o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

i metodycznie. W końcu, kiedy wszystkie naczynia spoczywały na
swoich miejscach, a resztki w lodówce, położyłam się na łóżku,
przebierając w Sławka piżamę, i zasnęłam.
•
Kolejne dni to była jedna niekończąca się pustka. Oczywiście nie
poszłam ani do teściów, ani do rodziców. Kiedy dzwonił telefon,
podnosiłam słuchawkę w obawie przed tym, że jedni albo drudzy zechcą
znów przyjść. Wiedziałam doskonale, że teściowie, żeby do mnie
zadzwonić, muszą iść na pocztę, a rodzice prosić sąsiadkę, żeby
użyczyła im tego mało rozpowszechnionego dobra, jakim wciąż był
w owych czasach telefon.
– Jak się czujesz? – dopytywała się teściowa.
Oczywiście powinnam powiedzieć, że staram się dojść do siebie,
zaproponować, że przyjadę posiedzieć z nimi. Przecież oni stracili syna.
– Wszystko w porządku mamo, tylko proszę, dajcie mi spokój…
– Dziecko, ja straciłam syna… – przypominała mi.
I cóż z tego? Czy to cokolwiek zmieniało? Ja nie twierdziłam, że
mój ból jest większy od jej bólu, ja tylko nie chciałam go z nikim dzielić.
Nawet z kobietą, która dała Sławkowi życie.
– Tak, wiem i bardzo mamie współczuję… – mamrotałam.
– Zawsze traktowaliśmy ciebie jak córkę – mówiła.
To nie był dobry czas na polemikę. Zawsze traktowali mnie jak
synową. Nie mieli córki, skąd mogliby wiedzieć, jak się traktuje takową.
Nigdy nie miałam wrażenia, że są do mnie w jakiś szczególny sposób
przywiązani. Wiedziałam, że dopytywali Sławka, dlaczego nie mamy
dzieci, na długo zanim wyznaliśmy im prawdę. I trochę za głośno na
pewnym obiedzie teściowa powiedziała mężowi, że „to Weroniki wina”.
A on odparł wtedy, że zawsze kobieta jest winna. Nie zapomniałam im
tego i nigdy nie zapomnę.
– Wiem mamo, dla mnie jesteście jak rodzice…
Z ulgą odkładałam telefon. Wyobrażałam sobie, jak wychodzą
oboje z poczty i wolnym krokiem człapią do domu przytłoczeni własnym