Studia pierwszego stopnia - Uniwersytet Papieski Jana PawÅa II

DZIENNIKARSTWO I KOMUNIKACJA SPOŁECZNA 

STUDIA I-GO STOPNIA 

INFORMACJE O PRZEDMIOTACH SPECJALNOŚCIOWYCH 

(według specjalności w porządku alfabetycznym) 

STUDIA STACJONARNE I NIESTACJONARNE 

WZÓR 

dsxnr. Nazwa przedmiotu (Nazwa przedmiotu w j. angielskim) 

(d – dziennikarstwo i komunikacja społeczna, s – przedmiot specjalnościowy 

na studiach I-go stopnia, x – d (dziennikarstwo) lub m (edukacja i kultura medialna), 

nr – kolejny numer przedmiotu w wykazie) 

ew. Studia stacjonarne lub niestacjonarne 

przedmiot specjalności: Dziennikarstwo lub Edukacja i kultura medialna 

Rok studiów, semestr 

Wymiar godzin ogółem (wymiar godzin z podziałem na semestry) 

ECTS – ilość punktów ECTS 

Prowadzący zajęcia 

Forma zaliczenia poszczególnych semestrów zajęć: z – zaliczenie, zo – zaliczenie 

z oceną, e – egzamin 

dsd01. Dziennikarstwo agencyjne (News Agency Journalism) 

przedmiot specjalności: Dziennikarstwo 

Rok studiów 2, semestr 3 

Wymiar: (studia stacjonarne) 30 h ćwiczeń 

(studia niestacjonarne) 20 h ćwiczeń 

ECTS: 2 pkt. 

Prowadzący: mgr Hanna Pasek 

Forma zaliczenia: zo 

Treści merytoryczne przedmiotu: 

Historia i zasady pracy agencji prasowych. Rola agencji informacyjnych 

we współczesnym systemie mediów. Zasady weryfikacji faktów na 

podstawie różnych źródeł. Szybkość przekazu dziennikarskiego, specyfika 

języka i konstrukcji krótkich form informacyjnych. Budowa i wewnętrzna 

dynamika serwisu informacyjnego. Pozycjonowanie wiadomości 

w układzie obowiązującym w agencjach informacyjnych. 

Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie 

Katalog przedmiotów kierunku Dziennikarstwo i komunikacja społeczna – 2011/2012 

Studia pierwszego stopnia – Informacje o przedmiotach specjalnościowych 

1

Wymagania wstępne: 

Warsztaty dziennikarstwa prasowego. 

Cele przedmiotu: 

Zajęcia przygotowujące do pracy w agencjach informacyjnych i działach 

informacyjnych redakcji, z uwzględnieniem problemów takich, jak: szybkość 

przekazu, specyfika języka i konstrukcji krótkich form informacyjnych, 

budowa i wewnętrzna dynamika serwisu informacyjnego, miejsce 

agencji informacyjnej w systemie mediów. 

Poznanie zasady pracy dziennikarskiej w agencjach prasowych oraz nabycie 

praktycznych umiejętności w utworzeniu tematycznego serwisu informacyjnego. 

Metody oceny: 

Kolokwium semestralne. 

Spis zalecanych lektur: 

Olszański L., Dziennikarstwo internetowe, Wydawnictwa Akademickie 

i Profesjonalne Kraków 2006. 

Polska Agencja Telegraficzna 1918–1991, Wydawnictwo Polska Agencja 

Prasowa 2005. 

dsd02. Dziennikarstwo ekonomiczne, śledcze i sportowe (Economic, 

Investigative and Sports Journalism) 





ECTS: 2 pkt. 

Prowadzący: mgr Zbigniew Bartuś, mgr Janusz Kozioł, mgr Adam Rymont 



Dziennikarstwo ekonomiczne. 

1. Specyfika dziennikarstwa ekonomicznego. Przegląd mediów, zajmujących 

się w Polsce tematyką ekonomiczną. 

2. Informacja, analiza, komentarz, wywiad, artykuł publicystyczny – 

charakterystyka gatunków, po które najczęściej sięgają dziennikarze 

ekonomiczni. Najważniejsze postaci, przykłady twórczości. 

3. Jak przygotować się do pisania tekstu ekonomicznego? Inspiracje, 

źródła informacji, język, background. 




2

4. Szczególne odmiany dziennikarstwa ekonomicznego: rolnictwo, motoryzacja, 

turystyka, dziennikarstwo giełdowe. Pułapki PR i pokusa 

kryptoreklamy, czyli etyka dziennikarzy ekonomicznych. 

5. Rosyjsko-ukraińska wojna gazowa i casus Kluski, czyli makro- i mikroekonomia 

w dziennikarstwie ekonomicznym. 

Dziennikarstwo śledcze. 

1. Dziennikarz śledczy, czyli kto? 

Wprowadzenie, podstawowe pojęcia związane z dziennikarstwem 

śledczym, zarys historii dziennikarstwa śledczego i najważniejsze dokonania 

w Polsce i na świecie. 

2. Sława i kara. 

Dziennikarstwo śledcze a dziennikarstwo społeczne, funkcja kontrolna 

mediów (rola czwartej władzy w systemie demokratycznym); 

dziennikarz a wymiar sprawiedliwości, granice konfrontacji, droga 

procesowa - etyka i prawo a działalność dziennikarza śledczego; 

sankcje karne i cywilnoprawne, jakim podlega dziennikarz (szczególne 

zagrożenia związane z uprawianiem dziennikarstwa śledczego). 

3. Głębokie gardło i spółka. 

Techniki gromadzenia materiału do tekstu, rozpoznawania, weryfikacji 

i pozyskiwania źródeł informacji oraz dokumentów; analiza językowa, 

logiczna i prawna; co w pierwszym odcinku, co w kolejnych; 

jak panować nad obszernym materiałem. 

4. Znajomy gangstera? 

Specyfika pracy dziennikarza śledczego zajmującego się przestępczością 

zorganizowaną oraz skomplikowanymi operacjami gospodarczymi. 

5. Sam przeciw wszystkim? 

Dziennikarz lokalny i regionalny a dziennikarstwo śledcze: otoczenie 

społeczne i polityczne, relacje z lokalną władzą, sieci układów; zainteresowanie 

i zaangażowanie opinii publicznej oraz lokalnych grup 

społecznych; jak poruszyć tzw. prowincję i skłonić ją do obywatelskiej 

aktywności. 

Dziennikarstwo sportowe. 

1. Korupcja w sporcie. 

2. Film dokumentalny Ruletka z Iwanem i dyskusja o niebezpieczeństwach 

na jakie w życiu poza sportową areną narażone są gwiazdy 

sportu. 

3. Syndrom porażki. 

4. Patriotyzm – co to znaczy być reprezentantem Polski. Obowiązek, 

powód do dumy, a może tylko część wykonywanej pracy. 

5. Felieton zaliczeniowy. Omówienie prac studentów. 




3


Prawo prasowe, Warsztaty dziennikarstwa prasowego. 


Dziennikarstwo ekonomiczne. 

