Maszyny technologiczne konwencjonalne - Wrzuta.pl
Maszyny technologiczne konwencjonalne - Wrzuta.pl
Maszyny technologiczne konwencjonalne - Wrzuta.pl
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
<strong>Maszyny</strong> <strong>technologiczne</strong> <strong>konwencjonalne</strong><br />
I. WSTĘP.<br />
Frezowaniem nazywa się obróbkę skrawaniem za pomocą narzędzi wieloostrzowych, zwanych<br />
frezami. Obrabiarki do tego rodzaju obróbki nazywają się frezarkami.<br />
Ruch główny (roboczy) obrotowy wykonuje frez, a ruch posuwowy przedmiot zamocowany na stole.<br />
Frez ma kształt bryły obrotowej (walcowej, stoŜkowej lub innej). Ostrza są nacięte na jego powierzchni<br />
bocznej (frez walcowy), a często takŜe na powierzchni czołowej (frez czołowy).<br />
1. Frezarki<br />
Frezarki dzielą się na poziome i pionowe zaleŜnie od połoŜenia osi freza w czasie pracy. Stół<br />
frezarki poziomej moŜe być przesuwany mechanicznie i ręcznie w trzech prostopadłych kierunkach:<br />
- wzdłuŜnym<br />
- poprzecznym<br />
- pionowym.<br />
Taka obrabiarka nazywa się frezarką poziomą zwykłą. JeŜeli stół frezarki poziomej zwykłej<br />
jest zaopatrzony w obrotnicę umoŜliwiającą skręcenie stołu wokół osi pionowej o pewien kąt, to<br />
frezarka taka nosi nazwę frezarki uniwersalnej. Na frezarce uniwersalnej moŜna nacinać rowki<br />
śrubowe, co ma duŜe zastosowanie w obróbce narzędzi o ostrzach skośnych i kół o uzębieniu skośnym.<br />
W frezarkach pionowych oś obrotu freza ma w czasie pracy połoŜenie pionowe, a wiec prostopadłe do<br />
powierzchnie stołu. Niektóre z frezarek pionowych mają mechanizm umoŜliwiający ustawienie i prace<br />
wrzeciona i freza w połoŜeniu pochyłym.<br />
Stół frezarki pionowej ma posuw wzdłuŜny mechaniczny i ręczny, zaś ruch pionowy stołu stosowany<br />
jest tylko do ustawienia stołu w pozycji umoŜliwiającej frezowanie.<br />
2. Frezy<br />
ZaleŜnie od kształtu ostrzy freza dzielą się na frezy:<br />
- ścinowe<br />
- zataczane<br />
- kątowe<br />
Frezy ścinowe ostrzy się na powierzchni przyłoŜenia, a frezy zataczane za powierzchni natarcia. Ostrza<br />
frezów mogą być:<br />
a) Proste zgodne z tworzącą walca,<br />
b) Śrubowe.<br />
Zwojowość freza określa się tak jak zwojowość śruby:<br />
Frez jest prawozwojny wtedy, gdy ustawiony osią pionowo ma zwoje wznoszące się od lewej ręki w<br />
prawo, lewozwojny – w lewo.<br />
JeŜeli frez walcowy ma nacięte ostrza równieŜ na jednaj z powierzchni czołowych, to nazywa<br />
się frezem walcowo – czołowym i skrawa nie tylko ostrzami naciętymi na powierzchni walcowej, ale<br />
równieŜ ostrzami na czole.<br />
Frezy walcowo – czołowe o średnicach małych są wykonywane razem z uchwytem, nazywają się one<br />
frezami palcowymi.<br />
SłuŜą do frezowanie krzywek, rowków.<br />
Frezy tarczowe mogą mieć ostrza tylko na powierzchni walcowej.<br />
Są to frezy jednostronne.<br />
1.1 Rysunek frezów:<br />
a) palcowy<br />
b) i c) tarczowe
3. Frezowanie.<br />
Powierzchnie płaskie mogą być<br />
obrabiane:<br />
a) Za pomocą<br />
frezowania<br />
obwodowego frezem walcowym;<br />
b) Za pomocą frezowania czołowego frezem czołowym lub głowica czołową;<br />
Podziału frezów moŜna dokonać takŜe pod względem narzędzia, frezy:<br />
a) Walcowe<br />
b) Walcowo – czołowe<br />
c) Piłkowe<br />
d) Trzpieniowe<br />
e) Kształtowe<br />
Frezowanie moŜe być:<br />
- przeciwbieŜne;<br />
- współbieŜne.<br />
Frezowanie jest przeciwbieŜne (rysunek poniŜej), jeŜeli frez obraca się w kierunku strzałki<br />
Przedmiot zaś przesuwa się w kierunku strzałki II.<br />
Ostrze freza 1 w pewnym miejscu zajmuje pozycje A. W momencie dojścia ostrza do pozycji A opór<br />
skrawania wynosi 0, ale przy dalszym ruchu freza i przedmiotu opór skrawania, a więc i siła skrawania,<br />
wzrastają od zera do swej największej wartości w punkcie B, który jest punktem wyjścia ostrza z<br />
materiału.<br />
1.2 Rysunek pracy ostrza freza walcowego przy frezowaniu przeciwbieŜnym:<br />
a) schemat, b) kształt wióra.<br />
Frezowanie jest współbieŜne, jeŜeli kierunek ruchu głównego<br />
(roboczego) jest zgodny z kierunkiem ruchu posuwowego.<br />
Parametry frezowania.
We frezowaniu, jak w kaŜdej obróbce mechanicznej charakterystycznymi wielkościami są:<br />
a) Szybkość skrawania;<br />
b) Posuw skrawania<br />
c) Głębokość skrawania<br />
5. Podzielnica.<br />
Często trzeba stosować dokładny podział na obwodzie kołowym przedmiotu, np. przy<br />
wykonaniu frezów, wierteł, kół zębatych. Do tego słuŜą podzielnice (rysunek).<br />
Dzielimy je na:<br />
a) Zwykłe<br />
b) Zwykłe z przekładnią<br />
c) Uniwersalne<br />
Podzielnica z przekładnią ma wrzeciono wydrąŜone i nagwintowane na roboczym końcu do<br />
nakręcenia uchwytu lub tarczy zabierakowej oraz zaopatrzone w gniazdo stoŜkowe na kieł.<br />
1.3 Rysunek podzielnicy:<br />
II.<br />
KLASYFIKACJA METOD OBRÓBKI KÓŁ ZĘBATYCH<br />
Obróbka kół zębatych moŜe być przeprowadzona według metod:<br />
a) kształtowej<br />
b) kopiowej<br />
c) obwiedniowej.<br />
W metodzie kształtowej narzędzie ma kształt wrębu.<br />
W metodzie kopiowej prowadnice suportu narzędziowego są wodzone wzdłuŜ kopiału (wzornika).<br />
W metodzie obwiedniowej narządzie obwodzi zarys zęba przez kolejne połoŜenia ostrzy skrawających.<br />
Przy omawianiu metod obróbki kół zębatych naleŜy mieć na uwadze:<br />
a) Sposób obróbki, który moŜe odbywać się:<br />
- struganiem,<br />
- dłutowaniem,<br />
- frezowaniem<br />
- szlifowaniem<br />
b) Kształt narzędzia i geometrię jago ostrzy,<br />
c) Cykl roboczy, który moŜe odbywać się w sposób:<br />
- ciągły – bez przerw, tj. obróbka wszystkich zębów w kole jest<br />
przeprowadzona jednocześnie, stopniowo,<br />
- przerywany – charakteryzujący się tym, Ŝe po obróbce jednego wrębu następuje podział i<br />
cykl obróbki powtarza się dla następnego wrębu,<br />
Z kinematycznego punktu widzenia naleŜy stwierdzić, Ŝe obrabiarki<br />
pracujące z cyklem ciągłym – nieprzerwanym mają prostszy układ kinematyczny niŜ obrabiarki z<br />
cyklem przerywanym, do cyklu ciągłego natomiast stosuje się bardziej złoŜone narzędzia, trudniejsze<br />
do ostrzenia i ustawienia aniŜeli narzędzia do obróbki przerywanej.
Poza tym naleŜy odróŜnić obróbkę:<br />
1) zgrubną (zdzieranie) mająca na celu usunięcie nadmiernego materiału z wrębu; powinna ona<br />
odbywać się na obrabiarkach do obróbki zgrubnej, o mniejszej dokładności, sztywnej i znacznie<br />
tańszej, narzędziami narzędziami uproszczonych kształtach, mniej dokładnych, a przez to tańszych;<br />
2) kształtującą, której celem jest nadanie ostatecznego kształtu zarysowi zęba za pomocą narzędzi<br />
bardzo dokładnych, o złoŜonych kształtach, a tym samym bardzo drogich.<br />
III.<br />
DŁUTOWANIE WEDŁUG METODY MAAGA<br />
3.1 Obróbka uzębienia w walcowym kole na dłutownicy Maaga.<br />
Zasadę nacinania uzębienia wg metody Maaga pokazuje powyŜszy rysunek. Jest to dłutowanie<br />
metodą Maaga.<br />
I – połoŜenie odpowiada momentowi, gdy narzędzie zaczyna nacinać ząb pierwszy, przy czym<br />
nacinanie koło jak gdyby przetacza się po zębatce, wykonując jednocześnie przesuniecie w kierunku<br />
strzałki B oraz obrót w kierunku A;<br />
II – połoŜenie odpowiada końcowemu stanowi, tj., gdy koło przesunęło się dokładnie o jedną<br />
podziałkę, a jednocześnie obróciło o kąt odpowiadający tej jednej podziałce, podziałce wiec ząb został<br />
w części obrobiony.<br />
III – połoŜenie, gdy narzędzie zatrzymało się u góry (nad nacinanym kołem), samo zaś koło<br />
tylko przesuwa się (bez obrotu) wstecz jedną podziałkę w kierunku strzałki C i w ten sposób następuje<br />
podział.<br />
Po dokonaniu podziału następuje drugi cykl ruchów, a więc narzędzie rozpoczyna ruch<br />
roboczy, a nacinane koło ruchy toczne i w ten sposób zostanie obrobiony drugi ząb itd.<br />
Ruchy przy obróbce.<br />
- ruch roboczy (dłutujący) narzędzia,<br />
- ruch odtaczania składa się z części przesuwnej i obrotowej.<br />
Zamocowanie narzędzia.<br />
Ustawienia narzędzia-zębatki dokonujemy w płaszczyźnie czołowej, pionowej dłutownicy. Do<br />
podsuwania noŜa przeznaczone są nagwintowane czopki przesuwane przez przekręcanie sworzni, na<br />
których znajduje się koło zębate.<br />
Podczas jałowego suwu suwaka narzędzie jest odchylane w celu uniknięcia tarcia narzędzia o obrabiany<br />
przedmiot.<br />
Geometria ostrza narzędzia-zębatki Maaga.
