"Gazeta dla Lekarzy" 9/2012

Emigracja
Szwecja dla opornych
życia z małym dzieckiem. Sen staje się dobrem reglamentowanym.
Sen staje się sprawą, o której się śni. Sen
zaczyna przejmować kontrolę nad życiem. Sen jest
wyczekiwany. Sen matki. I sen dziecka.
Czuję się natomiast zobowiązany wyjaśnić, że
z moim snem było w zasadzie w porządku. Chciałoby się
tu rysować, zgodnie z medialną modą na tatę-supermena,
jakieś dramatyczne obrazy ojca wstającego na każde
kwilenie, na wiotkich nogach myjącego butelki o trzeciej
nad ranem itd. Prawda jest taka, że w zasadzie całą
nocną robotę odwalała moja najdzielniejsza z dzielnych
żona, która przez wiele miesięcy zamiast być na etacie
w pracy 8.00-16.30, była na etacie w domu 0.00-24.00.
Jesteś najlepsza. :-*
Oczekiwanie na dziecko
Wiktor urodził się o kilka tygodni za wcześnie.
Tak się zdarza. Wiązało się to z tym, że Kasia spędziła
w oczekiwaniu na poród 12 dni sama w szpitalu 25 km
dalej, w którym wylądowała z zaskoczenia po kontroli
lekarskiej, na którą zabrałem ją w porze lunchu z pracy
w poradni. Ja w tym czasie pracowałem i dojeżdżałem
regularnie w odwiedziny. Na szczęście za drobne pieniądze
każdy pacjent może wykupić sobie dostęp do
szpitalnego Wi-Fi i mieliśmy stałą łączność na różnych
kanałach. :-) To, co było w tym dla mnie najgorsze, to
fakt, że niespecjalnie mogłem na cokolwiek wpłynąć,
w czymś pomóc – jedynym leczeniem było leżenie,
trzymanie kciuków i liczenie każdego kolejnego dnia,
bo każdy z nich dawał dziecku lepszy start. Smutne było
to, że wszystko to, co planowaliśmy razem kupić, zrobić
i przygotować dla dziecka, musiałem nagle zrobić sam.
Wyszukać ubranka, zmontować łóżeczko, przygotować
całą tę plastikową „zastawę kuchenną” w postaci kubków,
butelek, cały ten dziecięcy stuff. :-) Wszystko to samemu
w zimowej, ciemnej pogodzie i w nagle cichym mieszkaniu.
Nic specjalnie przyjemnego, muszę przyznać.
Pierwsze świadczenia
Po porodzie mama i dziecko dostali duży pokój
do swojej dyspozycji, gdzie było też miejsce dla mnie.
Z powodu wcześniactwa mały miał trochę przygód
z utrzymywaniem temperatury ciała, musiał zatem
poleżeć sobie w takim ogrzewanym, zadaszonym łóżeczku
na materacu wodnym, pełen komfort, lukstorpeda.
Niestety sam pokój był dość zimny, a że był to
luty, poprosiłem uprzejmie (moim zdaniem, zdaniem
żony zdecydowanie zbyt twardo, stanowczo i w sposób
nieznoszący sprzeciwu – zaprzeczam!) o zmianę pokoju.
Przyszedł lekarz, ktoś tam jeszcze, orzekli, że faktycznie
zimno, należy się zmiana, dokonano zmiany, wszyscy
zadowoleni. :-)
W szpitalu byliśmy przez 10 dni, Wiktor odpowiednio
urósł, przytył, przeszedł obowiązkowe
37 9_2012 listopad