o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

i odpowiednio ją „zaszeregowuję”, do zlewu, do szafki, do lodówki…
W końcu zmywam. Teściowa rzuciła się na pomoc. Odsunęłam ją
delikatnie i stanowczo.
– Sama sobie poradzę – zapewniłam, szorując patelnie, jakby życie
od tego zależało. – Ja bym prosiła, żebyście poszli.
Ojciec wstał, bo zwykł był interpretować wszystko, co zostało
powiedziane, dosłownie. Ale moja matka, która uważała, że mówię
„nie”, ale myślę „tak”, pociągnęła go za rękaw. Ojciec się zachybotał
i usiadł na powrót.
– Teraz nie możesz zostać sama, ponieważ masz rodzinę…
– powiedział stanowczo.
Zastanawiałam się, kiedy ich wyrzucić.
– Ja was bardzo proszę – wycedziłam przez zaciśnięte zęby
– żebyście sobie poszli. Właśnie pogrzebałam męża i chcę zostać sama.
Czy możecie to uszanować i wyjść?
Teść wyprowadził pochlipującą teściową, wreszcie poszli moi
rodzice. Na odchodnym matka wyraziła nadzieję, że przyjdę do nich po
kościele w niedzielę na obiad. Wcześniej zapraszali mnie teściowie. Im
powiedziałam, że idę do rodziców, a moim, że niestety już zaprosili mnie
teściowie. Do nikogo nie zamierzałam iść.
– To na podwieczorek… – bąknęła niepewnie matka.
– Tak, na podwieczorek pewnie się wyrobię… – potaknęłam.
– A gdybyś tak chciała jutro… – Matka odwróciła się jeszcze na
schodach.
– Jakbym chciała jutro, to znam drogę – stwierdziłam takim tonem,
jakbym rozważała wizytę. – Będziecie jutro w domu?
– Rano pojedziemy na cmentarz, zapalić świeczki, bo trzeba… –
powiedziała mama. – Będziemy jeździć codziennie do świąt, córeczko,
bo tak nagle… I Pan Bóg może nie odpuścił mu całkiem grzechów…
Do końca nie dotarło do mnie, o czym ona mówi, ale pojęłam
ogólny sens.
– Jestem pewna, że po świętach Sławek pójdzie do nieba…
– oznajmiłam lekkim tonem, jakbym już deklarowała, że ja zrobię
karpia, a oni niech przyniosą kluski z makiem. – Trzeba palić świeczki…
Kiedy wreszcie poszli, pucowałam całe mieszkanie długo