Jóla-Vísbending 2006.pdf

Clemencía frænka
SMÁSAGA EFTIR Ángeles Mastretta
Unnusti Clemencíu Ortega gerði sér enga grein fyrir þeim heimi firru og ástríðu sem hann opnaði
fyrir þetta kvöld. Hann seildist eftir þessu rétt eins og hverri annarri sultukrukku og lauk upp. En frá
þeirri stundu fylltist líf hans allt - þessi áhyggjulausa ferð hans um lífið í ensku jakkafötunum eða með
tennisspaðann - ilminum, því beiska bruggi, já, eitrinu.
Clemencía frænka var vissulega falleg en
bak við dökka lokkana leyndust ákveðnar
hugmyndir sem með tímanum urðu til
vandræða. Því í fyrstu voru það ekki aðeins
duttlungar hennar heldur þessar hugmyndir
sem komu henni áreynslulaust í þá leynilegu
hvílu sem hún deildi með unnusta sínum.
Á þeim tíma var það ekki bara svo að
vel uppaldar stúlkur frá Puebla rekkjuðu
ekki með unnustum sínum heldur hvarflaði
hreint ekki að þeim að gera mætti ráð fyrir
slíkum möguleika. En það var Clemencía
frænka sem losaði um kotið þegar hún
fann að geirvörturnar voru orðnar stinnar
eins og tvær strýtur. Það var hún sem setti
hendurnar inn undir buxurnar, í hellinn þar
sem menn geyma gæludýr sitt, sem þeir
flytja með sér um allar jarðir, dýrið sem þeir
ljá manni þegar þá lystir og láta svo hverfa,
skeytingarlaust og kyrrt líkt og það hefði
aldrei komið nálægt okkur. Það var hún sem
fálmaði eftir ólgandi ræflinum án þess að
nokkur neyddi hana, það var hún sem vildi
sjá hann, finna hann.
Því var það svo að unnustinn fann hvorki
til skammar þess sem hefur misnotað né
skyldu þess sem er bundinn loforði. Þau
elskuðust í matarbúrinu meðan athygli
allra beindist að bróðurdóttur Clemencíu
frænku sem fyrr um daginn hafði klæðst
brúðarskarti til að ganga í hjónaband eins og
lög gera ráð fyrir. Í matarbúrinu var dimmt
og kyrrt undir lok veislunnar. Þar ilmaði af
kryddi og múskati, súkkulaði frá Oaxaca og
chílepipar, vanillu og ólífum, maískökum
og saltfiski. Í fjarska ómaði tónlistin og
inn á milli heyrðust köll um að brúðhjónin
skyldu kyssast, að vesöl og ófríð stúlka ætti
að fá brúðarvöndinn, að tengdaforeldrarnir
skyldu fá sér snúning. Clemencía frænka gat
ekki hugsað sér betri stað í veröldinni fyrir
áætlanir sínar þetta kvöld. Þau elskuðust
án heitstrenginga, án kúvendinga, laus við
ábyrgðina sem fylgir því að vera á verði.
Um stund voru þau það sem kallast -
hamingjusöm.
- Það er bergmynta í hárinu á þér, sagði
móðir hennar þegar hún sá hana dansa
nálægt borðinu þar sem hún hafði setið
ásamt föður Clemencíu síðustu fimm og
hálfa stundina.
- Það hlýtur að vera úr brúðarvendinum
sem lenti á mér.
- Ekki sá ég að hann lenti á þér, sagði
móðirin. - Ég kom ekki einu sinni auga á þig
þegar honum var kastað. Og ég sem kallaði
á þig.
- Það var annar vöndur sem kom í
minn hlut, svaraði Clemencía eins og
blygðunarlaus prakkari.
28