisielowata papka
wokół palca spływała w. U nóg
zakwitały stokrotki – śnieżnobiałe,
mocne, odważne. Uśmiech i krople
wysychającej rosy. Śmiech przez
łzy i ach, czy tylko tyle? Wstała, by
zawiązać sznurowadło. Impuls został
zarejestrowany. Skurcz wokół dziurki.
Zacisnęła pośladki, rozluźniła i ach,
cóż za ulga, i zamknął zeszyt, i skupił
się na chcącej odejść. I nie mógł
jej zatrzymać. Niezdara; i poszła i
och. I wprost do nieba uleciał zeń
z nieopisywanym dotychczas przez
nikogo dźwięk, którego nie sposób
powtórzyć. A ona już była daleko,
a kamienny młody bożek miłości
uśmiechał się zadziornie, a kuranty
na ratuszowej wieży obwieściły
światu, że kolejny z kolejnych
kwadrans minął i nie będzie mógł
zostać zatrzymany.
To było coś, co przeżył
po raz pierwszy, a czego nie
będzie mu dane zapomnieć.
Irytująca, dreszczwywołująca
substancja. Materia z materiałem
genetycznym. Wesoło oddawałby
ją do odpowiednich pojemników
w odpowiednim miejscu. Z drugiej
strony, nie chciał i nie był do tego
zupełnie przekonany, czy chce, aby
po kilku latach lub dziesiątkach
lat okazało się, że któryś z
napotkanych młodzieńców lub
miesiączkujących dziewcząt było
istotą wyrosłą z nasienia, które on
zasiał. Tak, chciałby mieć rodzinę,
pragnął tego, ale nie w umykającym
82
teraz momencie. Nie czuł się na siłach do podejmowania tak
olbrzymiego wysiłku, który spadłby mu wtedy na kark, zwalił na
głowę. Nie sądził też, że mógłby być wiernym jednej kobiecie.
Był święcie przekonany, że może być wiernym więcej niż tylko
jednej. Poczuł się jak tani chłystek, nic nie warty szczyl, jak
jakiś oszust, tani chłopiec do dupczenia za brudne pieniądze
zasyfionych kobietek ulicy. Męska kurewka. Pomyślał o swoim
wyglądzie. Wiedział, że jest przystojny i że one na niego lecą.
Sam przycinał zawsze swoje baczki, które mierzyły równo
dziewięć centymetrów długości i cztery centymetry szerokości
i nie przekraczały tych wymiarów nigdy. Tak pasowało mu
najlepiej. Lubił za to eksperymentować z włosami. Raz
pozwalał im rosnąć, to znów przycinał je. One wszystkie to
lubiły. Mówiły, że to go odnawia i odmładza. Ukazywał im się
w różnych wydaniach i to nie było złe. One też szukały czegoś
nowego, stanowiło to dla nich urozmaicenie monotonii życia
i jednostajności dnia. Nic nie było przeszkodą. Można było
otrzymać to, na co się miało ochotę i było to tak blisko.
Martin nie brał sobie do serca dobrych rad swoich
przyjaciół. O niektórych zdarzało mu się często zapominać.
Zawsze uważał, że oni za dużo od niego wymagają. Że chcą,
by był tylko na ich zawołanie, zawsze gotowy, że niby go
chcieli sobie podporządkować. A on miał się za wielkiego
indywidualistę i oryginała. Nie takim jednak był. Chętnie
wykorzystywał wypowiedzi swoich dobrych i najlepszych
kolegów. Wplatał je w swoje przemyślenia, a szczególnie
wtedy, gdy otaczały go dziewczęta. Sam nie umiał zabłysnąć
– korzystał więc z tego, co przed nim wypowiedzieli inni. Z
zupełną beztroską podszywał się pod cudze zdania. Wiele
razy powtarzał tym, których traktował jak dobrych kumpli, że
ma swój własny świat. Na nikogo, prócz tych, na których mu
zależało, nie zwracał uwagi. Kompletna ignorancja. Niektórzy
wiedzieli, o co tu chodziło. Chciał być najwyżej pod każdym
względem. Nie zaprzeczał, nie wzdychał. Nie miał chęci brudzić
sobie rąk całym stadem maluczkich, którzy, w jego mniemaniu,
nie dorastali mu do pięt. Każdy chce być lubiany i podziwiany,
ale nie za taką cenę i wespół z takimi metodami. Nie pogardą,
nie strachem, nie zniewoleniem. Nigdy nie był spontaniczny,
o czym tak często i tak głośno mówił. Nie rozumiał innych.
Ale prawdziwym problemem było to, że nie mógł rozgryźć
siebie – zrobili to za niego inni, zanim się zorientował, nim się
spostrzegł. Było jednak za późno na jakiekolwiek gruntowne
zmiany. Nie mógł już ukryć swojej maski. On rozczulał się
nad sobą. Ogłaszał światu, że jest samotny, że nikogo nie ma.
Wszyscy mieli go kochać, ale być też niemalże jego poddanymi.
Wtedy czułby się chyba jak właściwy człowiek na właściwym
miejscu – najlepiej. Szlachcic Blackknight. Pretendent do tronu
królewskiego. Obrzezany cesarz narodów. Prorok w jaśniejącej
szacie. Ciało sprawiedliwe, majestatyczny majestat, doskonała
niedoskonałość. Jego Wysokość Pryncypał, używający dobrego,
ale nieskutecznego, płynu na pryszcze. Przebadałeś się, zrobiłeś
testy na kiłę? Czas pokaże, czy pryszczyca ustąpiła miejsca
hemoroidom. Żylaki? Ależ tak, w odbycie. Dlaczego? Tego
nie wie nikt. Złośliwość ustalona odgórnie? Możliwe, lecz nie
byłbym zbyt pewnym siebie. Traci się na tym. Niekiedy nie
wiadomo, jak wiele.
Cnotę stracił bardzo dawno temu. Pod prysznicem, przyłapany.
Wtajemniczenie w świat roztańczonego erotyzmu
zdobywał poczynając od samogwałtu. Szukał wymyślnych