PoniewaŜ narzędzie wykonuje ruch roboczy prostopadle do powierzchni czołowej obrabianego<br />
koła, przeto krawędź zęba zębatki zrzutowana na powierzchnię czołową musi dać odpowiednie<br />
wymiary liniowe i kątowe nominalne obrabianego koła (rysunek poniŜej).<br />
Obróbka walcowych kół zębatych o uzębieniu śrubowym.<br />
Obróbka zębów śrubowych, narzędziem-zębatka według metody Maaga odbywa się w sposób<br />
podobny jak nacinanie zębów prostych. RóŜnica polega jedynie na tym, Ŝe narzędzie wykonuje ruch<br />
roboczy (strugający) wzdłuŜ linii zęba. W tym celu skręca się obrotnicę z prowadnicami suwaka<br />
narzędziowego narzędziowego o kąt pochylenia linii zęba β 0 .<br />
Zamocowanie narzędzia.
Gdy do obróbki śrubowych zębów zostanie uŜyte takie samo narzędzie jak do obróbki zębów<br />
prostych, wówczas sposób zamocowania narzędzia jest taki sam jak przedstawiono na rysunku. W tym<br />
przypadku jednak wybieg narzędzia musi być stosunkowo duŜy. W celu uniknięcia tego zwiększonego<br />
wybiegu stosuje się specjalne narzędzia-zębatki z zębami skośnymi, a wówczas musi być zastosowany<br />
specjalny imak narzędziowy umoŜliwiający ustawienie narzędzia równolegle do czoła obrabianego<br />
koła.<br />
IV.<br />
DŁUTOWANIE WEDŁUG METODY FELLOWSA.<br />
Zasadę nacinania uzębienia według metody Fellowsa pokazano na rysunku poniŜej.<br />
Podczas obróbki kół zębatych według metody Fellowsa występują, więc następujące ruchy<br />
zasadnicze:<br />
a) Ruch roboczy narzędzia posuwisto-zwrotny wzdłuŜ linii zęba,<br />
b) Obrotowy ruch narzędzia (noŜa Fellowsa),<br />
c) Obrotowy ruch nacinanego koła.<br />
Obroty obrabianego koła oraz narzędzia odbywają się w ten sposób, jak gdyby<br />
współpracowały ze sobą dwa koła zębate tworzące przekładnię zębatą. Zarys zęba obrabianego koła jest<br />
obwiednią kolejnych połoŜeń zarysu zęba noŜa Fellowsa.<br />
Oprócz wyŜej wymienionych ruchów występują podczas obróbki ruchy pomocnicze:<br />
d) Promieniowy ruch dosuwowy wgłębny mający na celu zbliŜenie narzędzia ku kołu, aby<br />
wprowadzić narzędzia na odpowiednią głębokość w materiał nacinanego koła. Ruch ten<br />
występuje w początkowym okresie oraz w momencie, gdy po dokonaniu obróbki zgrubnej<br />
naleŜy dalej wgłębić narzędzie, aby wykończyć zęby koła nacinanego,<br />
e) Ruch odsuwający narzędzie od przedmiotu lub przedmiot od narzędzia w czasie<br />
powrotnego skoku narzędzia. Ruch ten jest bezwzględnie potrzebny, gdyŜ umoŜliwia<br />
uniknięcie tarcia zębów narzędzia o zęby nacinanego koła.<br />
NaleŜy wreszcie nadmienić, Ŝe nowoczesne dłutownice Fellowsa są
zaopatrzone w urządzenie do samoczynnego wyłączania ruchów obrabiarki po zakończonej obróbce<br />
koła zębatego.<br />
Geometria ostrza noŜa Fellowsa.<br />
ZaleŜności geometryczne dla ostrzy noŜa Fellowsa ustalimy na podstawie rysunku.<br />
Przyjmujemy przy tym dla uproszczenia, Ŝe w rzucie poziomym ząb o zarysie ewolwentowym został<br />
zastąpiony przez zębatkę.<br />
Narzędzie ma kąt przyłoŜenia ε dla krawędzi wierzchołkowej, zaś dla krawędzi bocznych jest<br />
to kąt ζ , ponadto zaś dla krawędzi wierzchołkowej mamy kąt natarcia γ.<br />
PoniewaŜ narzędzie wykonuje ruch roboczy w kierunku równoległym do osi, przeto<br />
nominalny kąt zarysu zęba narzędzia powinien dokładnie odpowiadać nominalnemu kątowi zarysu<br />
nacinanego koła w rzucie na powierzchnię czołową nacinanego koła.<br />
Obróbka kół zębatych o uzębieniu śrubowym metodą Fellowsa.<br />
Struganie zębów śrubowych na dłutownicy Fellowsa nastręcza pewne trudności. Wrzeciono<br />
robocze dłutownicy pozostaje w tym samym połoŜeniu, jak przy nacinaniu zębów prostych, a więc oś<br />
wrzeciona jest równoległa do osi nacinanego koła. Ruch roboczy narzędzia odbywa się równieŜ<br />
równolegle do osi nacinanego koła. Chcąc więc nacinać zęby śrubowe, musimy podczas ruchu<br />
roboczego narzędzia nadać mu dodatkowo ruch obrotowy, aby uzyskać ostatecznie ruch śrubowy.<br />
Narzędzie musi mieć zęby śrubowe.<br />
V. FREZOWANIE OBWIEDNIOWE.<br />
Frezowanie obwiedniowe walcowych kół zębatych polega na zasadzie współpracy ślimaka z<br />
kołem ślimakowym (rysunek), z tym Ŝe w przypadku frezowania mamy do czynienia zamiast ślimaka z<br />
frezem ślimakowym, a zamiast koła ślimakowego występuje obrabiane koło walcowe.<br />
Po jednym obrocie freza ślimakowego koło obrabiane obróci się o kąt odpowiadający jednemu<br />
skokowi zwoju zębów freza ślimakowego. Gdy frez jest jednokrotny (jednozwojny), wówczas<br />
obrabiane koło obróci się o kąt odpowiadający jednej podziałce, gdy jest k-krotny – krotny kąt<br />
odpowiadający k podziałkom.
VI.<br />
STRUGANIE WEDŁUG METODY GLEASONA.<br />
Struganie metodą Gleasona wykorzystuje się do obróbki stoŜkowych kół zębatych (rysunek).<br />
OdróŜniamy dwa sposoby obróbki kół stoŜkowych wg tej metody :<br />
a) Starszy sposób (stosowany do dzisiaj dla małych kół);<br />
b) Sposób nowoczesny.<br />
Sposób starszy przedstawiono na rysunku powyŜej. Na przedłuŜeniu obrabianego koła 1 jest<br />
osadzony na wspólnej osi I-I segment zębaty 2 mający ten sam kąt stoŜka podziałowego, co nacinane<br />
koło. Segment zębaty 2 zazębia się z pierścieniową zębatką 3 mogąca się obracać dookoła własnej osi<br />
II-II. Zębatka ta podczas tego obrotu zabiera za sobą prowadnice suwaka narzędzia nacinającego zęby<br />
koła 1. Ruch obrotowy dookoła osi I-I otrzymuje nacinane koło 1 i segment zębaty 2od pałąka 4, który<br />
otrzymuje ruch wahający od krzywki (niewidocznej na rysunku) poprzez cięgło 5.<br />
1. TOKARKI – PODZIAŁ I KINEMATYKA TOCZENIA<br />
Wśród róŜnych rodzajów obróbki metali skrawaniem toczenie jest procesem najbardziej<br />
rozpowszechnionym. Wynika to z potrzeby stosowania w róŜnego rodzaju maszynach i urządzeniach części o<br />
kształtach obrotowych, wykonywanych przez toczenie na maszynach zwanych tokarkami.
