o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

z niepokojem.
– Nie, nie zamierzam wychodzić z domu dziś i jutro – mruknęłam.
– W poniedziałek zamierzam pójść do pracy.
Nie zamierzałam, na pewno nie znajdę w sobie tyle siły, ale
chciałam ich uspokoić i powstrzymać od „zamartwiania się”.
– Nie przyjdziesz jutro? – Matka przejęła słuchawkę.
– Poszłybyśmy razem na cmentarz po kościele…
– Nie tym razem, mamo… Podziękujcie pani Ali za udostępnienie
telefonu – podsumowałam rozmowę. – Wzięłam proszek nasenny i chcę
się położyć.
– No tak, tak… – zgodziła się matka i dodała: – Śpij dziecko, bo
sen to najlepsze lekarstwo.
Tak, należy wszystko przespać. Najlepiej snem wiecznym. Zasnąć
i nigdy się już nie obudzić. Albo obudzić się obok Sławka, wszystko
jedno czy w białych zaświatach, w czarnym jak smoła piekle, czy
gdziekolwiek. Byle tylko z nim.
•
W pracy było tak banalnie, jak się spodziewałam. Przywlokłam się
w poniedziałek ubrana na czarno, bez śladu choćby pudru na bladej
twarzy i rozejrzałam się po sali zabaw, pustej jeszcze o tej porze dnia.
– Weronika, a co ty tu robisz? – zapytała mnie przerażona Monika.
Monika wodziła rozbieganym wzrokiem po mnie i po kącikach
z zabawkami.
– Przyszłam do pracy – powiedziałam.
– A myśmy się ciebie nie spodziewali… – bąknęła przerażona.
Popatrzyłam na nią uważnie. Unikała mojego wzroku, przyglądając
się uporczywie granatowej dżersejowej sukience, którą miałam na sobie.
– Dlaczego? – spytałam krótko.
– No bo wiesz… – Spuściła głowę. – Przepraszam, że nie byłam na
pogrzebie… Ale to właśnie ja zostałam w przedszkolu…
– Nic nie szkodzi – uspokoiłam ją. – Przecież była sama dyrekcja.
Dziękuję za wieniec…