1 - EUR-Lex

12.4.2008 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej L 103/145
3.1.5. Płynięcie zakresu
Reakcję zakresu określa się jako średnią reakcję, włączając szum, na gaz zakresowy w przedziale czasowym
30 sekund. Płynięcie zakresu w ciągu godziny jest niższe niż 2 % pełnej skali najniższego z wykorzystywanych
zakresów.
3.1.6. Czas narastania
Czas narastania dla analizatora zainstalowanego w układzie pomiarowym nie powinien przekraczać 3,5 s.
Uwaga: Sama ocena czasu reakcji analizatora nie pozwala określić jasno przydatności całego układu do badania
w warunkach nieustalonych. Objętości, a w szczególności objętości martwe, przechodzące przez układ,
nie tylko będą wpływać na czas transportu z sondy próbkującej do analizatora, ale również na czas
narastania. Także czas transportu wewnątrz analizatora zostałby określony jako czas reakcji analizatora,
podobnie jak konwerter lub zbiorniki na wodę w analizatorach NO x . Określenie czasu reakcji całego
układu zostało opisane w pkt 1.5 dodatku 5 do niniejszego załącznika.
3.2. Suszenie gazu
Zastosowanie fakultatywnego urządzenia do osuszania gazu powinno mieć minimalny wpływ na stężenie
mierzonych gazów. Osuszacze chemiczne nie są dopuszczalną metodą usuwania wody z próbki.
3.3. Analizatory
Punkty 3.3.1.–3.3.4. opisują zasady pomiaru, jakie należy zastosować. Szczegółowy opis układów pomiarowych
znajduje się w dodatku 7. Mierzone gazy są analizowane przy pomocy następujących przyrządów. W przypadku
analizatorów nieliniowych dopuszcza się używanie obwodów linearyzujących.
3.3.1. Analiza tlenku węgla (CO)
Analizator tlenku węgla powinien być analizatorem typu niedyspersyjnego działającym na zasadzie pochłaniania
promieniowania podczerwonego (NDIR).
3.3.2. Analiza dwutlenku węgla (CO 2 )
Analizator dwutlenku węgla powinien być analizatorem typu niedyspersyjnego działającym na zasadzie
pochłaniania promieniowania podczerwonego (NDIR).
3.3.3. Analiza węglowodorów (HC)
Dla silników Diesla i silników napędzanych gazem płynnym, analizatorem węglowodorów jest podgrzewany
detektor jonizacji płomienia (HFID), w którym detektor, zawory, przewody itd. podgrzewane są po to, by
utrzymać temperaturę gazu w przedziale 463 K ± 10 K (190 ± 10 o C). W przypadku silników napędzanych
gazem ziemnym analizatorem węglowodorów może być niepodgrzewany detektor jonizacji płomienia (FID),
w zależności od zastosowanej metody (patrz pkt 1.3. dodatku 7) .
3.3.4. Analiza węglowodorów niemetanowych (NMHC) (wyłącznie silniki gazowe napędzane gazem ziemnym)
Węglowodory niemetanowe wyznacza się za pomocą jednej z poniższych metod:
3.3.4.1. Metoda chromatografii gazowej (GC)
Węglowodory niemetanowe wyznacza się przez odjęcie stężenia metanu analizowanego za pomocą
chromatografu gazowego (GC) kondycjonowanego w temperaturze 423 K (150 o C) od stężenia węglowodorów
zmierzonych zgodnie z pkt. 3.3.3.
3.3.4.2. Metoda separacji węglowodorów niemetanowych (NMC)
Wyznaczanie frakcji próbki niezawierającej metanu przeprowadza się przy grzanym NMC, pracującym szeregowo
z FID, zgodnie z pkt. 3.3.3. przez odjęcie stężenia metanu od stężenia zmierzonych węglowodorów.