Tokarki - zaleŜnie od przeznaczenia - moŜna podzielić na następujące grupy: tokarki ogólnego<br />
przeznaczenia, tokarki specjalizowane i tokarki specjalne.<br />
Tokarki ogólnego przeznaczenia: tokarki kołowe, tokarki tarczowe, tokarki karuzelowe, tokarki wielonoŜowe,<br />
tokarki rewolwerowe, półautomaty i automaty tokarskie.<br />
Tokarki specjalizowane: tokarki do robót bardzo dokładnych, tokarki do robót kształtowych, tokarki obcinarki.<br />
Tokarki specjalne: tokarki specjalne dla przemysłu hutniczego do toczenia walców, tokarki specjalne dla<br />
kolejnictwa, tokarki specjalne dla przemysłu samochodowego.<br />
Najliczniejszą grupę tokarek uŜywanych w przemyśle stanowią tokarki kłowe, które moŜna podzielić<br />
jeszcze na tokarki produkcyjne oraz tokarki pociągowe. Obie te grupy tokarek kłowych róŜnią się między sobą<br />
sposobem napędu suportu przesuwającego nóŜ. podczas toczenia. Tokarki produkcyjne są do tego celu<br />
wyposaŜone w wałek pociągowy; a tokarki pociągowe mają ponadto śrubę pociągową, która zapewnia bardzo<br />
dokładne przesuwanie noŜa. Dzięki uŜyciu śruby pociągowej tokarki pociągowe mają znacznie szerszy zakres<br />
zastosowania niŜ tokarki produkcyjne. MoŜna na nich bowiem wykonywać - oprócz wielu innych robót -<br />
równieŜ nacinanie gwintów.<br />
Rysunek poniŜej przedstawia tokarkę pociągową. Na jednym końcu łoŜa 6, wyposaŜonego w prowadnice,<br />
znajduje się wrzeciennik 1. Na drugim końcu łoŜa jest umieszczony konik 5. Z boku łoŜa znajdują się: śruba<br />
pociągowa 10, wałek pociągowy 12, zębatka 11 oraz skrzynka posuwu 2 przenosząca napęd z wrzeciennika na<br />
suport. Na prowadnicach łoŜa mogą się przesuwać sanie wzdłuŜne suportu połączone ze skrzynką suportową 4,<br />
na której jest widoczna wśród innych mechanizmów dźwignia do włączania posuwu za pomocą śruby<br />
pociągowej. Na saniach wzdłuŜnych są umieszczone sanie poprzeczne suportu, a na nich imak narzędziowy 3.<br />
ŁoŜe tokarki jest ustawione na dnie blaszanej wanny 9 i wraz z nią jest umocowane do podstaw 7 i 8.<br />
We wrzecienniku znajdują się mechanizmy przenoszące napęd z silnika na wrzeciono tokarki, na którym jest<br />
umieszczony uchwyt szczękowy, mocujący materiał podczas obróbki.<br />
Wrzeciono tokarki to wałek z otworem przelotowym zakończonym stoŜkowo. W stoŜek ten wciska się<br />
kieł, który wraz z kłem konika podtrzymuje niekiedy materiał podczas toczenia.<br />
Do napędzania tokarki słuŜy silnik elektryczny, który przenosi napęd na wrzeciennik. Ruch obrotowy z<br />
wrzeciennika jest przenoszony następnie za pomocą przekładni zębatej na przekładnię skrzynki posuwów. Ze<br />
względu na bezpieczeństwo obsługi przekładnie są przykryte osłonami. Uruchamianie i zatrzymywanie<br />
wrzeciona oraz zmiana kierunku ruchu obrotowego wrzeciona są dokonywane za pomocą dźwigni i wałka 13.<br />
Wrzeciennik tokarki jest przekładnią, dzięki której z silnika o stałej prędkości obrotowej moŜna<br />
uzyskiwać róŜne prędkości obrotowe wrzeciona. Główną częścią wrzeciennika jest wrzeciono od strony otworu<br />
stoŜkowego zakończone gwintem zewnętrznym, na który nakręca się uchwyt tokarki lub tarczę zabierakową.<br />
Wrzeciono moŜe obracać się w panewkach łoŜyska, z których jedno jest cylindryczne, a drugie - stoŜkowe.<br />
Zmianę prędkości obrotowej uzyskuje się we wrzecienniku za pomocą przekładni zębatej. Liczba osiąganych<br />
stopni prędkości zaleŜy od konstrukcji wrzeciennika. W róŜnych typach tokarek stosuje się róŜne wrzecienniki -<br />
od bardzo prostych do skom<strong>pl</strong>ikowanych. Wrzecienniki są wyposaŜone w urządzenie zwane nawrotnicą, które<br />
umoŜliwia przekazywanie skrzynce suportowej ruchu obrotowego w jednym lub drugim kierunku. Nawrotnica<br />
jest zwykle umieszczana we wrzecienniku i stanowi jeden z jego mechanizmów.
W tokarce między wrzeciennikiem a skrzynką posuwów znajdują się w zazębieniu koła zębate. Mają one za<br />
zadanie przenoszenie ruchu obrotowego na skrzynkę suportową oraz przyspieszanie lub zwalnianie tego ruchu w<br />
stosunku do ruchu wrzeciona.<br />
Do podpierania podczas toczenia długich lub cięŜkich przedmiotów, zamocowanych w uchwycie tokarki lub<br />
umocowanych w kłach, słuŜy konik. Poprzeczne przesunięcie konika wykorzystuje się często do toczenia<br />
stoŜków o małym kącie wierzchołkowym.<br />
Suport tokarki słuŜy do mocowania i przesuwania noŜa podczas toczenia. Skrzynka suportowa jest<br />
umocowana od spodu do sań wzdłuŜnych suportu. W skrzynce suportowej są umieszczone mechanizmy słuŜące<br />
do przenoszenia ruchu ze śruby pociągowej lub wałka pociągowego na suport. W dolnej części skrzynki suportowej<br />
znajduje się mechanizm do uruchamiania wrzeciona tokarki. Składa się on z wałka, poruszającego<br />
sprzęgło, i dźwigni. Imak jednonoŜowy moŜe być zastąpiony imakiem czteronoŜowym. W takim przyrządzie<br />
zamocowuje się zwykle cztery noŜe o róŜnych kształtach, przeznaczone do róŜnych zabiegów. Po zakończeniu<br />
jednego zabiegu moŜna zluzować dźwignią nakrętkę śruby głównej imaka i - obróciwszy głowicę o kąt 90° -<br />
ponownie ją unieruchomić. Dzięki temu bardzo szybko jeden nóŜ moŜna zastąpić innym, niezbędnym do<br />
dalszych czynności tokarskich. W dolnej części skrzynki suportowej znajduje się mechanizm do uruchamiania<br />
wrzeciona tokarki.<br />
Mechanizmem umoŜliwiającym zmianę posuwu noŜa jest skrzynka posuwów. W tokarkach kłowych<br />
często w skrzynkach posuwów jest stosowana przekładnia typu Nortona.<br />
2. NARZĘDZIA TOKARSKIE<br />
Podstawowymi narzędziami stosowanymi w procesach obróbki skrawaniem przez toczenie są noŜe<br />
tokarskie. Liczne ich odmiany róŜnią się między sobą połoŜeniem ostrza, połoŜeniem krawędzi skrawającej,<br />
sposobem zamocowywania oraz sposobem wykonania.<br />
Przyjmując jako podstawę podziału przeznaczenie noŜy, rozróŜnia się:<br />
• noŜe do obtaczania, zwane obtaczakami,<br />
• noŜe do wytaczania, zwane wytaczakami,<br />
• noŜe do przecinania, zwane przecinakami,<br />
• noŜe do toczenia kształtowego, zwane noŜami kształtowymi.<br />
Wymienione w tej grupie noŜe w większości przypadków wykonuje się w dwóch odmianach<br />
przeznaczonych do róŜnych rodzajów obróbki. Pierwszą odmianę stanowią noŜe słuŜące do operacji wstępnej,<br />
zwane zdzierakami, a drugą - noŜe słuŜące do obróbki wykańczającej, zwane wykańczakami.<br />
NoŜe do obtaczania są stosowane do toczenia wzdłuŜnego powierzchni zewnętrznych. Za ich pomocą<br />
toczy się wałki gładkie, wałki stopniowe, powierzchnie stoŜkowe oraz płaskie powierzchnie czołowe tych<br />
wałków lub innych przedmiotów toczonych. Typowe noŜe tokarskie do obtaczania pokazano na rys. NoŜem<br />
lewym - rys. a) - nazywamy nóŜ, który ma krawędź skrawającą po stronie kciuka lewej ręki, połoŜonej na<br />
powierzchni natarcia i skierowanej palcami ku wierzchołkowi noŜa. NoŜem prawym - rys. b) - nazywamy nóŜ,<br />
który ma krawędź skrawającą po stronie kciuka prawej ręki, połoŜonej na powierzchni natarcia i skierowanej<br />
palcami ku wierzchołkowi noŜa.<br />
NoŜe do wytaczania są przeznaczone do toczenia powierzchni wewnętrznych zarówno wzdłuŜnych, jak<br />
i poprzecznych, o kształtach walcowych – rys. b), stoŜkowych - rys. a) lub płaskich.<br />
NoŜe do przecinania słuŜą do cięcia na tokarce materiału w postaci prętów, odcinania przedmiotu<br />
wytoczonego uprzednio z pręta oraz nacinania rowków zewnętrznych na przedmiotach obrabianych na tokarce.
NoŜe kształtowe o róŜnym zarysie krawędzi skrawających są przeznaczone do toczenia np. powierzchni<br />
kulistych (a), do toczenia i zataczania frezów kształtowych (b) itp.<br />
Ze względu na połoŜenie ostrza rozróŜniamy noŜe proste, wygięte i odsadzone. NoŜe proste mają<br />
ostrze, które jest przedłuŜeniem trzonka i nie jest w stosunku do jego osi ani przesunięte, ani wygięte.<br />
Przykładem noŜy prostych są noŜe do obtaczania przedstawione. NoŜe wygięte mają część roboczą wygiętą w<br />
stosunku do osi trzonka w lewo lub w prawo.<br />
Ze względu na sposób zamocowywania w tokarce rozróŜniamy noŜe oprawkowe i imakowe. Wszystkie<br />
noŜe zamocowywane bezpośrednio w imaku tokarki nazywamy imakowymi. W odróŜnieniu od nich noŜami<br />
oprawkowymi nazywamy takie, które są uchwycone w specjalnych oprawkach, a dopiero wraz z nimi<br />
mocowane w imaku tokarki lub głowicy rewolwerowej. NóŜ oprawkowy przeznaczony do pracy w imaku<br />
noŜowym przedstawiono na rysunku poniŜej.<br />
Ze względu na sposób wykonania rozróŜnia się noŜe jednolite - rys. a) i niejednolite - (rys. b) i c).
