Strategia Rozwoju Gminy Starachowice na lata 2011-2020 Projekt v ...

Mistrzostwo osobiste
Głównymi celami mistrzostwa osobistego są: utrzymanie u mieszkańców twórczego napięcia (luka między
wizją rozwoju a rzeczywistością będąca źródłem energii twórczej), pogłębianie wizji przyszłości, obiektywne
obserwowanie rzeczywistości, kształcenie cierpliwości.
Mieszkaniec powinien być przekonany, że ma wpływ na otoczenie. W większym stopniu na bliższe (tam,
gdzie ma szansę na wchodzenie w relacje), w mniejszym na dalsze (kontekstowe, systemowe) i, że może
kształtować własne metody działania. A miasto powinno stwarzać mu odpowiednie warunki do rozwoju
osobistego, np. nie ograniczać nadmierną ilością procedur, standardów i limitów. Nadmierna ilość
ograniczeń, jaką funduje miasto swoim mieszkańcom, może być hamulcem na drodze poszukiwania przez
niego nowych, twórczych rozwiązań.
Dyscyplina osobistego mistrzostwa może być główną siłą napędową kształtowania miasta jako społeczności
jednostek. Tutaj najszybciej i najłatwiej będzie dostrzec ludziom ich indywidualne korzyści w postaci
autentycznego samorozwoju. A to jest źródło radości i satysfakcji, czyli koło zamachowe rozwoju.
Zespołowe uczenie się
Jak twierdzi P. Senge, „zespołowe uczenie się jest procesem ukierunkowania zespołu i rozwoju jego
możliwości uzyskiwania wyników, których jego członkowie naprawdę pragną.”
Kluczowe jest tutaj praktykowanie (uczenie) dialogu i debaty publicznej. Miasto ma szansę stać się forum
dialogu społecznego o niespotykanej sile oddziaływania.
Trzeba zaznaczyć, że indywidualne uczenie się ludzi różni się istotnie od procesu uczenia się całej
organizacji, ale to dzięki niemu kształtuje się nawyk uczenia się. Dopiero gdy „uczą się zespoły i grupy,
powstają unikalne mikro-światy stymulujące z kolei uczenie się całego miasta”.
Zespołowe uczenie się w kontekście MUS powinno prowadzić do wyzwalania w mieszkańcach innowacji.
Jeszcze sto czy pięćdziesiąt lat sądzono, że dobrobyt państwa zależy w dużej mierze od jego zasobów
naturalnych takich jak ziemia, surowce lub siła robocza, dzięki którym dany kraj zdobywa przewagę
komparatywną nad innymi krajami o mniej korzystnym usytuowaniu. W gospodarce opartej na wiedzy
organizacje, przedsiębiorstwa ale i jednostki mogą w tani i efektywny sposób pozyskiwać zasoby z
dowolnego miejsca, co sprawia, że wartość tych zasobów maleje. Stopa życiowa rośnie tylko w tych
państwach, w których organizacje zwiększają produktywność w dzięki poszukiwaniu nowych sposobów
zdobywania przewagi na polu wiedzy, inwestycji oraz innowacyjności.
Ponieważ sama innowacyjność jest procesem spontanicznym, miasto dla jej wspierania powinno raczej
skoncentrować się na programach likwidacji barier dla innowacyjności.
Miasto powinno wspierać wszystkie przestrzenie w których może dochodzić do uczenia się i wymiany
poglądów (biblioteka przyszłości, cyberpark, technopolis, laboratoria miejskie, kawiarnie dyskusyjne etc.).
Jeszcze istotniejsze wydaje się zwiększenie innowacji w edukacji. Nie chodzi jednak wcale o „globalne”,
lecz zadaniowe inwestycje. Dwa najważniejsze zadania dla Polski to:
46