Unieruchomienie szczękowo-żuchwowe z zastosowaniem ...

T. Piętka i in. Czas. Stomat.,
(ryc. 4). W każdym przypadku po zabiegu przeprowadzono
kontrolę radiologiczną (ryc. 5).
We wszystkich przypadkach uzyskano stabilne
unieruchomienie żuchwy. Pacjenci nie zgłaszali
dolegliwości bólowych. W niezbędnym do
leczenia okresie założony zestaw zapewniał właściwą
stabilizację szczęk. W dwu przypadkach
po okresie 4 tygodni, stwierdzono nieznaczne
osłabienie mocowania 3 śrub. Na zdjęciach pantomograficznych
widoczna była niewielka osteoliza
kości wzdłuż przebiegu śrub (ryc. 6). W obu
przypadkach śruby zostały usunięte. Nie miało to
wpływu na ostateczny wynik leczenia (stabilny
zrost odłamów kostnych).
Usunięcie śrub nie sprawiało trudności i w
większości przypadków było możliwe do wykonania
bez znieczulenia (14). Miejsca po usuniętych
śrubach wygoiły się bez powikłań. Higiena
zębów i jamy ustnej była lepsza niż w przypadku
stosowania szyn nazębnych (4, 6).
Omówienie
Ryc. 4. Wyciąg szczękowo-żuchwowy umocowany na
śrubach bikortykalnych.
Ryc. 5. Wyciągi szczękowo-żuchwowe na śrubach bikortykalnych
– radiogram czaszki PA z założonym systemem
IMF.
Wyniki
Śruby bikortykalne do stabilizacji międzyszczękowej
są produkowane przez kilkunastu producentów.
Poszczególne zestawy wykazują niewielkie
różnice w kształcie części nadśluzówkowej
(główki), typie użytego do wprowadzanie
śrubokręta (central-drive, krzyżakowy), rodzaju
użytego stopu metalu (stal chirurgiczna, stopy
tytanu). Istota unieruchomienia pozostaje jednak
taka sama. W piśmiennictwie spotkać można
różne nazwy określające ten sposób stabilizacji:
IMF screw-intermaxillary fixation (6, 17),
FAMI– fixation and adaptation in mandibular
injuries (14), BSMF bone-screw mandible fixation
(17), MMF screw-maxillomandibular fixation
(5, 10), itp.
Obserwacja chorych leczonych z zastosowaniem
śrub bikortykalnych IMF wykazała szerszy
zakres wskazań niż w przypadku standardowych
szyn doginanych. Śruby te stosowano
w przypadkach rozchwiania zębów, zapalenia
przyzębia (4), licznych braków zębowych, rozległych
stałych uzupełnień protetycznych tj. korony,
mosty (6). Śruby były dobrze tolerowane
przez chorych. Nie stwierdzono stanów zapalanych
w miejscach ich wprowadzenia (5).
Liczba powikłań przedstawianych w piśmiennictwie
waha się w granicach 2-4% (3). Wśród
nich wymienia się: miejscowy stan zapalny (15),
wczesna utrata stabilizacji i jatrogenne uszkodzenia
zębów, jak np. nawiercenie korzeni przed
wprowadzaniem, stany zapalne miazgi zębów (6,
7, 9) oraz ograniczone zapalenie kości /wydzie-
908