Ze względu na charakter pracy rozróŜniamy noŜe zwykle oraz noŜe wysoko wydajne. Zwykłymi<br />
nazywamy noŜe. które są przystosowane do pracy w normalnych warunkach skrawania. Takimi noŜami skrawa<br />
się ze stosunkowo małymi szybkościami, a posuwy noŜa nie są zbyt duŜe.<br />
Gdy jednak konieczne jest zwiększenie wydajności procesu skrawania zwiększa się szybkość skrawania lub<br />
posuw. W takim przypadku nie moŜna stosować noŜy uŜywanych do pracy w normalnych warunkach. gdyŜ ich<br />
wytrzymałość jest zbyt mała. Do obróbki wysoko wydajnej stosuje się noŜe ze specjalnych materiałów oraz noŜe<br />
o specjalnych kształtach. NoŜe takie mają nalutowane płytki z węglików spiekanych, ujemny kąt natarcia oraz<br />
niekiedy łamacze wióra. Łamacze wióra są stosowane ze względu na bezpieczeństwo pracy tokarza i łatwiejszy<br />
transport wiórów. RozŜarzone wióry, powstające podczas obróbki szybkościowej w duŜych ilościach, mogą być<br />
przyczyną nieszczęśliwych wypadków. Z tego powodu proces skrawania naleŜy prowadzić tak, aby oddzielający<br />
się od materiału wiór szybko ulegał złamaniu lub przynamniej zwinięciu.<br />
3. PRZYRZĄDY DO MOCOWANIA PRZEDMIOTÓW<br />
Sposób zamocowania przedmiotu na tokarce zaleŜy od jego kształtu i wymiarów. W związku z tym<br />
stosuje się róŜne przyrządy do mocowania, stanowiące wyposaŜenie tokarek. Zasadniczo przedmioty przeznaczone<br />
do toczenia zamocowuje się w uchwytach lub kłach.<br />
Najczęściej do mocowania przedmiotów małych i średniej wielkości o kształtach walcowym lub<br />
pierścieniowym jest stosowany uchwyt samocentrujący spiralny.<br />
Bardzo duŜe przedmioty o nieregularnych kształtach zamocowuje się w uchwytach tarczowych<br />
czteroszczękowych, których kaŜdą szczękę ustawia się oddzielnie. W tym celu pokręca się kluczem kaŜdą śrubę<br />
wkręcającą się w nakrętkę szczęki.<br />
Opisane uchwyty i tarcze są nakręcane na gwint wrzeciona tokarki i wraz z nim wykonują obrót podczas<br />
skrawania.<br />
Wszystkie przedmioty długie (wałki) zamocowuje się w kłach tokarki. W tym celu na obu stronach<br />
czołowych wałka naleŜy wykonać nakiełki, tj. nawiercenia, które słuŜą jako oparcie dla kłów obrabiarki. Do<br />
zamocowania wałka w kłach potrzebne są jeszcze dalsze przyrządy, a mianowicie - tarcza zabierakowa i<br />
zabierak.<br />
Sposób zamocowania wałka w kłach przedstawiono na rys.1). Na wałku 1 jest umocowany zabierak 4,<br />
który opiera się o palec 3 tarczy zabierakowej 2, nakręcanej na wrzeciono tokarki. Wałek wspiera się na kłach 5 i<br />
6. Gdy wrzeciono tokarki zostanie wprowadzone w ruch, wraz z nim zacznie się obracać wałek napędzany<br />
zespołem zabierakowym (tarcza zabierakowa - zabierak).<br />
Niekiedy w kłach zamocowuje się przedmioty mające w środku otwory. Wówczas niezbędne są trzpienie<br />
tokarskie. Sposób zamocowania w kłach takiego przedmiotu przedstawia rys. 2) Jak widać na rysunku, w otwór<br />
przedmiotu został wtłoczony trzpień tokarski o odpowiedniej średnicy. Czynność tę wykonuje się zwykle na<br />
prasie dźwigniowej.<br />
rys. 1) rys. 2)<br />
Długie wałki obrabiane w kłach podpiera się w połowie długości za pomocą podtrzymki stałej umocowanej do<br />
łoŜa tokarki lub podtrzymki ruchomej umocowanej na suporcie i wraz z nim przesuwającej się wzdłuŜ<br />
obrabianego wałka.<br />
Przed przystąpieniem do toczenia naleŜy nie tylko odpowiednio umocować obrabiany przedmiot w uchwycie lub<br />
w kłach, lecz równieŜ we właściwy sposób umocować w imaku noŜowym nóŜ tokarski. Wierzchołek ostrza<br />
powinien znajdować się na wysokości osi kłów. JeŜeli wymiary trzonka noŜa nie zapewniają uzyskania takiej<br />
wysokości, stosuje się podkładki w postaci blaszek, które naleŜy podłoŜyć pod nóŜ. Równie waŜne, jak<br />
prawidłowe ustawienie podkładek, jest właściwe wysunięcie noŜa z imaka. Powinno ono być mniejsze niŜ 1,5<br />
grubości noŜa.
4. OPERACJE WYKONYWANE NA TOKARKACH<br />
Na tokarkach moŜna wykonywać wiele operacji, które nadają przedmiotom róŜnorodne kształty.<br />
Obróbce mogą podlegać powierzchnie zewnętrzne i wewnętrzne, powstające w toczeniu wzdłuŜnym lub<br />
prostopadłym do kierunku osi tokarki. W wyniku obróbki mogą powstawać w obu rodzajach toczenia<br />
(wzdłuŜnym i poprzecznym) powierzchnie walcowe, stoŜkowe lub kształtowe.<br />
Na tokarkach wykonuje się nie tylko obróbkę za pomocą noŜy tokarskich, lecz równieŜ za pomocą<br />
narzędzi typowych dla innych rodzajów obróbki skrawaniem. Tak więc na tokarkach moŜna wiercić otwory,<br />
rozwierać je rozwiertakami, gwintować otwory gwintownikami oraz nacinać gwinty zewnętrzne narzynkami.<br />
Jako główne operacje tokarskie moŜna wymienić: 1) toczenie zewnętrznych powierzchni walcowych, 2)<br />
toczenie rowków zewnętrznych i przecinanie, 3) toczenie powierzchni czołowych, 4) toczenie powierzchni<br />
stoŜkowych, 5) wytaczanie, 6) toczenie gwintów, 7) toczenie powierzchni kształtowych, 8) wykończanie<br />
powierzchni kształtowych, a ponadto stosowanie w ~miarę potrzeby - nawiercanie, wiercenie i rozwiercanie<br />
otworów.<br />
Toczenie powierzchni zewnętrznych walcowych następuje wówczas, gdy przedmiot wykonuje ruch<br />
obrotowy dokoła swej osi, a nóŜ ~przesuwa się w równolegle do tej osi. Z takim rodzajem toczenia spotykamy<br />
się w praktyce najczęściej. Zwykle toczenie wzdłuŜne odbywa się w dwóch przejściach noŜa. Pierwsze przejście<br />
ma na celu usunięcie niemal całego naddatku na obróbkę. Jest to tzw. toczenie zgrubne. Podczas drugiego usuwa<br />
się pozostały naddatek na obróbkę i wygładza obrobioną powierzchnię. Jest to tzw. toczenie dokładne.<br />
Podczas skrawania zgrubnego stosuje się zwykle duŜy posuw noŜa i znaczną głębokość skrawania;<br />
szybkość skrawania w toczeniu zgrubnym nie powinna być duŜa. Podczas skrawania dokładnego naleŜy<br />
stosować znacznie mniejszy posuw i mniejszą głębokość skrawania, a za to - wydatnie zwiększyć szybkość<br />
skrawania.<br />
Toczenie wzdłuŜne, podobnie zresztą jak i niektóre inne rodzaje toczenia, moŜe być prowadzone jako<br />
stopniowane lub niestopniowane. Powstające w wyniku toczenia stopniowanego przedmioty mają na swej<br />
powierzchni wgłębienia, występy lub rowki.<br />
Toczenie rowków zewnętrznych oraz niekiedy przecinanie wykonuje się za pomocą noŜy odsadzonych.<br />
JeŜeli słuŜą one do przecinania, nazywamy je przecinakami. W celu wykonania rowka lub przecięcia materiału<br />
nóŜ wykonuje ruch posuwowy poprzeczny w kierunku osi obracającego się przedmiotu.<br />
Toczenie powierzchni stoŜkowych moŜna wykonać następującymi sposobami: z przesuniętym konikiem,<br />
ze skręconymi saniami narzędziowymi, z zastosowaniem liniału.<br />
Podczas toczenia z przesuniętym konikiem wartość przesunięcia, zaleŜną od wymaganego pochylenia<br />
tworzącej stoŜka, określa się wg wzoru. Toczenie stoŜków z przesuniętym względem osi tokarki konikiem<br />
stosuje się do toczenia stoŜków o małym kącie wierzchołkowym.<br />
Do toczenia stoŜków wewnętrznych stosuje się podobne metody z tą tylko róŜnicą, Ŝe noŜe do tych<br />
operacji powinny być dostosowane do toczenia wewnętrznego.<br />
Wytaczanie wzdłuŜne odbywa się noŜem wygiętym prawym, a wytaczanie poprzeczne - noŜem<br />
wygiętym hakowym. W wyniku tej obróbki uzyskuje się wewnętrzną powierzchnię walcową stopniowaną.<br />
Toczenie gwintów - zarówno zewnętrznych, jak wewnętrznych - jest wykonywane noŜami<br />
kształtowymi. NóŜ kształtowy o zarysie odpowiadającym zarysowi gwintu wykonuje posuw na jeden obrót<br />
wałka, równy skokowi śruby. Posuw noŜa powinien być zatem tak zsynchronizowany z obrotem wałka, aby w<br />
czasie jednego obrotu wałka nóŜ zawsze przesuwał się o wartość skoku. Taką synchronizację uzyskuje się przez<br />
dobór kół wymiennych napędzających śrubę pociągową tokarki.<br />
5. GEOMETRIA OSTRZA SKRAWAJĄCEGO NOśA TOKARSKIEGO<br />
Narzędzia stosowane w róŜnych rodzajach obróbki skrawaniem róŜnią się między sobą znacznie<br />
wyglądem zewnętrznym. JednakŜe przy bliŜszym rozwaŜaniu okazuje się, Ŝe części robocze tych narzędzi<br />
pracują na podobnych zasadach, a ich ostrza są ukształtowane z takich samych elementów.<br />
Najbardziej typowym i najczęściej uŜywanym w obróbce skrawaniem narzędziem jest nóŜ tokarski. Na<br />
jego przykładzie najłatwiej moŜna wyjaśnić budowę ostrza narzędzi oraz przedstawić zjawiska zachodzące<br />
podczas skrawania. NóŜ tokarski składa się z dwu zasadniczych części: chwytu i części roboczej.<br />
Chwyt noŜa tokarskiego słuŜy do zamocowania narzędzia w imaku tokarki. Część robocza narzędzia jest<br />
ukształtowana przez kilka powierzchni widocznych na rys. Są to:<br />
• powierzchnia natarcia,<br />
• główna powierzchnia przyłoŜenia,<br />
• pomocnicza powierzchnia przyłoŜenia.
