o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

elementem radosnego oczekiwania na czyjekolwiek przyjście.
– Nasz brat – ciągnął niezmordowanie ksiądz – już dostępuje
zaszczytu zasiadania po prawicy…
Na pewno nie zasiada po żadnej prawicy, co najwyżej trafi do
czyśćca, myślałam, słuchając absurdalnych słów. Przecież był
niewierzący, niepraktykujący. Ja podobnie. Co ja tam robiłam?
– Spróbujmy znaleźć sens w tej nieoczekiwanej śmierci…
– kontynuował ksiądz.
Nigdy nie znalazłam sensu w jego śmierci. Nigdy się z nią nie
pogodziłam.
Stypę pamiętam jako niekończący się korowód szepczących
postaci w czarnych strojach. Szepczących, jakby bali się, że kogoś
obudzą. Wszystko odbywało się u nas w domu, bo ja nie chciałam
żadnych restauracji. Nie wiem, czemu wolałam zrobić wszystko sama,
zamiast pójść gdzieś na dwie godziny i „nie mieć kłopotu”. Matka
argumentowała, że tak byłoby lepiej. Teściowa też proponowała, że
stypę zrobimy w barze mlecznym nieopodal ich domu. W barze
mlecznym… Sławek spadłby z krzesła, gdyby się dowiedział, że ktoś
całym swoim życiem zasłużył na pożegnalne przyjęcie jedynie w barze
mlecznym.
– Żartuje chyba mama… – powiedziałam. – I co ludzie będą jedli,
naleśniki? Pani z okienka będzie krzyczała „leniwe raz”…?
– Ależ Weronisiu – protestowała. – Bar będzie zamknięty… A pani
Ziutka to moja znajoma. Ona przygotuje, co chcemy. Schabowe kotleciki
albo mielone… Mizeria, ziemniaczki, dwie zupy do wyboru. Będzie
bardzo ładnie, zobaczysz, i nie trzeba będzie chodzić do domu…
– A tak przy okazji – wtrącił mój ojciec – to kogoś trzeba będzie
przenocować?
Nawet do głowy mi nie przyszło, że musiałabym znosić czyjąś
obecność we własnym domu w nocy. Teściowa popatrzyła na mnie
niepewnie.
– Siedlce wrócą pociągiem. Basia i Kazio z Poznania… ale oni
mają samochód. Grażynka przyjedzie ze Szczecina z mężem, on zdaje
się, że ma Damian, tak Damian i właśnie ich by trzeba…
– Nie – odmówiłam głośno i wyraźnie.