Portret online - numer 30-31 Lipiec/sierpień 2007 (pdf - 777 kb)

Woyzeck to ofiara epoki, małego miasteczka, braku wykształcenia. Czy zgadza
się Pan z tą tezą?
I tak i nie. Myśląc w ten sposób wszyscy jesteśmy w pewnym sensie ofiarami, każdy
z nas jest jakoś zaszczuty, w coś uwikłany, z jakimiś brakami. Tylko nie każdego z nas stać
na taki wyczyn.
Ile jest w stanie znieść człowiek, by zachować pozory normalnego związku,
prawdziwej rodziny? W domyśle, oczywiście, ile jest w stanie znieść Woyzeck?
Związek Woyzecka nie był pozorowany, niczego nie musiał udawać, raczej Maria
próbowała coś ukryć. Ile może znieść Woyzeck? To widać w przedstawieniu. Ile może
znieść człowiek? To chyba kwestia bardzo indywidualna.
Człowiek jest istotą, którą ciężko rozszyfrować. Jest ona bowiem nieprzewidywalna
w swym działaniu... Czy samego Woyzecka nie zaskoczyło/zszokowało to, do
czego jest zdolny? Zamordował Marię!
Myślę, że sama śmierć nie, ale obrót sprawy po jej śmierci mógł być dla niego szokiem.
Woyzeck, jako postać historyczna, został postawiony przed sądem i nie sądzę, aby w
trakcie morderstwa myślał o konsekwencjach. Myślał raczej, że oddaje przysługę Marii i
sobie, chcąc ratować miłość i to był jedyny sposób.
Jak oddziałuje na Pana tak niewielka odległość od widza, z jaką mamy do czynienia
na Scenie Margines? Czy wyobraża Pan sobie „Woyzecka” na dużej scenie? Czy
rozwiązania sceniczne mogłyby byś wówczas inne?
„Woyzeck” był niejednokrotnie wystawiany na dużych scenach, łącznie z naszą
olsztyńską, gdzie rolę Woyzecka grał Adam Ferency. Co do środków wyrazu czy rozwiązań
scenicznych, chyba całkiem naturalne, że kiedy ma się do czynienia z inną przestrzenią,