o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

Powiodłam błędnym wzrokiem dokoła. Była późna jesień. Niby
szaro i ponuro, ale na ulicach mnóstwo kolorowych, niesprzątniętych
liści, które wesoło wirowały nad poobtłukiwanymi chodnikami.
– Czy naprawdę nie mogłaby mama załatwić tego sama?
– spytałam ponownie.
– A jeśli coś nie tak kupię, nie ten rozmiar czy coś? – Teściowa
patrzyła na mnie trwożnym wzrokiem.
– A od tego czyjeś życie zależy? – zapytałam, co spowodowało, że
ta biedna kobieta zalała się łzami na ulicy i poczłapała w stronę
pawilonów handlowych. Ja po namyśle odwróciłam się i poszłam do
domu, gdzie oddałam się pieczeniu pasztecików i robieniu barszczu.
Przez kolejny dzień zrobiłam jeszcze trzy ciasta i pięć rodzajów sałatek,
wysprzątałam mieszkanie na błysk, umyłam nawet okna. Spałam po pięć
godzin, budziłam się i znów zaczynałam gotować, piec i sprzątać,
wszystko po to, żeby nie myśleć i nie tęsknić, czego oczywiście nie dało
się w żaden sposób uniknąć.
Świeciło słońce. To było samo w sobie okropne. Niebo powinno
płakać, słońce zgasnąć, ludzie powinni pogrążyć się w żałobie. Jak
w tym słynnym wierszu. Tymczasem pogrążonych w żałobie było troje:
ja i teściowie. Moi rodzice byli raczej „pogodzeni z wyrokami boskimi”,
a matka miała minę, jakby mi tego wdowieństwa zazdrościła. W kościele
ksiądz, którego nie znałam zupełnie, opowiadał o Sławku, jaki to był
dobry i miły oraz że „przedwcześnie zgasł”.
– Jego śmierć ma szczególne znaczenie, ponieważ przez nami
pierwsza niedziela adwentu… – Kiedy to usłyszałam, to we mnie się
zagotowało. Podniosłam głowę i zatoczyłam zdziwionym spojrzeniem
dokoła. Wszyscy wydawali się zgadzać, że pierwsza niedziela adwentu
usprawiedliwia mord na moim mężu. Prawie że słyszałam Sławka, który
w podobnej sytuacji powiedziałby: „Cóż za absurd…”.
– A to okres radosnego oczekiwania na przyjście naszego Pana…
– bredził ksiądz.
Byłam wtedy już po okresie negacji i wchodziłam w okres buntu.
Podobno to zupełnie normalne okresy żałoby. Wtedy tego nie
wiedziałam. Miałam ochotę wstać i wywrzeszczeć temu człowiekowi
prosto w oczy, że Sławek tu nie bywał i jego śmierć nie może być