Powierzchnia natarcia ma najcięŜsze zadanie do wykonania podczas procesu skrawania. Ona bowiem<br />
przejmuje cały nacisk wióra oddzielanego od obrabianego materiału. Pozostałe powierzchnie ostrza, zwane<br />
powierzchniami przyłoŜenia, odgrywają podczas skrawania drugorzędną rolę.<br />
Zarówno powierzchnia natarcia, jak i powierzchnie przyłoŜenia mogą w róŜnych narzędziach przybierać róŜne<br />
kształty.<br />
Powierzchnie ostrza noŜa tokarskiego przecinają się wzajemnie tworząc krawędzie, nazywane<br />
krawędziami skrawającymi (tnącymi) ze względu na czynność wykonywaną podczas skrawania. NajwaŜniejszą<br />
rolę odgrywa w tym procesie krawędź AB, utworzona z przecięcia się powierzchni natarcia z powierzchnią<br />
przyłoŜenia. Jest to tzw. główna krawędź skrawająca. Krawędź CD, powstała w wyniku przecięcia się<br />
powierzchni natarcia z pomocniczą powierzchnią przyłoŜenia, nazywa się pomocniczą krawędzią skrawającą.<br />
Krawędź CB, powstałą z przecięcia powierzchni natarcia z przejściową powierzchnią przyłoŜenia, nazywamy<br />
przejściową krawędzią skrawającą.<br />
Tam, gdzie przecina się powierzchnia natarcia z powierzchniami przyłoŜenia, powstaje naroŜe, zwane<br />
wierzchołkiem noŜa tokarskiego. Zazwyczaj w wierzchołku noŜa tokarskiego przejściowa krawędź skrawająca<br />
przybiera postać łuku o pewnym promieniu zaokrąglenia r.<br />
Powierzchnie tworzące ostrza noŜa są pochylone względem siebie pod pewnymi kątami. To samo<br />
moŜna równieŜ powiedzieć o krawędziach ostrza powstałych w wyniku przecięcia się tych powierzchni.<br />
Zwymiarowanie tych kątów, znajdujących się w płaszczyznach rozmaicie usytuowanych w przestrzeni, wymaga<br />
wprowadzenia układu odniesienia, który zapewniałby jednoznaczne ich określenie.<br />
Płaszczyzna P r jest płaszczyzną podstawową. Jest ona zwykłe w noŜach tokarskich jednocześnie<br />
płaszczyzną oporową, na której nóŜ opiera się w imaku tokarki.<br />
Płaszczyzna przekroju głównego ostrza Po jest płaszczyzną normalną układu odniesienia. Jest ona prostopadła<br />
do rzutu krawędzi skrawającej na płaszczyznę podstawową. Z tego wynika, Ŝe płaszczyzna normalna jest<br />
prostopadła do płaszczyzny podstawowej i przechodzi przez rozpatrywany punkt głównej krawędzi skrawającej.<br />
Płaszczyzna P s jest płaszczyzną krawędzi skrawającej. Przechodzi ona przez główną krawędź<br />
skrawającą (lub jest do niej styczna, gdy krawędź jest krzywoliniowa). Jednocześnie płaszczyzna ta jest<br />
prostopadła do płaszczyzny podstawowej i normalnej.<br />
Mając do dyspozycji w taki sposób zbudowany układ odniesienia, moŜna określić na płaszczyznach układu<br />
kształt ostrza scharakteryzowany za pomocą kątów. W płaszczyźnie podstawowej P, są uwidocznione rzuty<br />
krawędzi skrawających na płaszczyznę. Rzuty krawędzi skrawających tworzą prostą wskazującą kierunek<br />
posuwu p noŜa kąty oznaczone symbolami κ r i κ’ r (kappa).<br />
Kąt κ r utworzony między prostą określającą kierunek ruchu posuwowego a rzutem głównej krawędzi<br />
skrawającej na powierzchnię P r nazywamy kątem przystawienia głównej krawędzi skrawającej.
Kąt κ’ r utworzony między prostą określającą kierunek ruchu posuwowego a rzutem pomocniczej krawędzi<br />
skrawającej na płaszczyznę P r , nazywamy kątem przystawienia pomocniczej krawędzi skrawającej.<br />
Pomiędzy rzutem na płaszczyznę podstawową głównej krawędzi skrawającej a rzutem pomocniczej krawędzi<br />
skrawającej powstaje kąt ε r , zwany kątem naroŜa.<br />
Symbolem r oznaczono zaokrąglenie przejściowej krawędzi skrawającej w rzucie na płaszczyźnie normalnej.<br />
W płaszczyźnie P o są widoczne kąty powstałe w wyniku przecięcia ostrza płaszczyzną prostopadłą do głównej<br />
krawędzi skrawającej. Oznaczamy je symbolami α o , β o i γ o .<br />
Kąt α o nazywa się kątem przyłoŜenia głównym. Jest on zawarty między prostą styczną do głównej powierzchni<br />
przyłoŜenia i płaszczyzną P s .<br />
Kąt β o nazywa się kątem ostrza głównym. Jest on zawarty między styczną do powierzchni przyłoŜenia a styczną<br />
do powierzchni natarcia.<br />
Kąt γ o nazywa się kątem natarcia głównym. Jest on zawarty między prostą styczną do powierzchni natarcia a<br />
płaszczyzną podstawową P r .<br />
Kąt przyłoŜenia α o zmniejsza tarcie między obrabianym przedmiotem a powierzchnią przyłoŜenia narzędzia.<br />
Wartość tego kąta powinna zapewniać jedynie dostateczne zmniejszenie tarcia, bez nadmiernego jednak<br />
zmniejszenia kąta ostrza. ZaleŜy ona od rodzaju noŜa, obrabianego materiału oraz warunków obróbki; zwykle<br />
przyjmuje się kąt przyłoŜenia główny α o = 6-12°.<br />
Kąt natarcia γ o ma za zadanie ułatwienie spływu wióra podczas obróbki. Im większy będzie kąt natarcia<br />
narzędzia, tym łatwiej jego ostrze będzie wnikać w materiał, gdyŜ powstający wiór mniej będzie się odkształcał,<br />
dzięki czemu napór materiału na narzędzie będzie mniejszy. Nadmierne jednak zwiększenie kąta natarcia<br />
powoduje znaczne osłabienie noŜa. W praktyce przyjmuje się kąt natarcia główny w granicach γ o = 5-30°.<br />
Parametry skrawania<br />
Podczas toczenia moŜna rozróŜnić na obrabianym przedmiocie trzy zasadnicze powierzchnie. Są to:<br />
powierzchnia obrabiana, powierzchnia skrawana oraz powierzchnia obrobiona.<br />
Przebieg procesu skrawania charakteryzują w znacznej mierze warunki skrawania. Warunki te określamy nazwą<br />
parametrów skrawania. NajwaŜniejszymi parametrami skrawania są szybkość skrawania, głębokość skrawania i<br />
posuw. Od tych parametrów zaleŜą: wartość oporów skrawania, dokładność wymiarów, gładkość obrobionej powierzchni<br />
oraz trwałość ostrza i wydajność obróbki.<br />
Szybkością skrawania nazywamy stosunek drogi, którą przebywa krawędź skrawająca narzędzia<br />
względem powierzchni obrabianego przedmiotu w kierunku głównego ruchu roboczego, do czasu przebycia tej<br />
drogi. Obracający się na tokarce przedmiot o średnicy d wykonuje w ciągu minuty n obrotów. Wobec tego punkt<br />
A, znajdujący się na powierzchni wałka, przebędzie względem wierzchołka noŜa drogę wynoszącą w ciągu<br />
jednego obrotu π⋅d, czyli tyle, ile wynosi obwód wałka. JeŜeli wałek wykona w ciągu jednej minuty n obrotów,<br />
⋅ d ⋅ n<br />
= π<br />
1000<br />
to droga, którą przebędzie w tym czasie punkt A, wyniesie v [ m / min]<br />
Głębokością skrawania nazywamy odległość powierzchni obrabianej od obrobionej. Głębokość<br />
D − d<br />
2<br />
skrawania w toczeniu wyraŜa się zaleŜnością g = [ mm]<br />
Posuwem nazywa się wartość przesunięcia noŜa podczas jednego obrotu toczonego przedmiotu. Posuw<br />
oznacza się literą f, a jego wartość wyraŜa w mm na jeden obrót przedmiotu.<br />
Podczas toczenia nóŜ moŜe wykonywać ruch posuwowy w kierunku równoległym do prowadnic łoŜa<br />
tokarki i wówczas nazywa się go posuwem wzdłuŜnym. JeŜeli podczas toczenia nóŜ wykonuje ruch prostopadły<br />
do poprzedniego kierunku, to taki posuw nazywa się poprzecznym.
