Portret online - numer 30-31 Lipiec/sierpień 2007 (pdf - 777 kb)

Marcin Ciurapiński: Oczywiście owa Jadzia
jest dla nas tylko pewną metaforą. Ja nie wiem do
końca, czy ktoś komuś płaci, czy też jest w kimś platonicznie
zakochany. A może w międzyczasie przychodzi
do nas Pisia i trzeba jej wydać płytkę tylko
dlatego, że akurat mamy nieprzydatną gotówkę.
musieliśmy ponarzekać.
Anna Zalewska-Ciurapińska: Najgorsze, że
chodzi głównie o kasę. A skoro chodzi o kasę to
znaczy, że wkładamy pewien zasób finansowy
w celu późniejszego wyciągnięcia go, najlepiej
z nadwyżką. Lecz obecnie nikt nie jest w stanie
przewidzieć, czy na danym wykonawcy da się
zarobić pieniądze włożone w promocję i rozpowszechnienie.
Dzisiejsze firmy muszą przede wszystkim
sprzedawać, nie biorą pod uwagę czynnika
ludzkiego. Ależ otworzyliście nam ranę, wybaczcie,
Sławek Blichiewicz: Rozdrażnijmy ją. Czy to nie jest po prostu tak, że Big Day
najnormalniej w świecie przestał być atrakcyjny dla słuchaczy, a co za tym idzie i dla
mediów?
Marcin Ciurapiński: Wiesz, na pewno dzisiejsze media miałyby z nami problem.
Jesteśmy małżeństwem od wielu lat i nic się nie dzieje. Żadnego skandalu, nikt nie pokazał
dupy. Ja prawie dwadzieścia kilo grubszy niż kiedyś, stary dziad gra na perkusji, Michał
(basista zespołu, przyp. red.) czasem beknie, a to przecież nie wystarczy. My od zawsze
robimy swoją muzykę, nie pod czyjeś zamówienie. Nasza muzyka jest prosta, łatwa w
odbiorze, czasami z bardziej, czasami mniej zakręconym tekstem. Z pewnością nie ma w
niej czegoś, czego nie byłby w stanie przetrawić standardowy słuchacz muzyki. Problem