recenzje - Portret

mogłoby jedynie pozytywnie
zaświadczać antyplatonizujący
charakter jego teorii. Brak
konsekwencji w zastosowaniach
natomiast stanowi argument
naruszający pewność powyższego
stwierdzenia.
Nie pojawia się takie uogólnienie,
w którym możliwe byłoby do
przeprowadzenia poszerzenie kanonu
„sztuk”, na przykład, o: matematykę,
cybernetykę, technologię cyfrową.
Zyskiem tej operacji stałoby się
zlokalizowanie nowego obszaru
procesu ideologicznego (sieciowe
systemy bez „inteligentnego
centrum”, w których lokalne,
węzłowe „zachowania” definiują
nową przestrzeń polityczną;
„cielesność” cyborgiczna cywilizacji
technologicznej). Konsekwencje
tego filozoficznego zaniechania
są poważne. Nawet sensorium,
nie odniesione metodologicznie
do „aktualnej cielesności”
uprawiającej „technologiczne gry
językowe” zbiorowości, może się
okazać „wtórnym platonizmem”
historycznego modelu kulturowego,
choć w stosunku do wcześniejszych
ujęć praktyk językowych wspólnoty
wydawały się krokiem naprzód.
Ogólność Ranciere’owskiej
estetyki i polityki byłaby wówczas
ogólnością historyczną, platonizującą
(„zapominającą”) rzeczywisty
charakter aktualnych gier i praktyk
społecznych. Postrzegalne nałożone
jako operacja na niewłaściwy
przedmiot, na nieaktualne „ciało
społeczne”, zdemaskuje jeden z
modeli kultury i władzy przeszłości.
W nośnej Ranciere’owskiej formule –
estetyka jako polityka – polityczność
zyskuje ethos, estetyka – praxis w
ramach obustronnej równoważnej
inkluzji. Ta cyrkulacja i wzajemna
wymiana wartości zostanie
zaprzepaszczona, gdy dokona się w
jałowym obiegu.
Jacques Ranciere,
Dzielenie postrzegalnego. Estetyka i polityka,
tłum. Maciej Kropiwnicki,
Jan Sowa,
Wyd. korporacja ha!art.,
Kraków 2008 ;
Estetyka jako polityka,
tłum. Julian Kutyła,
Paweł Mościcki,
przedmowa Artur Żmijewski,
posłowie Slavoj Žižek,
Wydawnictwo Krytyki Politycznej,
Warszawa 2007.
Marek Parulski – ur. 1952, zaczął mówić w wieku czterech
lat, pisać zdania w sensie kultury po czterdziestce. Za bazę
swej krytyki filozoficznej przyjął Kratylosa zasadę podważania
wszelkich językowych identyczności, przejawiających zawsze
płynny, iluzoryczny, tymczasowy i arbitralny charakter.
Tropi niejawne, modalno-sieciowe praktyki językowokulturowe.
W trakcie studiów matematycznych podał dowód
metageometrycznego („iluzjonistycznego”) statusu wszelkich
systemów formalnych matematyki. Inne intelektualne koneksje:
Kaspar Hauser (figura filozofii na dowolnym salonie), logika
sceptycka (każde skonwencjonalizowane rozumowanie jest
sprzeczne), Emile Cioran (pogarda dla złudzeń zbiorowych i
indywidualnych). Redaktor „Portretu”.
42