Zajęcia mają charakter autorski. Oparte są o wiedzę i doświadczenie 

z pracy dziennikarskiej i redaktorskiej prowadzącego. Celem jest uzyskanie 

przez uczestników ogólnej orientacji w problematyce dziennikarstwa 

ekonomicznego, ułatwiającej podjęcie przez nich decyzji o ewentualnym 

rozpoczęciu pracy zawodowej w tym zakresie. 

Dziennikarstwo śledcze. 

Zapoznanie ze specyfiką dziennikarstwa śledczego, technikami pracy 

dziennikarzy śledczych (umiejętność wyszukiwania, pozyskiwania i analizy 

dokumentów, pozyskiwanie i ochrona źródeł informacji oraz stałych 

współpracowników w różnych instytucjach, weryfikacja wiadomości 

z różnych źródeł i ocena ich wiarygodności, kolejne etapy powstawania 

materiału śledczego: od zarysu, poprzez plan, po gotową publikację). 

Przedstawienie roli dziennikarzy śledczych w demokratycznym systemie 

kontroli władzy (ze szczególnym uwzględnieniem relacji między czwartą 

władzą a trzema pozostałymi). Uświadomienie zagrożeń wynikających 

z uprawiania tego typu dziennikarstwa. Wskazanie miejsca dziennikarzy 

śledczych oraz sankcji, jakim podlegają w polskim systemie prawnym 

(na tle prawa europejskiego). Zapoznanie z wybranymi publikacjami 

śledczymi (krajowymi i zagranicznymi), które przyniosły wymierne efekty 

(zwłaszcza w postaci wyroków sądowych) – i ich analiza. Przygotowanie 

do samodzielnej pracy ze źródłami informacji i na dokumentach. 


Celem zajęć jest zapoznanie studentów ze specyfiką dziennikarstwa sportowego. 

Na bazie zjawisk występujących w tej dziedzinie życia omawiamy 

tak ważne gatunki dziennikarskie jak wywiad, felieton i komentarz. 

Odnosimy się do aktualnych wydarzeń w sporcie, przy czym nie wynik 

jest głównym tematem naszych rozważań. Interesują nas bohaterowie 

z aren sportowych, ich psychika, cechy charakteru pozwalające zdobyć 

status mistrza, ale i słabości. Prowadzimy rozważania nad syndromem 

porażki, mówimy o szczególnych cechach charakteru pozwalających wybić 

się ponad przeciętność. Każde zajęcia konczą się dyskusją lub zainscenizowaną 

konferencją prasową. 

Metody oceny: 

Zaliczenie na podstawie wykonanych zadań. 




4


Dziennikarstwo ekonomiczne i śledcze. 

Najlepsze teksty prasowe – Nagrody SDP. Edycja'99, na zlecenie SDP 

Wydawnictwo Andrzej Żórawski. 

Najlepsze teksty prasowe – Nagrody SDP. Edycja 2000, na zlecenie SDP 


Najlepsze teksty prasowe – Nagrody SDP. Edycja 2001, na zlecenie SDP 


Palczewski M. i Worsowicz M. (red.), Dziennikarstwo śledcze. Teoria 

i praktyka w Polsce, Europie i Stanach Zjednoczonych, Łódź 2006. 

Palczewski M. i Worsowicz M. (red.), O dziennikarstwie śledczym. Normy, 

zagrożenia, perspektywy, Łódź 2009. 

Spark D., Dziennikarstwo śledcze. Studium techniki, Kraków 2007. 


Boży doping – mówią gwiazdy sportu, pr. zbior., Wydawnictwo Raffael. 

Górski K., Piłka jest okrągła. 

Korzeniowski R., I o to chodzi. 

Michalczewski D., Silniejszy niż strach. 

Zdebska H., Bohater sportowy. 

dsd03. Dziennikarstwo środowiskowe i lokalne (Environmental 

and Local Journalism) 





ECTS: 2 pkt. 

Prowadzący: dr Agata Dziekan-Łanucha 



1. Podstawowa terminologia i typologia mediów lokalnych i środowiskowych. 

2. Podstawowy warsztat dokumentacyjny i bibliograficzny redaktora 

prasy lokalnej i środowiskowej. 

3. Gatunki dziennikarskie wykorzystywane przez dziennikarzy mediów 

lokalnych i środowiskowych. 

4. Charakter tematyki i specyfika ujmowania zdarzeń i zjawisk na łamach 

mediów lokalnych i środowiskowych (przygotowanie przez 




5

studentów tematów i propozycji ich ujęcie, w taki sposób, aby mogły 

znaleźć się na łamach prasy lokalnej lub środowiskowej). 

5. Rozwój prasy lokalnej do 1989 roku z uwzględnieniem prasy podziemnej. 

6. Kształtowanie się nowego systemu mediów lokalnych po 1989 roku 

jako efekt transformacji politycznej i społecznej w kraju. 

7. Obecny kształt systemu mediów lokalnych i środowiskowych w Polsce. 

8. Zmiany w obliczu współczesnych mediów lokalnych i środowiskowych 

(rozbudowa działu on-line, ważna rola portali internetowych 

tworzonych przez redakcje gazet, stacji radiowych i telewizyjnych, 

nastawienie na interaktywny kontakt z czytelnikami). 

9. Systemy kolportażowe prasy w Polsce. 

10. Aglomeracyjna prasa bezpłatna. 

11. Prasa zakładowa i korporacyjna. 

12. Rola i zadania Stowarzyszenia Prasy Lokalnej. 


Uzyskanie wiedzy na temat działalności mediów lokalnych i środowiskowych 

w Polsce; poznanie struktury tego systemu medialnego i przemian, 

jakimi był poddawany od początku swojego rozwoju przy szczególnym 

skoncentrowaniu się na okresie obecnym; zrozumienie specyfiki 

komunikowania lokalnego, poznanie warsztatu dziennikarskiego; zapoznanie 

się z nowymi tendencjami obecnymi w sferze prasy, radia i telewizji 

na poziomie lokalnym i regionalnym (nacisk na rozwój wersji internetowych 

gazet). 

Metody oceny: 

Autoprezentacja zleconego tematu. 

Test zaliczeniowy. 


Opracowania: 

Adamczyk W., Media masowe w procesie budowania demokracji w Polsce 

(1989–1995), Poznań 1999. 

Bauer Z., Chudziński E. (red.), Dziennikarstwo i świat mediów, Kraków 

2008. 

Chorązki W., Obraz niezależnej prasy lokalnej w Polsce w I połowie 

1994 roku, Kraków 1994. 

Chudziński E. (red.), Regionalizm, lokalizm, media: materiały z konferencji 

(Bochnia 8 – 10 czerwca 2000). 

Dobek-Ostrowska B., Media a elity polityczne w Polsce w latach dziewięćdziesiątych, 

[w:] Adamski J. (red.), Środki masowej informacji 




6

w Polsce po likwidacji instytucji cenzury (1990–2000), Warszawa 

2000. 

Dobek-Ostrowska B., Przemiany systemu medialnego w Polsce po 1989 

roku, [w:] Dobek-Ostrowska B. (red.), Współczesne systemy komunikowania, 

Wrocław 1997. 

Gierula M., Jachimowski M., Zmiany mediów i dziennikarstwa lokalnego 

w Polsce (prasa, radio, telewizja), [w:] Kopper G. G., Rutkiewicz I., 

Schliep K. (red.), Media i dziennikarstwo w Polsce 1989–1995, Kraków 

1996. 