Podczas toczenia ruch obrotowy przedmiotu oraz ruch posuwowy noŜa sumują się, w wyniku czego krawędź<br />
skrawająca wykonuje ruch śrubowy wokół obrabianego przedmiotu. W wyniku tego ruchu z obrabianego<br />
przedmiotu zostaje zdjęta w postaci wióra warstwa materiału zwana warstwą skrawaną.<br />
WIERCENIE<br />
1. Wstęp:<br />
Wiercenie, rozwiercanie i pogłębianie są sposobami obróbki otworów kołowych. Charakteryzują się one taką<br />
samą zasadą kinematyczną – ruch główny obrotowy i ruch pomocniczy prostoliniowy, posuwowy. KaŜde z<br />
narzędzi, które stosuje się przy poszczególnych przypadkach wykazuje inną budowę, oraz ilość<br />
zdejmowanego materiału w czasie obróbki.<br />
Przy pomocy wiercenia uzyskuje się otwory w materiale pełnym, a więc w przedmiotach wykonanych z<br />
półfabrykatów nie posiadających wstępnie odlanych lub odkutych otworów. Obróbkę tą przeprowadza się<br />
zazwyczaj wiertłami krętymi. Otwory o małych średnicach wykonuje się w jednym przejściu, natomiast<br />
otwory o średnicach powyŜej 25 mm wykonuje się zazwyczaj w kilku przejściach tzn. wierci się najpierw<br />
wiertłem mniejszym i następnie (zaleŜnie od średnicy gotowego otworu) wiertłem większym lub wiertłem o<br />
Ŝądanej średnicy.<br />
MoŜemy wyróŜnić wiercenie przelotowe i nieprzelotowe. Poprzez wiercenie uzyskuje się otwory o mało<br />
dokładnym wymiarze i kształcie (IT11÷IT14) oraz niezbyt gładkiej powierzchni. JeŜeli otwór ma być<br />
wykonany dokładnie, to po wierceniu muszą być przeprowadzone dalsze zabiegi, których celem jest<br />
poprawienie dokładności wymiarowo-kształtowej, oraz gładkości powierzchni otworu. Zabiegi te noszą<br />
nazwę rozwiercania. MoŜna je podzielić na rozwiercanie zgrubne (IT10÷IT11) i wykańczające (IT6÷IT10).<br />
W przypadku otworów bardzo dokładnych stosuje się zazwyczaj trzy przejścia obróbkowe:<br />
rozwiercanie zgrubne, półwykańczające i wykańczające. W odróŜnieniu od zabiegów wiercenia i<br />
rozwiercania w czasie pogłębiania następuje zmiana kształtu wykonywanego otworu. W zakres pogłębiania<br />
wchodzi obróbka pogłębień pod łby cylindryczne i stoŜkowe wkrętów, <strong>pl</strong>anowanie powierzchni czołowych<br />
otworów oraz wykonywanie róŜnych pogłębień kształtowych.<br />
2. Podział kinematyczny wiercenia:<br />
Spośród czterech teoretycznych moŜliwości kinematycznych wiercenia w praktyce stosowane są dwa:<br />
a) wiercenie pionowe: wiercenie narzędziem wykonującym jednocześnie ruch obrotowy i posuwowy przy<br />
nieruchomym przedmiocie obrabianym. Ta odmiana jest najczęściej stosowana, głównie na<br />
wiertarkach.<br />
b) wiercenie poziome: wiercenie narzędziem wykonującym tylko prostoliniowy ruch posuwowy, ruch<br />
główny- obrotowy wykonuje przedmiot obrabiany. Ze względu na moŜliwość uzyskania większej<br />
dokładności stosowane jest w przypadku wiercenia głębokich otworów. Poza tym stosuje się je na<br />
tokarkach.<br />
3. Wiertła:<br />
Wiertło składa się z dwóch zasadniczych części:<br />
- części roboczej<br />
- części chwytowej
W części roboczej wiertło posiada wyfrezowane dwa śrubowe rowki wiórowe (1), wzdłuŜ których biegną<br />
łysinki (2), mające za zadanie prowadzenie wiertła w obrabianym otworze. W części skrawającej moŜna<br />
wyróŜnić dwie krawędzie skrawające (3’ i 3’’), powstałe w wyniku przecięcia się powierzchni rowków<br />
wiórowych i odpowiednio uformowanych powierzchni przyłoŜenia (4’ i 4’’). Obie krawędzie przesunięte są<br />
względem siebie i nachylone pod kątem 2χ. W wyniku przecięcia się obu powierzchni przyłoŜenia powstaje<br />
dodatkowa krawędź (5) zwana ścinem. Jest to niekorzystny element części skrawającej wiertła, gdyŜ<br />
znacznie wpływa na wzrost siły osiowej, występującej przy wierceniu. Dlatego w praktyce warsztatowej<br />
często wprowadza się korekcję wiertła polegającą na skróceniu długości ścina poprzez jego zeszlifowanie.<br />
Podział wierteł:<br />
a) ze względu na przeznaczenie:<br />
- wiertła ogólnego przeznaczenia, tzn. wiertła kręte i piórkowe, przeznaczone do wiercenia w pełnym<br />
materiale otworów zwykłych o stosunku l/d < 1÷10 i średnicy d ≤ 100 mm<br />
- wiertła specjalnego przeznaczenia, tzn. wiertła do wiercenia głębokich otworów o stosunku l/d > 5÷10,<br />
wiertła rdzeniowe, wiertła stoŜkowe, stopniowe oraz wiertła do otworów wielokątnych<br />
b) ze względu na rozwiązania konstrukcyjne:<br />
- wiertła jednolite wykonane ze stali szybkotnącej<br />
- wiertła łączone z częścią roboczą ze stali szybkotnącej zgrzewaną z częścią chwytową, lub z<br />
lutowanymi ostrzami z węglików spiekanych<br />
c) ze względu na rodzaj chwytu:<br />
- z chwytem walcowym gładkim<br />
- z chwytem walcowym z zabierakiem prostokątnym<br />
- z chwytem stoŜkowym<br />
4. Rozwiertaki:<br />
Rozwiercanie stosuje się wszędzie tam gdzie wymagana jest duŜa dokładność wymiarowo-kształtowa<br />
otworu. Ogólnie rozwiercanie moŜna podzielić na rozwiercanie zgrubne i wykańczające. Ze względu na siły
występujące przy rozwiercaniu zgrubnym rozwiertaki zdzieraki stosowane są tylko do obróbki maszynowej.<br />
Występują one jako nasadzane i trzpieniowe. Rozwiertaki wykańczaki w odróŜnieniu od zdzieraków<br />
posiadają większą parzystą ilość ostrzy. Waha się ona najczęściej w granicach od 6 do 16. Powierzchnia<br />
obrobiona wykazuje mniejszą chropowatość, oraz większą dokładność wymiarowo-kształtową. Wynika to z<br />
faktu, Ŝe dla kaŜdego ostrza przypada mniejsza ilość materiału do zeskrawania. Rozwiertaki wykańczaki<br />
mogą być stałe lub nastawne.<br />
Podział rozwiertaków ze względu na:<br />
a) kształt obrabianego otworu:<br />
- rozwiertaki do otworów walcowych<br />
- rozwiertaki do otworów stoŜkowych<br />
b) osiąganą dokładność wymiarowo-kształtową:<br />
- rozwiertaki zdzieraki<br />
- rozwiertaki wykańczaki<br />
c) sposób pracy:<br />
- rozwiertaki ręczne<br />
- rozwiertaki maszynowe<br />
d) sposób zamocowania:<br />
- rozwiertaki trzpieniowe<br />
- rozwiertaki nasadzane<br />
e) rozwiązanie konstrukcyjne:<br />
- rozwiertaki jednolite<br />
- rozwiertaki niejednolite z częścią roboczą wykonaną z węglików spiekanych lub ze stali szybkotnącej,<br />
łączoną z częścią chwytową poprzez lutowanie, zgrzewanie lub w sposób mechaniczny<br />
f) zakres wymiarów obrabianych otworów:<br />
- rozwiertaki stałe<br />
- rozwiertaki nastawne<br />
5. Pogłębiacze:<br />
Podział ze względu na przeznaczenie:<br />
- pogłębiacze walcowo-czołowe do otworów walcowych, głównie do wykonywania otworów<br />
przejściowych do gwintów<br />
- pogłębiacze stoŜkowe do otworów stoŜkowych<br />
- pogłębiacze do nadlewków<br />
- pogłębiacze kształtowe
Charakterystyczną cechą pogłębiaczy walcowo-czołowych jest pilot, który słuŜy do dokładnego<br />
prowadzenia pogłębiacza w otworze. Pilot moŜe być stały lub wymienny. Zaletą pogłębiacza z wymiennym<br />
pilotem jest moŜliwość wykorzystania jednego narzędzia do wielu otworów prowadzących. Główne<br />
krawędzie skrawające znajdują się na powierzchni czołowej, natomiast pomocnicze znajdują się na<br />
powierzchni walcowej. Pogłębiacze stoŜkowe są wykonywane z róŜnymi kątami wierzchołkowymi.<br />
Posiadają one większą ilość ostrzy. Stosuje się je do pogłębień pod stoŜkowe łby wkrętów i innych tego<br />
