Portret online - numer 30-31 Lipiec/sierpień 2007 (pdf - 777 kb)

Przewrotnie ocalona miłość
Z Karoliną Maciejaszek, reżyserką spektaklu, rozmawia Tobiasz Sobos
„Woyzeck” jest Pani debiutem reżyserskim. Dlaczego wybrała Pani dramat mało
znane-go szerszej publiczności Georga Büchnera?
„Woyzeck” to dziwny klasyk-nieklasyk. Tekst w środowisku teatralnym niemal
kultowy, wsławiony wieloma słynnymi inscenizacjami, a jednak dla widza spoza tego
wąskiego kręgu, pozostający poza kanonem. Dziwny, fragmentaryczny - swą strukturą
przypominający współ-czesne formy dramatyczne. Jest jak puzzle, w których pogubiono
wiele elementów. Już jego forma jest niezwykle inspirująca, bowiem stanowi materiał
dla teatru autorskiego. W zasadzie interesują mnie tylko takie teksty, w których widzę
taką szansę - szansę na stworzenie jakie-goś autonomicznego świata teatralnego. Wybór
„Woyzecka” na debiut sceniczny jest, przy-znaję, decyzją nieco szaloną. Buchner bowiem
wymaga, by zmierzyć się z największymi py-taniami, jakie człowiek może sobie zadać,
zmusza by zanurzyć się w swoim własnym mroku - co nie jest ani łatwe ani przyjemne.
Jednocześnie mam przekonanie, że tylko takie teksty - które stawiają pytania najważniejsze
- warto robić w teatrze. Buchner jest bezkompromisowy a ja chciałabym, by takie były też
moje spektakle. Prosta, banalna wręcz fabuła staje się tu pretekstem, by zadać podstawowe
pytania o ludzką kondycję, pytania o naturę i źródło zła. Autor każe spojrzeć na człowieka
z jakiejś niemal kosmicznej perspektywy i prowokacyjnie mówi “Oto stworzenie, jakim
je Pan Bóg stworzył. Nic, zupełne nic.” Albo jątrzy pytając: “Człowieku stworzonyś z
prochu, popiołu i błota, chcesz być coś więcej niż proch, popiół błoto?”. To są pytania
tak bolesne, że trudno je zignorować. Odkąd przeczytałam “Woyzecka” wiedziałam, że
prędzej czy później muszę się zmierzyć z tym tekstem.