Vita Academica 4(64) - Uniwersytet Papieski Jana PawÅa II

More documents

Recommendations

Info

VitaAcademica nr 4(64)/2011 studenci Rower zabieram ze sobą Sprawozdanie ze stypendium w Danii Anna Baranowska „Musisz kupić rower!” − usłyszałam dokładnie 10 miesięcy temu od mojej przyjaciółki, gdy poinformowałam ją o swoim wyjeździe do Danii w ramach programu Erasmus. Po Krakowie przemieszczam się zawsze komunikacją miejską, dlatego trudno mi było sobie wyobrazić, że niedługo w drodze na uczelnię będę miała do pokonania codziennie na rowerze po cztery kilometry w każdą stronę. Moje skojarzenia z Danią nie były zbyt liczne. Na myśl przychodziła mi piosenka Wonderful Copenhagen sprzed kilkudziesięciu lat, której słuchałam w samochodzie. O Duńczykach wiedziałam również to, że mają skomplikowany język (choć według zapewnień podobny do niemieckiego, który miałam szczęście znać) i bardzo dobre ryby. Przyleciałam z Polski, zostawiając za sobą śnieg, a na miejscu od razu poznałam prawdziwą, duńską zimę: wietrzną, chłodną i bezśnieżną. Wiedziałam, że przez najbliższe pół roku będę musiała znaleźć się w wielu nowych dla mnie sytuacjach, zaczynając od zupełnie innej uczelni, odmiennego systemu nauczania i stylu studiowania, na mieszkaniu w akademiku w towarzystwie ludzi z różnych kontynentów kończąc. Jako dziennikarka starałam się zebrać przed wyjazdem jak najwięcej informacji o kraju, do którego jadę i środowisku, w jakim się znajdę. Udało mi się to tylko częściowo, ponieważ wiele rzeczy zaskoczyło mnie w stopniu nie do opisania. Na szczęście, w większości przypadków były to zaskoczenia pozytywne. Przede wszystkim imponująca była powszechna znajomość języka angielskiego przez wszystkich ludzi, których spotkałam (dzięki czemu nie miałam problemów z komunikacją), a także ich duża życzliwość. Zadziwiająca była także liczba rowerów na ulicach. Zgodnie z przewidywaniami, studia zajmowały większość mojego czasu. Dzięki temu jednak miałam szansę bliżej poznać ludzi, z którymi spędzałam ¾ mojego dnia. Moi nowi znajomi okazali się bardzo serdeczni, pomocni i pełni zapału do pracy. W gruncie rzeczy wszyscy studenci, bez względu na narodowość, są podobni. Wszyscy staraliśmy się jak najlepiej wykorzystać możliwości, jakie dało nam to stypendium. Szkoła natomiast umożliwiała nam rozwijanie umiejętności dziennikarskich, w jak najbardziej naturalnych dla tego zawodu warunkach. Stres był dla mnie tylko motorem napędowym i to on dał mi szansę na przeprowadzenie wywiadu m.in. z Jerzym Buzkiem oraz José Manuelem Barroso. Jak wygląda życie w Danii poza uczelnią? Jest inne, bardziej spokojne. Ludzie na ulicach są uśmiechnięci i starają się pomóc sobie nawzajem w każdy moż- liwy sposób. Można zostawić przed kawiarnią wózek z dzieckiem i wejść na kawę, będąc spokojnym, że nic się mu nie stanie. Można też zabezpieczyć rower tylko małą obręczą na koło i bez obaw zostawić go na parę dni na ulicy. Przygotowując się do różnych wywiadów, produkcji i nagrań, zapoznałam się z dużą liczbą materiałów, dotyczących zwykłego życia Duńczyków. Miałam możliwość spotkania ludzi różnych narodowości, wyznań, nietypowych zawodów. Każdy przeprowadzony wywiad dawał do myślenia i w jakimś stopniu odmienił mój sposób postrzegania świata. Pół roku w Danii zmieniło mnie więc bardziej, niż mogłam się tego spodziewać. Najlepszym dowodem na to było zdziwienie mojej rodziny niedługo przed powrotem, kiedy usłyszeli przez telefon: „Kupcie bagażnik samochodowy na rower! Zabieram go ze sobą”. Wspomnienie z praktyk we Francji tekst i zdjęcie: Karolina Wąsowicz Wyjazd w ramach stypendium Erasmus na praktyki do Musée Nicéphore Niépce okazał się jedną z najlepszych decyzji w moim życiu: przyniósł niepodważalne korzyści wynikające z nabycia nowej wiedzy i umiejętności, pogłębienia znajomości języka i kultury francuskiej oraz poznania wielu wspaniałych ludzi. Chalon-sur-Saone znajduje się w południowej Burgundii, tak więc dosyć wcześnie można cieszyć się tam wiosennym słońcem i codzienną, wiodącą nad rzeką, drogą do pracy. To powstałe w czasach galijskich miasto, posiada dwa muzea miejskie: sztuk pięknych oraz miejsce mojego stażu, fotografii − Musée Nicéphore Niépce. Pomimo stosunkowo niewielkiego, wyludniającego się wie- dokończenie na stronie 20 Niépce (fot. Karolina Wąsowicz) 19
