o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

– Ona teraz z wami zostanie? – zapytała ciotka.
– Ona nie zostanie – powiedziałam, odwracając głowę do niej.
– Ona ma swój dom.
– A może byś tak, skarbie, zamieszkała ze mną? – zapytała
przestraszona Katarzyna. – Mama i tatuś mają tu małe mieszkanko, ale ja
przecież sama w trzech pokojach. Może na jakiś czas…
– Nie, dziękuję – odpowiedziałam niezbyt grzecznie. – Poradzę
sobie bardzo dobrze.
– A może ja się do ciebie przeprowadzę na jakiś czas? – męczyła
mnie dalej.
Pomysł wydawał mi się jeszcze bardziej przerażający niż ten
z moją przeprowadzką do ciotki. Patrzyłam, jak goście jedli paszteciki,
których napiekłam wczoraj, i popijali barszczem czerwonym, również
mojej roboty. Od śmierci Sławka minęły dwa dni. Trzeciego dnia nie
zmartwychwstał, przeciwnie, został złożony do grobu, który jego
rodzice, lekkomyślnie kusząc los, wykupili dla siebie. Oznajmili nam to
kiedyś przy obiedzie. Mało nie wypluliśmy oboje flaków, które właśnie
jedliśmy.
– Żartuje mama – powiedział wtedy Sławek. – To przynosi pecha,
kupowanie grobu za życia.
– Jak przyjdzie co do czego, będziecie nam dziękować
– podsumował jego ojciec. – Wszystko będzie gotowe, tylko datę śmierci
wyryjecie.
– I będziemy leżeć pod jarzębiną. – Pokiwała głową teściowa.
– Tak jak za życia.
Nie przypominałam sobie, żeby jego rodzice leżeli kiedykolwiek
pod jarzębiną, pomyślałam wtedy. Sławek machnął ręką, mówiąc „jak
tam sobie chcecie”, i tyle. A teraz ten grób z wygrawerowanymi na złoto
imionami jego rodziców, datami ich urodzenia, pustymi miejscami na
cyfry śmierci, miał przyjąć najbardziej witalnego człowieka na ziemi.
Teściowie wygrawerowali imię Sławka z boku na dodatkowej płycie,
którą postawili sztorcem w stosunku do tej głównej. Pytali mnie zresztą
o to.
– Jak wolisz, Weronisiu? – Teściowa płakała. – Czy literki mają
być takie same jak nasze, czy inne?… Jak chcesz, dziecko, my