Gierula M., Polska prasa lokalna 1989–2000, Katowice 2005. 

Hejman A. (red.), Poradnik dla wydawców i dziennikarzy prasy lokalnej, 

t. 1–3, Warszawa 1997. 

Joachimowski M., Regiony periodycznej komunikacji medialnej, Katowice 

2006. 

Michalczyk S., Media lokalne w systemie komunikowania. Współczesne 

uwarunkowania rozwojowe, Katowice 2000. 

Mielczarek T., Między monopolem a pluralizmem. Zarys dziejów środków 

masowego przekazu w Polsce w latach 1989–1997, Kielce 1998. 

Mielczarek T., Monopol, pluralizm, koncentracja: Środki komunikowania 

masowego w Polsce w latach 1989–2006, Warszawa 2007. 

Mielczarek T., Środki masowego komunikowania Kościoła katolickiego 

w Polsce na przełomie XX i XXI wieku, [w:] Gierula M. (red.), Środki 

masowego komunikowania a społeczeństwo, Katowice 2006. 

Niczyperowicz A., Abecadło dziennikarza, Poznań 1996. 

Pisarek W. (red.), Słownik terminologii medialnej, Kraków 2006. 

Pisarek W., Zmiany oferty na rynku prasy codziennej, [w:] Kopper G. G., 

Rutkiewicz I., Schliep K. (red.), Media i dziennikarstwo w Polsce 

1989–1995, Kraków 1996. 

Słomkowska A. (red.), Dylematy transformacji prasy polskiej (1989 

–1993), Warszawa 1994. 

Słomkowska A. (red.), Pięciolecie transformacji mediów (1989–1994), 

Warszawa 1995. 

Słomkowska A. (red.), Transformacja prasy polskiej (1989–1992), Warszawa 

1992. 

Wolny-Zmorzyński K., Kaliszewski A., Furman W., Gatunki dziennikarskie, 


Katalogi, raporty, sprawozdania: 

Almanach mediów i reklamy, 1999/2000 – 2008/2009. 

Biuletyn grupy prasowej „Media Regionalne”, 2007–2009. 

Katalog Mediów Polskich, 1995–2000, Ośrodek Badań Prasoznawczych. 

Katalog Prasy Polskiej – 1991–1994, Ośrodek Badań Prasoznawczych. 




7

Kolasa M. W., Michalska M. (red.), Katalog małopolskich mediów lokalnych 

i regionalnych, Kraków 2005. 

Press Book – katalog mediów w Polsce, 2004/2005 – 2008/2009. 

Raporty Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji, 1993–2008. 

Sprawozdania Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji z rocznego okresu 

działalności wraz z Informacją o podstawowych problemach radiofonii 

i telewizji, 1993–2008. 

Czasopisma: 

„Press” 1997–2009. 

„Radio – Lider” 1995–2009. 

„Studia medioznawcze” 2000–2009. 

„TV – Lider” 2005–2009. 

„Zeszyty Prasoznawcze” 1991–2009. 

dsd04. Dziennikarstwo Web 2.0 – warsztaty nowych mediów 

(Journalism Web 2.0 – New Media Workshops) 





ECTS: 2 pkt. 

Prowadzący: dr Krzysztof Gurba 



1. Moje życie jak na dłoni (rodzaje aktywności w sieci – liderzy, pionierzy, 

misjonarze, lurkers, trolls, blog, wideoblog). 

2. Bądź zawsze online (portale i serwisy społeczności lokalnych, small 

group project, telekonferencja z Robinem Hammanem, BBC Online). 

3. Kwestujemy w sieci (metodologia wyszukiwania informacji w sieci 

– Webquest z Beatriz Fainholc, Buenos Aires University, repozytoria 

sieciowe, Picassa, Commons, Digg, Reddit). 

4. Czy czujemy się wikiwani? (technologia Wiki, MediaWiki). 

5. Co się stało z naszą klasą? (internetowe społeczności znajomych 

– Nasza klasa, Facebook). 

6. Robimy błyskawiczną karierę (internetowe społeczności elit – LinkedIn, 

Golden line). 

7. Robimy błyskawiczną rewolucję (media szybkiej komunikacji rozproszonej 

– Twitter, flash mob). 




8

8. Zakładamy gogle (Google Maps z Davidem Silverem, San Francisco 

University). 

9. Palcem po mapie (społecznościowe serwisy podróżnicze – WAYN, 

Tripy). 

10. Wielki świat w zasięgu ręki (teleobecność, telekonferencja z Konsulatu 

USA). 

11. Jasniejsza strona życia (projekty interaktywnych światów wirtualnych 

– Second Life). 

12. Dopadnie cię wirus (viralny marketing, viral cast, YouTube). 

13. Jesteś dziennikarzem czy autorem contentu? (del.icio.us, NewsTrust.net, 

Wikio.com). 

14. Moja mała ojczyzna (dziennikarstwo obywatelskie, dziennikarstwo 

kolektywne, dziennikarstwo rozproszone). 

15. Ty piszesz historię sieci społecznych (od Web 2.0 do Web 3.0 - Semantic 

Web, Entropia Universe, folksonomia). 


Gatunki dziennikarskie I i II, Warsztaty dziennikarstwa prasowego. 


Celem kursu jest poznanie kontekstów pracy dziennikarskiej w środowisku 

nowych mediów, dziennikarstwa internetowego, dziennikarstwa obywatelskiego, 

dziennikarstwa interaktywnego. 

Metody oceny: 

Zaliczenie 

dsd05. Komunikowanie polityczne (Political Communication) 





ECTS: 2 pkt. 

Prowadzący: dr hab. Katarzyna Pokorna-Ignatowicz 



1. Komunikowanie polityczne jako nowa dyscyplina badań naukowych. 

Definicja i obszar badań. Perspektywa teoretyczna i praktyczna komunikowania 

politycznego. Pojęcia pokrewne (propaganda polityczna, 

public relations, reklama polityczne, marketing polityczny). 

Uczestnicy komunikowania politycznego. 




9

2. Doktryny medialne. 

Doktryna medialna jako odpowiedź na pytanie o rolę i zadania mediów. 

Charakterystyka doktryny autorytarnej, komunistycznej, liberalnej, 

odpowiedzialności społecznej. 

3. Rola mediów w systemie demokratycznym. 

Rola i zadania mediów w demokracji (funkcje mediów), media jako 

„czwarta władza” i „pies stróżujący”. Media a społeczeństwo obywatelskie, 

sfera publiczna. Kłopoty z realizacją tych zadań. 

4. Standardy profesjonalnego dziennikarstwa. 

Czym jest profesjonalizm? Standardy profesjonalizmu w dziennikarstwie 

(wiedza, warsztat, etyka). Analiza wybranych kodeksów deontologii 

zawodowej. 

5. Media a polityka. 

Relacje media – aktorzy polityczni, dziennikarze a politycy – analiza 

rodzajów relacji. Polityzacja mediów i mediatyzacja polityki. 

