Maszyny technologiczne konwencjonalne - Wrzuta.pl
Maszyny technologiczne konwencjonalne - Wrzuta.pl Maszyny technologiczne konwencjonalne - Wrzuta.pl
Podczas toczenia ruch obrotowy przedmiotu oraz ruch posuwowy noŜa sumują się, w wyniku czego krawędź skrawająca wykonuje ruch śrubowy wokół obrabianego przedmiotu. W wyniku tego ruchu z obrabianego przedmiotu zostaje zdjęta w postaci wióra warstwa materiału zwana warstwą skrawaną. WIERCENIE 1. Wstęp: Wiercenie, rozwiercanie i pogłębianie są sposobami obróbki otworów kołowych. Charakteryzują się one taką samą zasadą kinematyczną – ruch główny obrotowy i ruch pomocniczy prostoliniowy, posuwowy. KaŜde z narzędzi, które stosuje się przy poszczególnych przypadkach wykazuje inną budowę, oraz ilość zdejmowanego materiału w czasie obróbki. Przy pomocy wiercenia uzyskuje się otwory w materiale pełnym, a więc w przedmiotach wykonanych z półfabrykatów nie posiadających wstępnie odlanych lub odkutych otworów. Obróbkę tą przeprowadza się zazwyczaj wiertłami krętymi. Otwory o małych średnicach wykonuje się w jednym przejściu, natomiast otwory o średnicach powyŜej 25 mm wykonuje się zazwyczaj w kilku przejściach tzn. wierci się najpierw wiertłem mniejszym i następnie (zaleŜnie od średnicy gotowego otworu) wiertłem większym lub wiertłem o Ŝądanej średnicy. MoŜemy wyróŜnić wiercenie przelotowe i nieprzelotowe. Poprzez wiercenie uzyskuje się otwory o mało dokładnym wymiarze i kształcie (IT11÷IT14) oraz niezbyt gładkiej powierzchni. JeŜeli otwór ma być wykonany dokładnie, to po wierceniu muszą być przeprowadzone dalsze zabiegi, których celem jest poprawienie dokładności wymiarowo-kształtowej, oraz gładkości powierzchni otworu. Zabiegi te noszą nazwę rozwiercania. MoŜna je podzielić na rozwiercanie zgrubne (IT10÷IT11) i wykańczające (IT6÷IT10). W przypadku otworów bardzo dokładnych stosuje się zazwyczaj trzy przejścia obróbkowe: rozwiercanie zgrubne, półwykańczające i wykańczające. W odróŜnieniu od zabiegów wiercenia i rozwiercania w czasie pogłębiania następuje zmiana kształtu wykonywanego otworu. W zakres pogłębiania wchodzi obróbka pogłębień pod łby cylindryczne i stoŜkowe wkrętów, planowanie powierzchni czołowych otworów oraz wykonywanie róŜnych pogłębień kształtowych. 2. Podział kinematyczny wiercenia: Spośród czterech teoretycznych moŜliwości kinematycznych wiercenia w praktyce stosowane są dwa: a) wiercenie pionowe: wiercenie narzędziem wykonującym jednocześnie ruch obrotowy i posuwowy przy nieruchomym przedmiocie obrabianym. Ta odmiana jest najczęściej stosowana, głównie na wiertarkach. b) wiercenie poziome: wiercenie narzędziem wykonującym tylko prostoliniowy ruch posuwowy, ruch główny- obrotowy wykonuje przedmiot obrabiany. Ze względu na moŜliwość uzyskania większej dokładności stosowane jest w przypadku wiercenia głębokich otworów. Poza tym stosuje się je na tokarkach. 3. Wiertła: Wiertło składa się z dwóch zasadniczych części: - części roboczej - części chwytowej
W części roboczej wiertło posiada wyfrezowane dwa śrubowe rowki wiórowe (1), wzdłuŜ których biegną łysinki (2), mające za zadanie prowadzenie wiertła w obrabianym otworze. W części skrawającej moŜna wyróŜnić dwie krawędzie skrawające (3’ i 3’’), powstałe w wyniku przecięcia się powierzchni rowków wiórowych i odpowiednio uformowanych powierzchni przyłoŜenia (4’ i 4’’). Obie krawędzie przesunięte są względem siebie i nachylone pod kątem 2χ. W wyniku przecięcia się obu powierzchni przyłoŜenia powstaje dodatkowa krawędź (5) zwana ścinem. Jest to niekorzystny element części skrawającej wiertła, gdyŜ znacznie wpływa na wzrost siły osiowej, występującej przy wierceniu. Dlatego w praktyce warsztatowej często wprowadza się korekcję wiertła polegającą na skróceniu długości ścina poprzez jego zeszlifowanie. Podział wierteł: a) ze względu na przeznaczenie: - wiertła ogólnego przeznaczenia, tzn. wiertła kręte i piórkowe, przeznaczone do wiercenia w pełnym materiale otworów zwykłych o stosunku l/d < 1÷10 i średnicy d ≤ 100 mm - wiertła specjalnego przeznaczenia, tzn. wiertła do wiercenia głębokich otworów o stosunku l/d > 5÷10, wiertła rdzeniowe, wiertła stoŜkowe, stopniowe oraz wiertła do otworów wielokątnych b) ze względu na rozwiązania konstrukcyjne: - wiertła jednolite wykonane ze stali szybkotnącej - wiertła łączone z częścią roboczą ze stali szybkotnącej zgrzewaną z częścią chwytową, lub z lutowanymi ostrzami z węglików spiekanych c) ze względu na rodzaj chwytu: - z chwytem walcowym gładkim - z chwytem walcowym z zabierakiem prostokątnym - z chwytem stoŜkowym 4. Rozwiertaki: Rozwiercanie stosuje się wszędzie tam gdzie wymagana jest duŜa dokładność wymiarowo-kształtowa otworu. Ogólnie rozwiercanie moŜna podzielić na rozwiercanie zgrubne i wykańczające. Ze względu na siły
