o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

Sławkowi przynieść, a one powiedziały, że Sławek nie będzie nic jadł
przez jakiś czas, ale pierwsze, co zje, to właśnie kleik na wodzie albo
rzadki kisiel. Kleiku nie miałam, ale kisiel znalazłam w odmętach szafki.
Gotując, przypomniałam sobie, skąd się wziął. Posłałam Sławka do
sklepu po galaretkę na sernik świąteczny. Zrobiłam taki fantastyczny
sernik na zimno, z owocami mrożonymi z lata i orzechami, które
dostaliśmy w paczce, i wtedy stwierdziłam, że nie ma galaretki na
wierzch, chociaż byłam przekonana, że miałam jedną. Posłałam Sławka
do największych w mieście delikatesów Społem bez specjalnej nadziei,
że znajdzie. Powiedziałam, że może kupić jakąkolwiek, zieloną,
czerwoną, żółtą, byle była. Sławek wrócił po piętnastu minutach
i wzniósł w triumfalnym geście torebkę z kisielem. Tylko facet myli
kisiel z galaretką, opadły mi wtedy ręce. Sernik był bez wierzchu
galaretkowego, ale pokryłam go konfiturą z wiśni i bardzo ładnie to
wyszło. A kisiel wrzuciłam do szafki, gdzie czekał prawie rok na swoją
kolej.
Ze słoikiem rzeczonego kisielu w ręku równiutko o wpół do
siódmej poszłam na przystanek autobusowy. Mój autobus przyjechał
zaraz, bardzo zatłoczony, mimo to wcisnęłam się tylnymi drzwiami
i pojechałam do szpitala. Tam zostawiłam palto w szatni, jak pan Bóg
przykazał, żeby nikt się już nie czepiał, i schodami w obawie przed
psującymi się windami pojechałam na czwarte piętro, na chirurgię.
Poszłam prosto na salę intensywnej opieki, gdzie zastałam zasłane łóżko
i wyczyszczoną z drobiazgów Sławką szafkę. Ucieszyło mnie to.
Oznaczało tylko tyle, że Sławek nie potrzebuje już intensywnej opieki,
tylko normalną i zaraz znajdę go na jednej z ciasnych, brudnych sal.
Snułam się po oddziale, zaglądając do tych otwartych pomieszczeń
i wycofując z uśmiechem przeprosin. Większość pacjentów siedziała na
basenach albo była myta przez salowe czy pielęgniarki. Kiedyś
słyszałam, że trzeba im zapłacić, to będą myły, inaczej się nie ruszą.
Postanowiłam i tę sprawę załatwić, żeby Sławek miał na pewno dobrze,
tymczasem usiłowałam go odnaleźć. W końcu dałam za wygraną
i spytałam pielęgniarki, gdzie mogę go zastać. Kiedy wymieniłam
nazwisko, siostra stanęła jak wryta i powiedziała, że ona właściwie to nic
nie wie, bo dyżur był bardzo ciężki.