6. Prawo do prywatności polityków a dziennikarze i opinia publiczna. 

7. Korupcja. Analiza zjawiska na podstawie konkretnych wypadków. 

8. Konflikt interesów. Analiza zjawiska na podstawie konkretnych wypadków. 

9. Zasady wystąpień publicznych i debat (omówienie ról: prowadzącego, 

uczestników, ekspertów, publiczności). 

10. Karykatury Mahometa w prasie europejskiej. Debata na temat granic 

wolności mediów, konfliktu norm (wolność prasy a odpowiedzialność 

za skutki). 

11. Debata na temat mediów publicznych w Polsce. 

12. Debaty przygotowywane przez studentów. 


Warsztaty dziennikarstwa prasowego. 


Celem przedmiotu jest: w części wykładowej – zapoznanie studentów 

z istotą i specyfiką komunikowania politycznego, rolami i pozycją jego 

uczestników (aktorów politycznych, mediów i obywateli), w tym szczególnie 

roli mediów w tym procesie. W części konwersatoryjnej – doskonalenie 

umiejętności budowania strategii komunikacyjnych oraz sztuki 

wystąpień publicznych (w różnych rolach: aktora politycznego, rzecznika 

prasowego, dziennikarza, obywatela zabierającego głos w debacie). 

Metody oceny: 

Kolokwium zaliczeniowe. 


Literatura podstawowa: 

Dobek-Ostrowska B., Komunikowanie polityczne i publiczne, Warszawa 2006. 




10

Michalczyk S., Komunikowanie polityczne. Teoretyczne aspekty procesu, 

Katowice 2005. 

Literatura uzupełniająca: 

Deklaracja zasad Międzynarodowej Federacji Dziennikarzy. 

Journalistic Decision-taking in Europe, Maastricht 1997. 

Karta Etyczna Mediów. 

Kepplinger H. M., Demontaż polityki w społeczeństwie informacyjnym, 

Kraków 2007. 

Magoska M. (red.), Media, władza, prawo, Kraków 2005. 

Mrozowski M., Media masowe. Władza, biznes, rozrywka, Warszawa 

2001. 

Schulz W., Komunikacja polityczna. Koncepcje teoretyczne i wyniki badań 

empirycznych na temat mediów masowych w polityce, Kraków 

2006. 

Street J., Mass media, polityka, demokracja, Kraków 2006. 

Wolny-Zmorzyński K., Furman W., Kaliszewski A., Pokorna-Ignatowicz 

K., Źródła informacji dla dziennikarza, Warszawa 2008. 

Wybrane artykuły z „Zeszytów Prasoznawczych”, „Studiów Medioznawczych”, 

miesięcznika „Press”, tygodników opinii oraz prasy codziennej. 

dsd06. Organizacja zespołu dziennikarskiego (Journalistic 

Team Organization) 





ECTS: 2 pkt. 

Prowadzący: mgr Piotr Legutko 



1. Organizacja rynku medialnego w Polsce – część 1. 

a. Rys historyczny – perspektywa minionego 20-lecia, kształtowanie 

się rynku mediów w Polsce po 1989 roku. 

b. Przekształcenia mediów publicznych. Kształtowanie się rynku 

mediów regionalnych. 

c. Powstanie komercyjnych rozgłośni. Rola KRRiTV. 

d. Proces koncesyjny i jego wpływ na obecny kształt tego rynku. 




11

2. Organizacja rynku medialnego w Polsce – część 2. 

a. Likwidacja RSW Prasa – Książka – Ruch. Przekształcenia właściwe. 

b. Globalizacja, wejście do Polski koncernów medialnych. 

c. Wprowadzenie nowych standardów organizacji pracy redakcji 

3. Perspektywa kryzysu mediów drukowanych. 

a. Tendencje na rynku mediów. 

b. Procesy restrukturyzacyjne w redakcjach – przewidywane kierunki. 

c. Papier i Internet – specyfika organizacji pracy. 

4. Redaktorzy, dziennikarze i media workerzy. 

a. Zmiany w organizacji pracy redakcji na przestrzeni ostatnich dekad. 

b. Zakres obowiązków dziennikarza wczoraj i dziś – na przykładzie 

gazety codziennej. 

c. Szczeble awansu – poziomy odpowiedzialności. 

d. Redaktor, wykonawca i „podwykonawca”. 

5. Specjalizacja vs uniwersalizm. 

a. Miejsce w redakcji - w odniesieniu do podejmowanych zadań. 

b. Pożądany profil dziennikarza – zmiany 1989–2009. 

c. Dziennikarz – specjalista, co to znaczy. 

d. Wszechstronność i jej granice w podejmowaniu obowiązków. 

6. Etat, umowa, staż. 

a. Rożne formy i możliwości pracy w redakcji. 

b. Poziom wymagań, zakres obowiązków. 

c. Polityka kadrowa redakcji. 

7. Redaktor naczelny. 

a. Prawne usytuowanie i poziom odpowiedzialności RN. 

b. Różne modele kierowania redakcją. 

c. Perspektywa merytoryczna, marketingowa i menedżerska. 

d. Pojęcie „polityki redakcyjnej”. 

e. Suwerenność funkcjonowania redaktora naczelnego w różnych 

modelach własnościowych. 

8. Kierownik redakcji. 

a. Twój szef – czyli średni szczebel zarządzania w redakcji. 

b. Pojęcie działu, redakcji, jako najmniejszej komórki firmy medialnej. 

c. Wydawca – zakres obowiązków i odpowiedzialności. 

9. Redakcja dziennika regionalnego – organizacja pracy. 

a. Struktura, schemat organizacyjny redakcji. 

b. Omówienie kolejnych szczebli kierowniczych. 




12

c. Formy zatrudnienia i współpracy oraz związane z tym prawa 

i obowiązki. 

d. Dzień w pracy, chronologia, kolejność działań. 

e. Rola kolegiów redakcyjnych. Udział dziennikarzy w ich funkcjonowaniu. 

10. Redakcja tygodnika. 

a. Struktura, schemat organizacyjny redakcji. 

b. Specyfika pracy w tygodniku. 


i obowiązki. 

d. Dzień (i tydzień) w pracy, chronologia, kolejność działań. 

11. Redakcja regionalnego oddziału TVP. 

a. Schemat organizacyjny redakcji, miejsce w strukturze spółki. 

b. Omówienie kolejnych szczebli kierowniczych. 


i obowiązki. 


e. Rola kolegiów redakcyjnych. 

f. Specyfika pracy reportera telewizyjnego. 

12. Działanie dużej spółki medialnej. 

a. Struktura, schemat organizacyjny TVP. 

b. Pojęcie korporacji w codziennej pracy dziennikarza. 


i obowiązki. 


e. Relacje pomiędzy różnymi podmiotami spółki. 

13. Infotainment. 

a. Projekty wydawnicze zbliżone do showbiznesu – prezentacja. 

b. Specyfika pracy w projektach infotainmentowych. 

c. Kreacja vs relacja. Czego wymaga się od pracownika tabloidu? 

d. Pogranicze mediów. Czy to jeszcze dziennikarstwo? 

14. Projekty specjalne. 

a. Okazjonalne inicjatywy wydawnicze. 

b. Praca metodą projektu. 

c. Freelance – praca na zlecenie. 

d. Współpraca z kilkoma podmiotami jednocześnie. 