- Page 1 and 2: Maszyny technologiczne konwencjonal
- Page 3 and 4: We frezowaniu, jak w kaŜdej obrób
- Page 5 and 6: PoniewaŜ narzędzie wykonuje ruch
- Page 7 and 8: zaopatrzone w urządzenie do samocz
- Page 9 and 10: Tokarki - zaleŜnie od przeznaczeni
- Page 11 and 12: NoŜe kształtowe o róŜnym zarysi
- Page 13 and 14: 4. OPERACJE WYKONYWANE NA TOKARKACH
- Page 15: Kąt κ’ r utworzony między pros
- Page 19 and 20: Charakterystyczną cechą pogłębi
- Page 21 and 22: uch główny - narzędzie ruch posu
- Page 23 and 24: Spoiwo jest składnikiem narzędzi
- Page 25: Rys.03:Szlifowanie otworów Rys.04:
Podczas toczenia ruch obrotowy przedmiotu oraz ruch posuwowy noŜa sumują się, w wyniku czego krawędź<br />
skrawająca wykonuje ruch śrubowy wokół obrabianego przedmiotu. W wyniku tego ruchu z obrabianego<br />
przedmiotu zostaje zdjęta w postaci wióra warstwa materiału zwana warstwą skrawaną.<br />
WIERCENIE<br />
1. Wstęp:<br />
Wiercenie, rozwiercanie i pogłębianie są sposobami obróbki otworów kołowych. Charakteryzują się one taką<br />
samą zasadą kinematyczną – ruch główny obrotowy i ruch pomocniczy prostoliniowy, posuwowy. KaŜde z<br />
narzędzi, które stosuje się przy poszczególnych przypadkach wykazuje inną budowę, oraz ilość<br />
zdejmowanego materiału w czasie obróbki.<br />
Przy pomocy wiercenia uzyskuje się otwory w materiale pełnym, a więc w przedmiotach wykonanych z<br />
półfabrykatów nie posiadających wstępnie odlanych lub odkutych otworów. Obróbkę tą przeprowadza się<br />
zazwyczaj wiertłami krętymi. Otwory o małych średnicach wykonuje się w jednym przejściu, natomiast<br />
otwory o średnicach powyŜej 25 mm wykonuje się zazwyczaj w kilku przejściach tzn. wierci się najpierw<br />
wiertłem mniejszym i następnie (zaleŜnie od średnicy gotowego otworu) wiertłem większym lub wiertłem o<br />
Ŝądanej średnicy.<br />
MoŜemy wyróŜnić wiercenie przelotowe i nieprzelotowe. Poprzez wiercenie uzyskuje się otwory o mało<br />
dokładnym wymiarze i kształcie (IT11÷IT14) oraz niezbyt gładkiej powierzchni. JeŜeli otwór ma być<br />
wykonany dokładnie, to po wierceniu muszą być przeprowadzone dalsze zabiegi, których celem jest<br />
poprawienie dokładności wymiarowo-kształtowej, oraz gładkości powierzchni otworu. Zabiegi te noszą<br />
nazwę rozwiercania. MoŜna je podzielić na rozwiercanie zgrubne (IT10÷IT11) i wykańczające (IT6÷IT10).<br />
W przypadku otworów bardzo dokładnych stosuje się zazwyczaj trzy przejścia obróbkowe:<br />
rozwiercanie zgrubne, półwykańczające i wykańczające. W odróŜnieniu od zabiegów wiercenia i<br />
rozwiercania w czasie pogłębiania następuje zmiana kształtu wykonywanego otworu. W zakres pogłębiania<br />
wchodzi obróbka pogłębień pod łby cylindryczne i stoŜkowe wkrętów, <strong>pl</strong>anowanie powierzchni czołowych<br />
otworów oraz wykonywanie róŜnych pogłębień kształtowych.<br />
2. Podział kinematyczny wiercenia:<br />
Spośród czterech teoretycznych moŜliwości kinematycznych wiercenia w praktyce stosowane są dwa:<br />
a) wiercenie pionowe: wiercenie narzędziem wykonującym jednocześnie ruch obrotowy i posuwowy przy<br />
nieruchomym przedmiocie obrabianym. Ta odmiana jest najczęściej stosowana, głównie na<br />
wiertarkach.<br />
b) wiercenie poziome: wiercenie narzędziem wykonującym tylko prostoliniowy ruch posuwowy, ruch<br />
główny- obrotowy wykonuje przedmiot obrabiany. Ze względu na moŜliwość uzyskania większej<br />
dokładności stosowane jest w przypadku wiercenia głębokich otworów. Poza tym stosuje się je na<br />
tokarkach.<br />
3. Wiertła:<br />
Wiertło składa się z dwóch zasadniczych części:<br />
- części roboczej<br />
- części chwytowej
Change language