o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

Usiadłam, nie przestając trzymać się za serce. „Zaraz mi powie, że
stan Sławka się pogorszył”, pomyślałam z przerażeniem, „i leży na sali,
gdzie jest jeszcze więcej tych rurek. Niech tylko doda, że robią, co
mogą…”. Doktor spojrzał na mnie poczciwie.
– Robiliśmy, co mogliśmy, naprawdę… Nie mogliśmy zatrzymać
krwotoku wewnętrznego…
– Ale teraz go zatrzymacie? – wyszeptałam. – Ja nie rozumiem…
– Proszę pani – zaczął. Pionowa kreska u nasady nosa zamieniła się
w głęboki rów. – Dzisiaj nad ranem spadło gwałtownie ciśnienie, mąż
stracił przytomność. Natychmiast zawieźliśmy go na salę operacyjną. Ja
go operowałem. Walczyliśmy jeszcze godzinę, ale o 5.30 pacjent
zmarł… Bardzo mi przykro.
Dotarło do mnie tylko, że o 5.30.
– Ja się zbudziłam o 5.30 – stwierdziłam. – Wcześniej śniło mi się
światło w wodzie, które nie gasło. Ale odpłynęło i ja się zbudziłam.
Zbudziłam się właśnie o 5.30. To chyba coś znaczy.
– Bardzo pani współczuję – powiedział. – Niech pani ze mną
pójdzie do pielęgniarek, a ja podam pani coś na uspokojenie. Woli pani
tabletkę, może zastrzyk? Lepiej chyba zastrzyk…
Zaczęłam intensywnie myśleć, czy wolałabym tabletkę, czy
zastrzyk. Tabletki na pewno nie mogłabym przełknąć, bo w gardle coś
rosło i zaczynałam się dusić. Zastrzyków bardzo się bałam, ale
odpowiedziałam, że chyba wolę zastrzyk. Wstałam i zemdlałam pod
współczującym spojrzeniem lekarza.
Zbudziłam się na szpitalnym łóżku w pokoju, gdzie nie było
nikogo oprócz mnie. W mojej żyle tkwiła igła, która boleśnie mnie
raniła. Do igły przymocowany była rurka, kończąca się szklaną butelką
wiszącą u nasady blaszanego stojaka. Niewiele myśląc, wyciągnęłam tę
igłę, bo bolało mnie tak okropnie, jakby kto rękę ucinał. Rurka odłączyła
się przy tym od igły i zawisła swobodnie. Na podłogę zaczęła kapać
woda ze szklanej butelki, która mieszała się z krwią wypływającą
z mojej ręki. Wstałam i zatoczyłam się na ścianę. W tej chwili weszła
siostra Regina i załamała ręce.
– Co ty wyprawiasz, dziecko! – krzyknęła, ale po chwili dodała.
– Nic, nic. Posprząta się… Szkoda tylko, że wyrwałaś kroplówkę. Takie