15. Organizacja pracy redakcji. Zajęcia podsumowujące kurs. 


Warsztaty dziennikarstwa prasowego, Podstawy organizacji i zarządzania. 




13


Kurs dostarczy studentowi podstawowej wiedzy dotyczącej funkcjonowania 

redakcji. Nie modelu teoretycznego i nie schematu książkowego, 

ale redakcji funkcjonującej tu i teraz, w polskich realiach prawnych 

i rynkowych. Organizacja pracy redakcji zostanie przedstawiona przede 

wszystkim na podstawie centralnych i terenowych oddziałów TVP SA 

oraz redakcji dzienników regionalnych. Będą to „informacje z pierwszej 

ręki”, jako że wykładowca kierował zarówno redakcjami TVP jak 

i (obecnie) dziennika regionalnego. Nie zabraknie jednak przykładów organizacji 

pracy w podmiotach medialnych, np. tygodnikach czy tabloidach. 

Wiedza na temat organizacji pracy redakcji powinna być bardzo 

przydatna przy podejmowaniu ewentualnych decyzji zawodowych. Różne 

są bowiem wymagania warsztatowe, różny poziom samodzielności 

i odpowiedzialności, w przypadku mediów elektronicznych i drukowanych. 

Kolejne wykłady skoncentrowane będą właśnie na miejscu dziennikarza 

w strukturze redakcji i jego relacjach z osobami pełniącymi funkcje 

kierownicze na różnych szczeblach. 

Metody oceny: 

Zaliczenie. 

dsm01. Dydaktyka i edukacja medialna (Didactics and Media 

Education) 

przedmiot specjalności: Edukacja i kultura medialna 


Wymiar: (studia stacjonarne) 30 h wykładu 

(studia niestacjonarne) 20 h wykładu 

ECTS: 2 pkt. 

Prowadzący: dr Teresa Olearczyk 



Przedmiot, cele i zadania edukacji medialnej. Społeczeństwo informacyjne 

– edukacyjne wyzwania. Szanse i zagrożenia nowoczesnych 

technologii. Edukacja na odległość, Internet w edukacji, e-learning. Edukacja 

medialna w szkole i ośrodkach wychowawczych. Programy nauczania 

edukacji medialnej. Edukacyjna ścieżka między-przedmiotowa 

„edukacja czytelnicza i medialna”. Analiza programów nauczania „edukacji 

czytelniczej i medialnej” Zasady ich tworzenia. Przygotowanie do 

samodzielnej pracy dydaktycznej. Dydaktyka mediów. Przedmiot dydaktyki 

mediów. Komunikacja w procesie nauczania/uczenia się. Metody 




14

i środki dydaktyczne. Specyfika metod w zakresie edukacji medialnej 

Multimedialne środki nauczania, zasady ich wykorzystania. Proces dydaktyczny 

w stosowaniu technologii informacyjnej. Media w edukacji. 

Współczesne technologie kształcenia. 


Kurs ma na celu przygotowanie studentów w zakresie teoretycznym 

i praktycznym do działalności edukacyjnej w zakresie mediów; wprowadzenie 

studentów w zagadnienia związane z wykorzystywaniem mediów 

jako narzędzi komunikowania w edukacji oraz pracy intelektualnej; wraz 

ze studium pedagogizacji (uzupełniająca część specjalności) stanowi integralną 

część przygotowania studentów do nauczania w szkołach podstawowych 

przedmiotu: edukacja medialna i czytelnicza. Zajęcia dostarczają 

nie tylko teoretycznej wiedzy w zakresie mediów w edukacji i edukacji 

mediów, ale przygotowują warsztatowo do praktycznej działalności 

edukacyjnej w tym obszarze. Wraz z pedagogiką medialną kurs dostarcza 

podstaw teoretycznych i warsztatowych do działalności edukacyjnej 

i wychowawczej w zakresie odpowiedzialnego odbioru i wykorzystania 

mediów. 

Metody oceny: 

Zaliczenie. 


Aftab P., Internet a dzieci: uzależnienia i inne niebezpieczeństwa, Warszawa 

2003. 

Anderson J., Wilkins R., Żegnaj telewizorku: jak nauczyć swoją rodzinę 

rozsądnie korzystać z telewizora, gier komputerowych i Internetu, 



2000. 

Braun-Gałkowska M., Uflik I., Zabawa w zabijanie: oddziaływanie przemocy 

prezentowanej w mediach na psychikę dzieci, Warszawa 2002. 

Drożdż M., Etyczne orientacje w mediosferze, Tarnów 2006. 

Drożdż M., Media. Teorie i fikcje, Kielce 2005. 

Franzus P. (red.), Psychologiczne aspekty odbioru telewizji, Lublin 1999. 

Gajda J., Juszczyk S., Siemieniecki B., Wenta K., Edukacja medialna, 

Toruń 2002. 

Gajda J., Media w edukacji, Kraków 2002. 

Huber F., Neuschaffer Ch., Rodzice offline?: jak nawiązać kontakt ze 

skomputeryzowanym dzieckiem, Warszawa 2003. 

Izdebska J., Rodzina, dziecko, telewizja: szanse wychowawcze i zagrożenia 

telewizji, Białystok 2001. 




15

Januszkiewicz F., Skrzydlewski W., Edukacyjne zastosowanie telewizji, 


Juszczyk S. (red.), Edukacja medialna w społeczeństwie informacyjnym, 

Toruń 2003. 

Juszczyk S., Polewczyk I. (red.), Media wobec wielorakich potrzeb dziecka, 

Toruń 2005. 

Juszczyk S., Polewczyk I. (red.); Dziecko w świecie wiedzy, informacji 

i komunikacji, Toruń 2006. 

Kossowski P., Dziecko i reklama telewizyjna, Warszawa 1999. 

Lewek A., Podstawy edukacji medialnej i dziennikarskiej, Warszawa 

2003. 

Łaciak B. (red.), Dziecko we współczesnej kulturze medialnej, Warszawa 

2003. 

Pieluchowski J., Ścieżka edukacji czytelniczej w szkole podstawowej 

i gimnazjum: poradnik metodyczno-organizacyjny dla nauczycieli 

i dyrektorów szkół, Poznań 2000. 

Strykowski W., Skrzydlewski W. (red.), Media i edukacja w dobie integracji, 

Poznań 2002. 

Zybert E. B. (red.), Książka i biblioteka w środowisku edukacyjnym, Warszawa 

2002. 

Podręczniki dla uczniów i poradniki dla nauczycieli do ścieżki edukacyjnej: 

edukacja medialna w szkole podstawowej i gimnazjum. 

dsm02. Edukacja czytelnicza i wydawnicza (Reading and Publishing 

Education) 





ECTS: 1 pkt. 

Prowadzący: dr Jolanta Niewińska 



Przedmiot, cele i zadania edukacji czytelniczej i wydawniczej. Społeczeństwo 

informacyjne – edukacyjne wyzwania. Szanse i zagrożenia nowoczesnych 

technologii dla czytelnictwa. Książka a nowe media. Podstawowe 

zagadnienia bibliotekoznawstwa. Książka i biblioteki. Kompetencje 

czytelnicze. Wychowanie do czytelnictwa. Podstawowe zagadnienia 

edytorskie i wydawnicze. Praca wydawnicza. Sztuka edycji tekstów: 




16

książka i czasopisma. Typy i formy publikacji. Nowe formy wydawnicze. 

