1 - EUR-Lex

L 103/152 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej 12.4.2008
1.2.3. Stosowanie precyzyjnych urządzeń mieszających
Gazy stosowane do kalibracji i sprawdzenia zakresu można również uzyskać przy pomocy precyzyjnych
urządzeń mieszających (rozdzielaczy gazu), rozcieńczających oczyszczonym N 2 lub oczyszczonym powietrzem
syntetycznym. Dokładność urządzenia mieszającego musi być taka, aby stężenie wymieszanych gazów
kalibracyjnych charakteryzowało się dokładnością do ±2 %. Taka dokładność oznacza, że gazy pierwotne
wykorzystane w mieszance muszą być znane z dokładnością przynajmniej ±1 % i wykrywalne zgodnie
z normami krajowymi lub międzynarodowymi. Weryfikację należy przeprowadzić między 15 a 50 % pełnego
zakresu dla każdej kalibracji z użyciem urządzenia mieszającego.
Urządzenie mieszające można sprawdzić opcjonalnie przyrządem o charakterze liniowym, np. wykorzystując gaz
NO z CLD. Wartość zakresowa przyrządu powinna być ustawiona przy pomocy gazu zakresowego,
podłączonego bezpośrednio do przyrządu. Urządzenie mieszające należy sprawdzić przy używanych
ustawieniach, a wartość nominalną należy porównać ze zmierzonym stężeniem dla przyrządu. Różnica ta
w każdym punkcie musi być utrzymana w granicach ± 1 % wartości nominalnej.
1.3. Procedura eksploatacji analizatorów i układu próbkowania
Procedura eksploatacji analizatorów musi być zgodna z instrukcjami dotyczącymi uruchomienia i eksploatacji
wskazanymi przez producenta przyrządu. Uwzględnia się wymagania minimalne przedstawione w pkt 1.4.–1.9.
1.4. Badanie szczelności
Należy przeprowadzić badanie szczelności układu. Sonda musi być odłączona od układu wydechowego, a jej
końcówka podłączona. Pompa analizatora powinna być włączona. Po okresie wstępnej stabilizacji wszystkie
mierniki przepływu powinny wskazywać zero. Jeżeli tak nie jest, należy sprawdzić linie próbkowania i naprawić
awarię.
Maksymalne dopuszczalne natężenie przepływu przez nieszczelności do podciśnienia kontrolowanego odcinka
układu może wynosić 0,5 % natężenia przepływu podczas pracy. Do ustalenia natężenia przepływów
wykorzystywanych podczas pracy można wykorzystać przepływy przez analizator i przepływy obejściowe.
Alternatywnie układ można opróżnić do ciśnienia próżni przynajmniej 20 kPa (80 kPa bezwzględne). Po okresie
wstępnej stabilizacji przyrost ciśnienia Δp (kPa/min) w układzie nie powinien przekroczyć:
Δp = p/V s × 0,005 × q vs
gdzie:
V s = objętość układu, l
q vs = natężenie przepływu przez układ, l/min
Inną metodą jest zastosowanie zmiany stopnia stężenia na początku linii próbkowania poprzez przełączenie
z gazu zerowego na gaz kalibracyjny. Jeżeli po upływie odpowiedniego czasu odczyt jest ok. 1 % niższy
w porównaniu do wprowadzonego stężenia, oznacza to problem z kalibracją lub szczelnością.
1.5. Sprawdzenie czasu reakcji układu analitycznego
Ustawienia układu dla analizy czasu reakcji (tj. ciśnienie, natężenia przepływu, ustawienia filtra na analizatorach
oraz inne elementy wpływające na czas reakcji) powinny być identyczne z ustawieniami do pomiaru przebiegu
testu. Oznaczanie czasu reakcji należy przeprowadzić z przełączaniem gazu bezpośrednio na wlocie do sondy
próbkującej. Przełączanie gazu należy przeprowadzić w czasie krótszym niż 0,1 s. Gazy wykorzystywane podczas
badań powinny wywoływać zmianę stężenia o przynajmniej 60 % FS.
Należy zarejestrować ślad stężenia każdego pojedynczego składnika gazowego. Czas reakcji określony jest jako
różnica czasu między przełączeniem gazu i odpowiednią zmianą zarejestrowanego stężenia. Czas reakcji układu
(t 90 ) obejmuje opóźnienie czujnika pomiarowego oraz czas narastania czujnika. Opóźnienie, definiowane jako
odcinek czasu od zmiany (t 0 ) do momentu kiedy reakcja wynosi 10 % odczytu końcowego (t 10 ). „czas narastania”
oznacza okres czasu upływający między 10 % a 90 % reakcją odczytu końcowego (t 90 – t 10 ).