1 - EUR-Lex

L 103/154 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej 12.4.2008
Przed rozpoczęciem przebiegu testowego analizator musi być ustawiony na zero i skalibrowany, przy pomocy
gazu zerującego i gazu zakresowego, których wartości nominalne wynoszą ponad 80 % pełnej skali analizatora.
1.6.7. Sprawdzenie kalibracji
Każdy zwykle wykorzystywany zakres roboczy powinien być sprawdzony przed każdą analizą zgodnie
z procedurą podaną poniżej.
Kalibracja jest sprawdzana za pomocą gazu zerowego i gazu zakresowego, których wartość nominalna wynosi
powyżej 80 % pełnej skali zakresu pomiarowego.
Jeżeli dla dwóch rozważanych punktów zmierzone stężenie nie różni się od deklarowanej wartości odniesienia
o więcej niż ± 4 % pełnej skali, można dokonać korekcji regulacji analizatora. Jeżeli tak nie jest, należy wyznaczyć
nową krzywą kalibracji, zgodnie z pkt 1.5.5.
1.7. Badanie sprawności konwertera NO x
Sprawność konwertera używanego do konwersji NO 2 w NO bada się jak przedstawiono w pkt 1.7.1.–1.7.8.
(rys. 6).
1.7.1. Ustawienie badawcze
Wykorzystując ustawienie badawcze przedstawione na rys. 6 (patrz również pkt 3.3.5. dodatku 4 do niniejszego
załącznika) oraz procedurę przedstawioną poniżej, sprawność konwerterów można zbadać przy pomocy
ozonatora.
1.7.2. Kalibracja
CLD i HCLD kalibruje się w najbardziej powszechnie stosowanym zakresie roboczym, zgodnie ze specyfikacjami
producenta, używając gazu zerowego i gazu zakresowego (zawartość NO musi wynosić około 80 % zakresu
roboczego, a stężenie NO 2 w mieszance gazu musi wynosić mniej niż 5 % stężenia NO). Analizator NO x musi
znajdować się w trybie NO, tak by gaz zakresowy nie przechodził przez konwerter. Należy zanotować wskazane
stężenia.
1.7.3. Obliczanie
Sprawność konwertera NO x oblicza się w następujący sposób:
Sprawność ð%Þ = 1 þ a − b
100
c − d
gdzie:
a = oznacza stężenie NO x zgodne z pkt 1.7.6.
b = oznacza stężenie NO x zgodne z pkt 1.7.7.
c = oznacza stężenie NO zgodne z pkt 1.7.4.
d = oznacza stężenie NO zgodne z pkt 1.7.5.
1.7.4. Dodawanie tlenu
Za pomocą trójnika do przepływu gazu w sposób ciągły dodawany jest tlen lub powietrze obojętne do chwili, gdy
wskazane stężenie osiągnie wartość o 20 % niższą niż stężenie wskazywane podczas kalibracji, określone w
pkt 1.7.2 (analizator pracuje w trybie NO). Odnotowuje się wskazane stężenie c. Podczas całego procesu ozonator
powinien być wyłączony.
1.7.5. Uruchamianie ozonatora
Włączony ozonator powinien wytwarzać ilość ozonu wystarczającą do obniżenia stężenia NO do około 20 %
(minimalnie 10 %) stężenia wskazywanego podczas kalibracji podanego w pkt 1.7.2. Odnotowuje się wskazane
stężenie d (analizator pracuje w trybie NO).