E-wydawnictwa. Współczesne technologie wydawnicze. Marketing wydawniczy. 



i praktycznym do działalności edukacyjnej w zakresie czytelnictwa, bibliotekoznawstwa 

i działalności wydawniczej; wprowadzenie studentów 

w praktyczne zagadnienia związane z tym obszarami; wraz ze studium 

pedagogizacji (uzupełniająca część specjalności) stanowi integralną część 

przygotowania studentów do nauczania w szkołach podstawowych i gimnazjalnych 

przedmiotu: edukacja medialna i czytelnicza. Zajęcia dostarczają 

nie tylko teoretycznej wiedzy w zakresie edukacji czytelniczej, ale 

przygotowują warsztatowo do praktycznej działalności wydawniczej 

w podstawowych zakresie. Wraz z pedagogiką medialną kurs dostarcza 

podstaw teoretycznych i warsztatowych do działalności edukacyjnej 

i wychowawczej w zakresie czytelnictwa, korzystania z bibliotek oraz 

warsztatu wydawniczego. 

Metody oceny: 

Zaliczenie. 


Bieńkowska B., Książka na przestrzeni dziejów, Warszawa 2005. 

Grzesiak W. (red.), Edukacja medialna. Scenariusz zajęć, Gdańsk 2005. 

Kocójowa M. (red.), Elektroniczne publikacje w bibliotekach, Kraków 

2002. 

Ogonowska A., Edukacja medialna, Kraków 2003. 

Wolański A., Edycja tekstów. Praktyczny poradnik, Warszawa 2008. 

Zaśko-Zielińska M. i in., Edycja tekstów. Przewodnik po tekstach użytkowych, 


Podstawowe podręczniki i pomoce do ścieżki edukacyjnej: edukacja medialna 

i czytelnicza w szkole podstawowej i gimnazjum. 

dsm03. Internet: edukacja i wychowanie (Internet: Education 

and Background) 





ECTS: 1 pkt. 






17


Podstawowa wiedza o Internecie: historia, technologia, funkcjonowanie. 

Wiedza o mechanizmach oddziaływania Internetu. Umiejętność obsługi 

Internetu i pozytywne jego wykorzystanie. Edukacyjne zasoby Internetu. 

Wychowanie do odpowiedzialnego korzystania z Internetu: postawa 

krytyczna, postawa selekcji, postawa twórczej aktywności. Edukacja 

o Internecie. Edukacja przez Internet. Edukacja dla Internetu. Wykorzystanie 

Internetu i programów multimedialnych jako źródeł informacji. 

Negatywne treści w Internecie. Uzależnienia od Internetu. Twórcza aktywność 

w Internecie. 


Technologie informacyjne. 



i praktycznym do działalności edukacyjnej w zakresie Internetu; wprowadzenie 

studentów w praktyczne zagadnienia związane z odpowiedzialnym 

korzystaniem z Internetu; wraz ze studium pedagogizacji (uzupełniająca 

część specjalności) stanowi integralną część przygotowania studentów 

do nauczania w szkołach podstawowych i gimnazjalnych przedmiotu: 

edukacja medialna i czytelnicza. Zajęcia dostarczają nie tylko teoretycznej 

wiedzy w zakresie Internetu, ale przygotowują pedagogicznie 

do edukacji i wychowania odpowiedzialnego młodego internauty. Wraz 

z pedagogiką medialną kurs dostarcza podstaw teoretycznych i warsztatowych 

do działalności edukacyjnej i wychowawczej w zakresie Internetu. 

Metody oceny: 

Zaliczenie. 


Bobrowicz W., Internet – kultura – edukacja, Lublin 2006. 

Dobrowolski Z., Franke J., W labiryncie Internetu: poradnik nawigacji 

dla bibliotekarzy, Warszawa 2000. 

Koba G., Internet: nie tylko dla gimnazjum, Warszawa – Wrocław 2000. 

Leś B., ABC... Internetu 2000, Kraków 2000. 

Siemieniecki B., Internet w szkole, Toruń 2001. 

Śliwińska E., Internet: skrypt dla studentów kierunków humanistycznych, 


Taraś M., Edukacyjne zastosowanie komputerów, Warszawa 1997. 

Zasępa T., Chmura R. (red.), Internet i nowe technologie – ku społeczeństwu 

przyszłości, Częstochowa 2003. 

Zasępa T., Chmura R.(red.), Internet. Fenomen społeczeństwa informacyjnego, 

Częstochowa 2001. 




18

Podstawowe podręczniki i pomoce do ścieżki edukacyjnej: edukacja medialna 

i czytelnicza w szkole podstawowej i gimnazjum. 

dsm04. Media w edukacji (Media in Education) 





ECTS: 2 pkt. 




Dziecko i młodzież wobec mediów. Komputer i Internet jako nowoczesne 

media i możliwości ich zastosowania w zakresie wspomagania 

pracy pedagogicznej. Multimedia i hipermedia w edukacji. Struktura dydaktyczna 

programów hipermedialnych. Obszary zastosowań hipermediów 

(multimediów). Przykłady oprogramowania multimedialnego. Możliwości 

i ograniczenia hipermediów w procesie kształcenia. Komputerowe 

wspomaganie procesu kształcenia. Komputer w diagnozie i terapii 

pedagogicznej. Komputer w zarządzaniu szkołą. Szkolna pracowania 

komputerowa. Komputerowa redakcja uczniowska. Komputer w bibliotece. 

Metodyka wykorzystania technologii informacyjnej w edukacji medialnej. 

Proces dydaktyczny w stosowaniu technologii informacyjnej. 

Specyfika metod w zakresie edukacji medialnej. E-learning. Nowe formy 

edukacji sieciowej. E-edukacja. Komputerowe prezentacje multimedialne. 

Zagrożenia, jakie niosą ze sobą współczesne media: dataholizm, obraz 

seksu, agresja. Media jako kreator alternatywnej rzeczywistości. 



i praktycznym do wykorzystania mediów w edukacji; pokazanie mediów 

jako nowoczesnych pomocy naukowych; poznanie możliwości i zdobywanie 

praktycznych umiejętności wykorzystania mediów w realizacji zadań 

dydaktycznych i pedagogicznych; wykształcenie umiejętności korzystania 

z mediów w pracy pedagogicznej zarówno pod kątem tworzenia 

i wykorzystywania komunikatów medialnych jak i ich dogłębnej analizy; 

wykorzystywanie nowych mediów jako narzędzi edukacji; wykorzystywanie 

nowych technologii w zdobywaniu źródeł wiedzy. Zajęcia dostarczają 

nie tylko teoretycznej wiedzy w zakresie edukacyjnej roli mediów 

jako narzędzi dydaktycznych, ale przygotowują studentów do samodziel- 




19

nego poszukiwania możliwości edukacyjnych nowych mediów. Wraz 

z pedagogiką medialną kurs dostarcza podstaw teoretycznych i warsztatowych 

do działalności edukacyjnej i wychowawczej w zakresie edukacji 

medialnej. 