studenci VitaAcademica nr 4(64)/2011 dokończenie ze strony 19 czorami centrum, miejscowość ta oferuje liczne atrakcje kulturalne. Działa tam kilka kin, teatr, Espace des Arts, gdzie odbywają się spektakle i koncerty, hala sportowa i centrum pływackie oraz kajakowe. We Francji miasto to słynie z oprawy karnawału, jak również organizowania międzynarodowego festiwalu teatrów ulicznych, Chalon dans la Rue. Dobre połączenie kolejowe z Dijon, Beaune, Cluny, Tournus, czy Lyonem daje możliwość spędzenia ciekawych pod względem turystycznym weekendów. Muzeum zostało założone w 1974 r. i od tego czasu konsekwentnie rozrasta się jego kolekcja, obejmująca zarówno fotografie anonimowe, etnograficzne, studyjne, reporterskie i artystyczne (od XIX wieku do 2011 r.). Są to przede wszystkim dzieła francuskie, ale nie brakuje też zagranicznych, w tym polskich. Dzięki działającemu tam studio i kontaktom z fotografami, muzeum ciągle zdobywa nowe kompozycje, tworząc bazę dla wystaw. Ponadto zbierane są wszelkiego rodzaju przedmioty związane z tą dziedziną sztuki i techniki, jak również publikacje, tworzące imponującą bibliotekę specjalistyczną. Instytucja ta, dzięki osobie dyrektora i spójnej pracy zespołowej, przygotowuje rocznie około 12 wystaw. Jest to liczba imponująca, tym bardziej, że jest to muzeum miejskie i „prowincjonalne”. Do obowiązków mi wyznaczonych w dziale dokumentacji należało przede wszystkim indeksowanie zdjęć oraz zbieranie informacji biograficzno-bibliograficznych przed tegoroczną wystawą fotografii współczesnej. Ponadto śledziłam zajęcia pracowników całego muzeum, starając się uczestniczyć we wszystkim, co wydawało mi się interesujące. Miałam również możliwość oglądania zbiorów i brania udziału w spotkaniach dotyczących wystaw i różnorodnych przedsięwzięć podejmowanych w instytucji. Dzień pracy we Francji składa się z dwóch części (w sumie 35 godzin tygodniowo), przedzielonych półtoragodzinną przerwą na obiad. Z tego względu spędza się w budynku większą część dnia, do mniej więcej 17.30, co dla nieprzyzwyczajonych do takiego rytmu może być z początku trudne. Decydując się na odbycie tam praktyk, dobrze także jest wiedzieć, że nie zawsze dokumenty w języku angielskim będą wystarczające i możemy zostać poproszeni o dostarczenie kopii francuskojęzycznych. Wyjazd na praktyki w ramach programu Erasmus daje możliwość zweryfikowania poglądów dotyczących przyszłej pracy, daje impuls do rozmyślań nad wyborem ścieżki kariery zawodowej. Pozwala również sprawdzić swoje umiejętności i w konsekwencji stwierdzić, jaki typ pracy będzie dla nas najbardziej odpowiedni. Pamiętajmy, że dla naszych kolegów we Francji takie praktyki są obowiązkowe (i płatne) na każdym etapie studiów. Już od studiów licencjackich nabywają konkretnych umiejętności i doświadczeń. Taką możliwość oferuje także nam program Erasmus i warto z tego skorzystać. A kiedy już wyjedziecie, zadawajcie dużo pytań. Na pewno nie pozostaną bez odpowiedzi. Wileńskie abecadło Erasmusa tekst i zdjęcia: Aleksandra Bobak Krótki przewodnik po Wilnie, opracowany przez studentkę przebywającą w tym mieście w ramach programu Erasmus. Zebrane wspomnienia, najważniejsze informacje ułatwiające pobyt, a także dobre rady i garść subiektywnych rekomendacji, które mogą przydać się kolejnym stypendystom z UPJPII. Archikatedra pw. Świętej Trójcy, św. Stanisława Biskupa i św. Władysława Męczennika − to chyba najbardziej rozpoznawalny punkt na mapie stolicy. Znajdujący się przed świątynią plac katedralny i wieża stanowią miejsce spotkań, takich jak chociażby zorganizowane wycieczki dla stypendystów Erasmusa podczas Orientation Week. To tutaj też zaczyna się Prospekt Giedymina − jedna z większych i bardziej reprezentacyjnych ulic Wilna, częściowo przekształcona w deptak, łączący wileńską Starówkę ze Zwierzyńcem. Bilet miesięczny – studenci mają zniżkę 88% na transport publiczny, co oznacza, że za bilet miesięczny zapłacimy 22 lt. Uwaga! Obowiązkowo trzeba zaopatrzyć się albo w kartę ISIC (International Student Identity Card), albo legitymację litewską. W przeciwnym razie marny los tego, kogo złapie kontrola − jest niezwykle aktywna i bezduszna, zwłaszcza na początku każdego miesiąca. Cepeliny to obok kołdunów i chłodnika litewskiego najbardziej tradycyjna potrawa w tej części Europy. Smaczne, ale ciężkostrawne. Deszcz – nie obejdzie się bez parasola i kaloszy. Charakterystyczną cechą klimatu Litwy są silne wiatry i szybkie zmiany pogody. Średnio tylko 60 dni w roku jest słonecznych, a zima jest długa i mroźna. Ecolines, Eurolines – regularne linie autobusowe z Polski na Litwę. Najlepiej wyjeżdżać z Warszawy, ponieważ jest to najkrótsza i najtańsza opcja. Bilety w jedną stronę można kupić już za 35 zł. Formalności – najważniejszy dokument, jaki trzeba zabrać ze sobą, to dowód osobisty, ponieważ zarówno Polska, jak i Litwa należą do strefy Schengen. Paszport może 20
Page 1 and 2: nr 4 (64) / 2011 wrzesień-paździe
Page 3 and 4: z życia Uczelni VitaAcademica nr 4
Page 5 and 6: konferencje VitaAcademica nr 4(64)/
Page 11 and 12: nie tylko nauka VitaAcademica nr 4(
Page 17: studenci VitaAcademica nr 4(64)/201

Vita Academica 4(64) - Uniwersytet Papieski Jana PawÅa II

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?

Vita Academica 4(64) - Uniwersytet Papieski Jana PawÅa II