Portret online - numer 30-31 Lipiec/sierpień 2007 (pdf - 777 kb)

Sławek Blichiewicz: Pytam o to nie bez kozery. Wy gracie muzykę popularną,
cokolwiek to znaczy. Czy znajdując się w jednym katalogu gatunkowym z artystami
pokroju Ewy Sonnet i Kasi Cerekwickiej nie czujecie, że nawozicie kulturalną
wiochę?
Marcin Ciurapiński: Nie! Nasza muzyka jest oparta na przyjemnych, gitarowych riffach,
a to nigdy nie będzie żadna wiocha. Zgoda - istnieją wokaliści w muzyce popularnej,
którzy obsadzają tzw. miejsce podiscopolowe. Jednak ci, którzy repertuar Big Day znają
szerzej niż z „Dnia gorącego lata” czy „Przestrzeni” wiedzą, czym jest zespół, gdzie się
odwoływał, gdzie ma serce i gdzie ulokował muzyczne uczucia.
Sławek Blichiewicz: Ale musicie mieć tę świadomość, że to największe przeboje
ustanowiły oblicze Big Daya. Dla średnio wyrafinowanej, przygniatającej większości
ludzi słuchających muzyki w naszym kraju, jesteście Big Dayem z „Dnia gorącego
lata” w takim samym stopniu, w jakim Wilki są Wilkami z „Baśki” a Perfect jest
Perfectem z „Nie płacz Ewka”.
Marcin Ciurapiński: Nasi odbiorcy na szczęście nie dokonują tak uproszczonych
klasyfikacji, a to dla nich robimy to, co robimy. Powiedział nam kiedyś Niemen: „Róbcie
swoje, a czas Was wynagrodzi”. I tego się trzymamy. Z kolei nasi adwersarze płyt Big
Daya, tak czy owak, nie kupią... John Lennon twierdził zawsze, że ma w dupie wszystkich,
którzy nie słuchają Beatlesów. Zresztą całkiem słusznie, bo oni jego też.
Piotr Szauer: Przypomnijcie nam, kiedy graliście ostatnio w Olsztynie?
Marcin Ciurapiński: Zdaje się, że podczas otwarcia centrum handlowego....