Metody oceny: 

Zaliczenie. 


Aftab P., Internet a dzieci: uzależnienia i inne niebezpieczeństwa, Warszawa 

2003. 

Anderson J., Wilkins R., Żegnaj telewizorku: jak nauczyć swoją rodzinę 

rozsądnie korzystać z telewizora, gier komputerowych i Internetu, 



2000. 

Braun-Gałkowska M., Uflik I., Zabawa w zabijanie: oddziaływanie przemocy 

prezentowanej w mediach na psychikę dzieci, Warszawa 2002. 



Franzus P. (red.), Psychologiczne aspekty odbioru telewizji, Lublin 1999. 


Toruń 2002. 

Gajda J., Media w edukacji, Kraków 2002. 

Huber F., Neuschaffer Ch., Rodzice offline?: jak nawiązać kontakt ze 

skomputeryzowanym dzieckiem, Warszawa 2003. 

Izdebska J., Rodzina, dziecko, telewizja: szanse wychowawcze i zagrożenia 

telewizji, Białystok 2001. 




Toruń 2003. 


Toruń 2005. 

Juszczyk S., Polewczyk I. (red.); Dziecko w świecie wiedzy, informacji 


Kossowski P., Dziecko i reklama telewizyjna, Warszawa 1999. 

Lewek A., Podstawy edukacji medialnej i dziennikarskiej, Warszawa 2003. 

Łaciak B. (red.), Dziecko we współczesnej kulturze medialnej, Warszawa 

2003. 

Pieluchowski J., Ścieżka edukacji czytelniczej w szkole podstawowej 

i gimnazjum: poradnik metodyczno-organizacyjny dla nauczycieli 

i dyrektorów szkół, Poznań 2000. 




20

Strykowski W., Skrzydlewski W. (red.), Media i edukacja w dobie integracji, 

Poznań 2002. 

Zybert E. B. (red.), Książka i biblioteka w środowisku edukacyjnym, Warszawa 

2002. 

Podręczniki dla uczniów i poradniki dla nauczycieli do ścieżki edukacyjnej: 

edukacja medialna w szkole podstawowej i gimnazjum. 

dsm05. Pedagogika i wychowanie medialne (Pedagogy and 

Media Education) 





ECTS: 2 pkt. 

Prowadzący: dr Teresa Olearczyk 



Pedagogika medialna jako nauka interdyscyplinarna, obejmująca wiedzę 

teoretyczną, empiryczną i praktyczną o komunikowaniu, wpływie 

i oddziaływaniu mediów oraz zasadach prawidłowego i efektywnego posługiwania 

się nimi. Przedmiot i zadania pedagogiki medialnej. Pedagogiczny 

wymiar mediów. Mechanizmy oddziaływania mediów, język mediów, 

metody analizy i oceny przekazów medialnych oraz możliwości 

i metody wykorzystania mediów w różnych formach edukacji. Odbiorcy 

mediów. Wpływ mediów na rozwój procesów poznawczych i wiedzy. 

Skutki oddziaływania medialnego. Mechanizmy kształtowania się wartości 

i postaw pod wpływem mediów. Podstawy wychowania do korzystania 

z mediów i odbioru mediów. Kształtowanie postaw w wychowaniu 

do mediów. Kształtowanie postaw odbioru mediów. Media w procesach 

dydaktycznych i wychowawczych. Media a kształtowanie osobowości. 

Media – szanse i wyzwania dla wychowania. Nowoczesne technologie 

informacyjne w edukacji. Media jako przedmiot badań pedagogicznych. 


Celem kursu jest wyposażenie studentów w wiedzę i umiejętności metodyczne 

dotyczące wychowania do odbioru mediów oraz rozumienia oddziaływań 

i zastosowań współczesnych mediów w szeroko rozumianej 

edukacji i wychowaniu medialnym, a także w pracy dziennikarskiej. Celem 

kursu jest dostarczenie wiedzy i umiejętności pedagogicznych w zakresie 

edukacji czytelniczej, medialnej w szkołach, w instytucjach kultu- 




21

alno-oświatowych i medialnych (w połączeniu z kursem pedagogizacji, 

uprawniającym do nauczania w szkołach); zdobycie umiejętności organizacyjnych 

nauczyciela odbioru mediów: programowanie dydaktyczne 

i wychowawcze, organizacja lekcji i zajęć itp., prezentacje medialne. 

Metody oceny: 

Zaliczenie. 


Cialdini R., Wywieranie wpływu na ludzi, Gdańsk 1995. 

Detka J. (red.), Pedagogika mediów, Kielce 2000. 




Toruń 2002. 

Hopfinger M. (red.), Nowe media w komunikacji społecznej XX wieku. 

Antologia, Warszawa 2005. 




Toruń 2003. 

Juszczyk S., Polewczyk I. (red.), Dziecko w świecie wiedzy, informacji 



Toruń 2005. 

Kluszczyński R., Społeczeństwo informacyjne. Cyberkultura. Sztuka multimediów, 

Kraków 2002. 

Kozłowska A., Oddziaływanie mass mediów, Warszawa 2006. 

Lepa A., Pedagogika mass mediów, Łódź 2000. 

Lewek A., Podstawy edukacji medialnej i dziennikarskiej, Warszawa 2003. 

Mortensen K. W., Sztuka wywierania wpływu na ludzi, Kraków 2006. 

Nurczyńska-Fidelska E., W świecie mediów, Kraków 2001. 

Pułka L., Kultura mediów i jej spektakle na tle przemian komunikacji 

społecznej i literatury popularnej, Wrocław 2004. 

Zasępa T., Media – człowiek i społeczeństwo, Częstochowa 2000. 

dsm06. Warsztaty animacji kultury medialnej (Media Culture 

Animation Workshops) 








22

ECTS: 2 pkt. 

Prowadzący: mgr Izabela Drobotowicz-Orkisz 



Część pierwsza: Stan współczesnej kultury kształtowanej przez media. 

Narodziny i rozwój kultury masowej. Kultura w warunkach globalizacji 

procesów cywilizacyjnych. Kultura masowa – kultury lokalne i kultury 

elitarne. Lokalne środowisko kulturalne i medialne. Relacje pomiędzy 

kulturą lokalną i kulturą globalną. Kultura jako wartość. Kultura masowa 

jako przestrzeń sporów o wartości. Animator kultury – formy i zakres 

uczestnictwa kulturalnego. Cechy osobowościowe, społecznozawodowe 

i kompetencyjne animatorów kultury. Ekonomiczne uwarunkowania 

animacji kultury. Kulturotwórcza rola mediów. Media w dialogu 

kulturowym. Potrzeby kulturalne środowiska: lokalne uwarunkowania 

działań animacyjnych. Tożsamość kulturowa społeczności lokalnej. Artykulacja 

i negocjowanie potrzeb edukacyjno-kulturalnych. Analiza infrastruktury 

kulturalnej w środowisku lokalnym. Animacja kultury w lokalnym 

środowisku w oparciu o działające w nim media oraz instytucje 

edukacyjne i placówki kulturalno-oświatowe. Organizacja, podstawy systemowe 

i prawne w kulturze. Medialne formy upowszechniania kultury. 