rodzaju pogłębień.<br />
6. Wiertarki:<br />
Wiertarki stanowią podstawową grupę obrabiarek, na których wykonuje się operacje wiertarskie,<br />
niekiedy natomiast dodatkowe operacje, np. gwintowanie. MoŜemy je podzielić na obrabiarki:<br />
a) pracujące w systemie jednonarzędziowym:<br />
- wiertarki stołowe (pojedyncze i szeregowe)<br />
- wiertarki stojakowe (słupowe i kadłubowe)<br />
- promieniowe<br />
- jednowrzecionowe wiertarki współrzędnościowe<br />
b) pracujące w systemie wielonarzędziowym:<br />
- wiertarki wielowrzecionowe z przestawnymi lub nieprzestawnymi wrzecionami o osiach równoległych<br />
- wiertarki z głowicami rewolwerowymi<br />
- jednostki wiertarskie w centrach obróbkowych<br />
7. Mocowanie narzędzi na wiertarkach:<br />
UzaleŜnione jest od rodzaju chwytu jaki posiada oraz od rodzaju końcówki wrzeciona wiertarki.<br />
Wiertarki najczęściej posiadają wrzeciona z gniazdami stoŜkowymi. Narzędzia z chwytem walcowym<br />
zamocowuje się w uchwytach trójszczękowych. Do szybkiej wymiany narzędzi w czasie ruchu obrotowego<br />
wrzeciona stosujemy oprawki szybkomocujące.<br />
8. Mocowanie przedmiotów na wiertarkach:<br />
Przedmioty obrabiane mogą być mocowane bezpośrednio na stołach obrabiarek lub<br />
przy uŜyciu uchwytów znormalizowanych bądź uchwytów i przyrządów specjalnych. Stoły<br />
wiertarek posiadają znormalizowane rowki teowe i przy pomocy śrub, nakrętek teowych,<br />
łap dociskowych moŜliwe jest bezpośrednie mocowanie na nich przedmiotów obrabianych.<br />
Spośród znormalizowanych uchwytów do mocowania przedmiotów stosuje się imadła<br />
maszynowe stałe, obrotowe oraz przystosowane do zamocowania w rowkach teowych<br />
stołu uchwyty szczękowe samocentrujące lub z nastawnymi szczękami. W produkcji<br />
seryjnej stosuje się często uchwyty i przyrządy specjalne umoŜliwiające prowadzenie<br />
narzędzi oraz obróbkę otworów o tolerowanym rozstawie osi.<br />
STRUGANIE<br />
1. Wstęp, kinematyka strugania:
Struganie stosuje się do obróbki płaszczyzn oraz niektórych kształtowych powierzchni prostokreślnych.<br />
Ruch główny przy struganiu jest ruchem prostoliniowym zwrotnym. Składa się on w zasadzie z właściwego<br />
ruchu roboczego o prędkości v r , przy którym odbywa się skrawanie i powrotnego ruchu jałowego o prędkości<br />
v j , przy którym skrawanie nie zachodzi. Celem usprawnienia obróbki, strugarki budowane są zazwyczaj w<br />
ten sposób, Ŝe prędkości ich suwów jałowych są większe od prędkości suwów roboczych. Ruch posuwowy<br />
przy struganiu jest ruchem okresowym, odbywającym się w czasie suwu jałowego lub bezpośrednio po<br />
zmianie suwu jałowego na suw roboczy.<br />
Ruch główny i posuwowy moŜe przy struganiu wykonywać przedmiot obrabiany lub narzędzie. Przy<br />
struganiu wzdłuŜnym ruch główny wykonuje przedmiot, zaś ruch posuwowy narzędzie. Przy struganiu<br />
poprzecznym ruch główny wykonuje narzędzie, zaś ruchem posuwowym przesuwa się zwykle przedmiot.<br />
Odmianę strugania poziomego stanowi struganie pionowe często zwane dłutowaniem.<br />
2. Strugarki:<br />
a) strugarka wzdłuŜna:<br />
ruch główny – przedmiot<br />
ruch posuwowy – narzędzie<br />
b) strugarka poprzeczna:<br />
ruch główny – narzędzie<br />
ruch posuwowy – przedmiot<br />
c) strugarka pionowa (dłutownica):
uch główny – narzędzie<br />
ruch posuwowy – przedmiot<br />
3. Zastosowanie strugania oraz noŜe strugarskie:<br />
Na strugarkach wzdłuŜnych i poprzecznych obrabia się zewnętrzna powierzchnie przedmiotównajczęściej<br />
płaszczyzny lub powierzchnie ograniczone płaszczyznami. Narzędziami uŜywanymi do obróbki<br />
na tych obrabiarkach są noŜe strugarskie zwykle odgięte do tyłu. Mogą być one róŜnych rodzajów. Do<br />
zgrubnej obróbki stosowane są zdzieraki proste (b) lub zdzieraki wygięte (a). Obróbkę dokładną moŜna<br />
przeprowadzić gładzikami spiczastymi (c) lub wykańczakami prostoliniowymi (d). Do strugania rowków<br />
oraz przecinania przeznaczone są przecinaki (e).<br />
Geometria ostrzy noŜy strugarskich jest analogiczna do geometrii noŜy tokarskich poznanych na<br />
poprzednim ćwiczeniu. Na dłutownicach obrabia się prostokreślne powierzchnie wewnętrzne i zewnętrzne,<br />
nieobrotowe i obrotowe.<br />
NoŜe strugarskie i dłutownicze wykonuje się najczęściej ze stali szybkotnącej.<br />
4. Zamocowywanie przedmiotów obrabianych na strugarkach:<br />
Na strugarkach wzdłuŜnych, przedmioty mocuje się zwykle bezpośrednio na stole. Na strugarkach<br />
poprzecznych przedmioty obrabiane mogą być mocowane równieŜ przy pomocy śrub i docisków<br />
bezpośrednio na górnej lub bocznej powierzchni stołu. Bardzo często do zamocowania stosuje się tutaj takŜe<br />
imadła maszynowe. Przy obróbce przedmiotów obrotowych bywają często uŜywane uchwyty<br />
samocentrujące.<br />
1.Charakterystyka obróbki ściernej<br />
Obróbka ścierna jest rodzajem obróbki skrawaniem, w której usuwanie zbędnego materiału odbywa się<br />
za pomocą narzędzi ściernych lub luźnych ziaren. Liczna ziarna o nieoznaczonej geometrii mają nieregularne<br />
kształty, wiele krawędzi i wierzchołków. Orientacja ziaren względem głównych kształtów kinematycznych w<br />
chwili zetknięcia z materiałem ma charakter losowy.<br />
Podczas obróbki ściernej poza wiórowym usuwaniem naddatku występują takŜe spręŜyste i <strong>pl</strong>astyczne<br />
odkształcenia materiału. Grubość warstwy usuwanej przez ostrze jest bardzo mała i wynosi kilka µm.<br />
2. Fazy działania ziarna ściernego na przykładzie szlifowania:<br />
2.1. Ziarno ścierne uderza pod małym kątem η w materiał obrabiany z prędkością v w i pojawia się<br />
odkształcenie spręŜyste oraz tarcie między ziarnem a materiałem. Odkształcenie to zaleŜy od<br />
właściwości materiału i parametrów obróbki.<br />
2.2. Ostrze wgłębia się w materiał, rośnie wzajemny nacisk i powoduje trwałe odkształcenie <strong>pl</strong>astyczne<br />
materiału szlifowanego, towarzyszy temu tarcie wewnętrzne. Materiał zaczyna się nawarstwiać i<br />
wypływać na boki wykonanego rowka i przed ostrze.<br />
2.3. Zaczyna się w momencie osiągnięcia przez ostrze progowej głębokości h µ . Kiedy osiągnie tą wielkość<br />
zaczyna się właściwe tworzenie wióra. Wartość tej głębokości zaleŜy od rodzaju i właściwości
materiału (granicy <strong>pl</strong>astyczności przy ścinaniu), promienia zaokrąglenia wierzchołka ziarna ,kąta<br />
wcinania η, siły nacisku, a takŜe temperatury i prędkości skrawania.<br />
Podczas skrawania materiału zuŜyciu mechanicznemu podlegają pojedyncze ziarna ścierne, co wraz ze zuŜyciem<br />
spoiwa powoduje makrozuŜycie narzędzia.<br />
3.Narzędzia do obróbki ściernej<br />
W obróbce ściernej rozróŜnia się dwie grupy:<br />
- obróbkę narzędziami spojonymi, jak: ściernice, segmenty, krąŜki, taśmy, osełki, w których ziarna ścierne są<br />
związane spoiwem.<br />
- Obróbkę luźnym ścierniwem, w której uŜywa się luźnych ziaren zawartych w pastach lub płynach.<br />
3.1.Materiały ścierne<br />
Materiał ścierny- substancja mineralna, której elementy po jej rozdrobnieniu mają właściwości ostrzy<br />
skrawających.<br />
Rodzaje materiałów ściernych:<br />
- twarde<br />
- supertwarde<br />
- polerskie - o róŜnej twardości, charakteryzujące się drobnoziarnistością<br />