System finansowania kultury i animacji kultury. Techniki zdobywania 

funduszy na działania kulturalne. Marketing animacji kultury. Finansowanie 

kultury ze środków publicznych i prywatnych, polskich i unijnych. 

Fundacje i ich rola w sferze kultury. Europejskie programy kulturalne. 

Część druga: ćwiczenia praktyczne i warsztaty animacji kultury: słowa, 

obraz, dźwięk. 


Celem kursu jest zapoznanie studentów z instytucjami i formami kultury 

funkcjonującymi w społeczeństwie informacyjnym oraz praktyczne przygotowanie 

do animacji kultury poprzez media oraz w środowiskach medialnych. 

Kurs przybliża studentom medialne formy „upowszechniania 

kultury”, prezentuje rynek pracy animatora oraz pozwala omówić techniki 

działań animacyjnych w lokalnych środowiskach (rozpoznanie środowiska, 

komunikacja społeczna, aktywizowanie grupy i organizowanie jej 

pracy). Istotnym elementem kursu są warsztaty przygotowujące do tworzenia 

projektów kulturalnych i animacji ich poprzez media. Ważnym celem 

kursu jest tworzenie nowej jakości masowej kultury medialnej poprzez 

edukację medialną, medialne projekty kulturalne oraz urzeczywistnianie 

kulturotwórczej roli mediów. Warsztaty animacji kultury medialnej 

łączą akademickie studia dziennikarskie i humanistyczne z elemen- 




23

tami kształcenia artystycznego, z praktycznymi umiejętnościami inicjowania 

i realizowania działalności kulturalnej w mediach i poprzez media. 

Metody oceny: 

Zaliczenie. 


Bendixen P., Wprowadzenie do ekonomiki kultury i sztuki, Kraków 2001. 

Gajda J. (red.), Edukacja zorientowana na XXI wiek, Lublin 2000. 

Gajda J., Żardecki W. (red.), Dylematy animacji kulturalnej, Lublin 2001. 

Godlewski G. i in. (red.), Animacja kultury. Doświadczenie i przyszłość, 

Warszawa 2002 (cała książka dostępna w Internecie pod dresem: 

www.animusproject.com/eng/downloads/anim-pol.pdf). 

Godlewski G., Kurz I., Mencwel A., Wójtowski M. (red.), Animacja kultury, 


Grad J., Kaczmarek U., Organizacja i upowszechnianie kultury w Polsce. 

Zmiany modelu, Poznań 1999. 

Hrycyk K. (red.), Animacja społeczno-kulturalna wobec przemian cywilizacyjnych, 

Wrocław 2000. 

Ilczuk D., Polityka w społeczeństwie obywatelskim, Kraków 2002. 

Jordan P., Skrzypczak B., Centrum aktywności lokalnej jako metoda rozwoju 

społeczności lokalnej, Warszawa 2002. 

Kargul J., Od upowszechniania kultury do animacji kulturalnej, Toruń 

1998. 

Kopczyńska M., Animacja społeczno-kulturalna, Warszawa 1993. 

Kostyrko T. (red.), Kultura polska w dekadzie przemian, Warszawa 1999. 

Kowalski T., Media i pieniądze. Ekonomiczne aspekty działalności środków 

masowego komunikowania, Warszawa 1998. 

Mendel M. (red.), Animacja współpracy środowiskowej, Toruń 2004. 

Pielasińska W. (red.), Edukacja kulturalna w środowisku wsi i małego 

miasta, Warszawa 1997. 

Projekty kulturalne – krok po kroku, Urząd Komitetu Integracji Europejskiej 

i Narodowe Centrum Kultury, Warszawa 2004. 

Ritzer G., Magiczny świat konsumpcji, Warszawa 2001. 

Rutkowski R., Diagnoza społeczna w działalności kulturalnej, Warszawa 

1982. 

Strinati D., Wprowadzenie do kultury popularnej, Poznań 1999. 

Żebrowski J. (red.), Animacja społeczno-wychowawcza i kulturalna 

w środowisku lokalnym, Gdańsk 2002. 




24

dsm07. Współczesne wyzwania kultury medialnej (Contemporary 

Challenges of Media Culture) 





ECTS: 2 pkt. 

Prowadzący: ks. dr hab. Michał Drożdż 



Poglądy na temat roli środków masowego przekazu w społeczeństwie 

informacyjnym i kulturze postmodernistycznej. Najnowsze badania i hipotezy 

wyjaśniające oddziaływanie mediów na płaszczyźnie socjologicznej, 

psychologicznej i kulturowej. Konstruowanie obrazu rzeczywistości 

w mediach. Media masowe a procesy wychowania i socjalizacji. Badania 

nad oddziaływaniem scen przemocy i gwałtu na młodych odbiorców, recepcją 

treści informacji politycznych, reakcjami na sceny erotyczne, 

kształtowaniem postaw wobec instytucji społecznych, religijnych, sprawowaniem 

kontroli społecznej poprzez definiowanie zjawisk dewiacyjnych. 

Struktura i problematyka zajęć gwarantuje zdobycie przez studentów 

podstawowych narzędzi metodologicznych oraz przygotowania merytorycznego 

do analiz problematyki wyzwań, zagrożeń i szans, jakie 

niosą współczesne media dla kultury masowej. 


Wstęp do nauk o komunikowaniu. 


Celem kursu jest krytyczna analiza paradygmatyczno-teoretycznego dyskursu 

medialnego wokół współczesnych wyzwań kultury masowej i filozoficznego 

media assessment z perspektywy racjonalności. Analiza logosu 

współczesnych mediów stanowi podstawowe zrąb tzw. filozofii mediów, 

która wyrasta ze sprzężenia między myśleniem racjonalnym a nową 

kulturą cywilizacji medialnej. Dotyczy ona zarówno filozoficznej refleksji 

nad strukturą mediów, jak i refleksji nad człowiekiem i światem 

w epoce kultury masowej. Określa ona także przestrzeń pytań, dotyczących 

konsekwencji zmian kodów komunikacji i ich kulturowych oraz antropologicznych 

i aksjologicznych implikacji. Celem wykładu jest pokazanie 

konsekwencji mediów dla współczesnej kultury masowej oraz sposobów 

przezwyciężania zagrożeń i odpowiedzi na wyzwania, jakie rodzi 

współczesna cywilizacja medialna. 




25

Metody oceny: 

Zaliczenie. 


Drożdż M., Logos i ethos mediów, Tarnów 2005. 


Goban-Klas T., Cywilizacja medialna. Geneza, ewolucja, eksplozja, Warszawa 

2005. 

Goban-Klas T., Media i komunikowanie masowe, Warszawa 2004. 

Godlewski G. (red.), Antropologia słowa. Zagadnienia i wybór tekstów, 


Hopfinger M. (red.), Nowe media w komunikacji społecznej w XX wieku, 


Mencwel A. (red.), Antropologia kultury. Zagadnienia i wybór tekstów, 





26

Studia pierwszego stopnia - Uniwersytet Papieski Jana PawÅa II

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?

Studia pierwszego stopnia - Uniwersytet Papieski Jana PawÅa II