Ziarno ścierne -element materiału ściernego po jego rozdrobnieniu.<br />
Mikroziarno - ziarno o wielkości mniejszej niŜ 60µm.<br />
Ścierniwo jest to materiał ścierny rozdrobniony na ziarna określonej wielkości. Podczas rozdrabniania powstają<br />
nieregularne ziarna ścierne o najrozmaitszych formach geometrycznych, najczęściej o róŜnej budowie<br />
wewnętrznej i wytrzymałości, zróŜnicowanej ostrości krawędzi i róŜnym zaokrągleniu wierzchołków.<br />
3.2.Podział ścierniwa:<br />
1. Naturalne:<br />
- diament (D)<br />
- korund (AN)<br />
- szmergiel (N)<br />
- krzemień (KM)<br />
- granat (G)<br />
- pumeks (p)<br />
- tlenek Ŝelazowy<br />
- baryt<br />
- kaolin<br />
- kreda<br />
- talk<br />
- try<strong>pl</strong>a<br />
2. Sztuczne:<br />
- diament syntetyczny (DS)<br />
- regularny azotek boru (B)<br />
- elektrokorund (A)<br />
- węglik krzemu (C)<br />
- węglik boru (BC)<br />
- szkło<br />
- berylowy tlenek<br />
- chromowy tlenek<br />
- wapno wiedeńskie<br />
3.3.Spoiwa
Spoiwo jest składnikiem narzędzi ściernych, którego zadaniem jest powiązanie poszczególnych ziaren ściernych<br />
w porowate ciało stałe.<br />
Spoiwo musi mieć następujące właściwości:<br />
- odpowiednią wytrzymałość , stosownie do rodzaju ścierniwa i przeznaczenia narzędzia<br />
- odporność na wpływy chemiczne i wilgoć<br />
- zdolność do tworzenia w narzędziu moŜliwie duŜych porów, spełniających rolę rowków wiórowych.<br />
Rodzaje spoiw:<br />
- ceramiczne<br />
- magnezytowe<br />
- krzemianowe<br />
- Ŝywice naturalne<br />
- Ŝywice sztuczne<br />
- gumowe<br />
- Ŝywiczne -mechanicznie wzmocnione<br />
- gumowe- mechanicznie wzmocnione<br />
- metalowe spiekane<br />
- metalowe galwaniczne<br />
- klejowe<br />
- klejowo-Ŝywiczne<br />
4. Szlifowanie ściernicowe<br />
Szlifowanie polega na masowym mikroskrawaniu materiału obrabianego przez ziarna ścierne związane<br />
spoiwem. Jest to najbardziej rozpowszechniona metoda obróbki wykańczającej, która zapewnia uzyskanie duŜej<br />
dokładności wymiarowo-kształtowej i wysoką jakość warstwy wierzchniej przy duŜej wydajności.<br />
Do materiałów twardych uŜywamy tarcz miękkich i na odwrót do materiałów miękkich uŜywamy tarcz twardych<br />
Odmiany szlifowania:<br />
- szlifowanie powierzchni walcowych:<br />
* szlifowanie kłowe<br />
* szlifowanie bezkłowe<br />
- szlifowanie płaszczyzn<br />
- szlifowanie głębokie<br />
- przecinanie ściernicowe<br />
Mocowanie ściernic<br />
PoniewaŜ ściernice pracują z duŜymi prędkościami obrotowymi , muszą być starannie zamontowane na<br />
wrzecionach szlifierek .Rys.01 przedstawia zamocowanie tarczowej ściernicy płaskiej. Ściernica 1 osadzona na<br />
wrzecionie 2, jest zaciśnięta między dwoma tarczami 3 nakrętką 4. Pomiędzy tarczami a ściernicą znajdują się<br />
elastyczne podkładki 5.Przed zamocowaniem ściernicy otwór jej musi być dokładnie dopasowany do średnicy<br />
końcówki wrzeciona. Gdy otwór jest za duŜy ,wylewa się go ołowiem 6 i roztacza na odpowiedni wymiar.<br />
Rys.01:Zamocowanie ściernic
Przy szlifowaniu wgłębnym ,średnica wykonuje ruch roboczy obrotowy oraz wcina się w przedmiot na całej<br />
szerokości powierzchni szlifowanej ruchem posuwowym poprzecznym ,przedmiot zaś wykonuje tylko ruch<br />
obrotowy. Szlifowanie wgłębne ma zastosowanie do krótszych powierzchni cylindrycznych stoŜkowych oraz<br />
róŜnych obrotowych powierzchni kształtowych(Rys.02 a b c).<br />
Rys.02:Szlifowanie zgrubne<br />
Do kłowego szlifowania powierzchni zew. przeznaczone są szlifierki kłowe . ŁoŜe szlifierki zaopatrzone jest w<br />
prowadnice wzdłuŜne oraz poprzeczne. Po prowadnicach mogą przesuwać się wzdłuŜne sanie wraz ze skrętnym<br />
w płaszczyźnie poziomej stołem. Skręcanie stołu stosowane jest przy szlifowaniu stoŜków.<br />
Na szlifierkach kłowych moŜna szlifować powierzchnie walcowe ,stoŜkowe i czołowe przedmiotów<br />
zamocowanych w kłach lub w uchwycie. Stół podczas szlifowania wykonuje ruch posuwisto – zwrotny a<br />
ściernica wykonuje ruch obrotowy.<br />
Podczas szlifowania ściernica tępi się i zanieczyszcza. W celu przywrócenia ściernicy dobrej skrawności naleŜy<br />
ją oczyścić i wyrównać. Dokonuje się tego za pomocą specjalnego przyrządu (rys). Materiałem narzędzia<br />
uŜywanego do wyrównywania ściernicy jest diament 1 osadzony w oprawce 2, która zamocowana jest w<br />
stoŜkowym gnieździe tulei 3. Oś oprawki nachylona jest do poziomu pod kątem 3 - 15° (najlepiej 7°) i do<br />
pionowej płaszczyzny symetrii ściernicy - pod kątem 15 - 30° w kierunku odwrotnym do ruchu stołu. Warunki te<br />
zabezpieczają oszczędne zuŜywanie się diamentu. W czasie "obciągania" ściernicę chłodzi się obficie<br />
strumieniem wody, aby me dopuścić do zagrzewania się diamentu.<br />
Szlifierki do wałków bezkłowe są szeroko stosowane w produkcji masowej i wielkoseryjnej do obróbki<br />
ciągłych powierzchni walcowych z posuwem wzdłuŜnym oraz do obróbki walcowych powierzchni z występami<br />
i kształtowych powierzchni z posuwem poprzecznym.<br />
Do zalet szlifierek bezkłowych zalicza się łatwość ich automatyzacji i włączenia w automatyczne linie<br />
obróbkowe, bardzo małe odkształcenie przedmiotu obrabianego.<br />
Szlifowanie wewnętrznych powierzchni obrotowych<br />
Przy szlifowaniu otworów cylindrycznych na zwykłych szlifierkach do otworów, przedmiot obrabiany i<br />
ściernica, o średnicy mniejszej od średnicy otworu, wykonują ruchy obrotowe o prędkościach obwodowych v p v<br />
(Rys.03).<br />
Ponadto, zazwyczaj średnica przesuwa się ruchem posuwowym zwrotnym z prędkością p t w kierunku<br />
równoległym do osi szlifowanego otworu oraz okresowo poprzecznie, celem nastawiania głębokości skrawania<br />
g. Przy szlifowaniu otworów stoŜkowych przedmiot szlifowany musi być tak ustawiony, by tworząca<br />
szlifowanego stoŜka zajęła połoŜenie równoległe do kierunku wzdłuŜnego posuwu ściernicy(Rys.04).szlifowanie<br />
wąskich powierzchni kształtowych (Rys.05) odbywa się tylko przy promieniowym przesuwie ściernicy.<br />
Przedmioty szlifowane mocuje się na wrzecionie w uchwytach samocentrujących lub uchwytach specjalnych.
Rys.03:Szlifowanie otworów<br />
Rys.04: Szlifowanie otworów stoŜkowych<br />
Rys.05: Szlifowanie kształtowe<br />
Szlifowanie płaszczyzn<br />
Do wyłącznego szlifowania powierzchni płaskich przeznaczone są róŜne szlifierki do płaszczyzn. Mogą one<br />
szlifować obwodem lub czołem ściernicy, przy czym stoły ich mogą wykonywać ruch posuwisty lub obrotowy.<br />
Kinematykę szlifowania płaszczyzn obwodem ściernicy na szlifierkach z przesuwnym stołem przedstawia<br />
Rys.06 .ściernica nastawiona na głębokość g obraca ię z prędkością obwodową v, przedmiot zaś przesuwa się<br />
ruchem posuwisto zwrotnym z prędkością p t . Poza tym po kaŜdym przejściu przesuwa się on poprzecznie o<br />
wielkość p p , będącą pewną częścią szerokość ściernicy B.<br />
Przedmioty obrabiane mogą być zamocowywane na stole szlifierki bezpośrednio przy pomocy śrub i docisków<br />
lub za pośrednictwem róŜnego rodzaju uchwytów i przyrządów. Najczęściej przy szlifowaniu przedmiotów z<br />
materiałów ferromagnetycznych stosowane jest zamocowanie przy pomocy uchwytu elektromagnetycznego.<br />
Rys.06:Szlifowanie płaszczyzn