o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

Kojarzyło mi się to ze śledziem, w najlepszym wypadku czymś oślizłym,
śmialiśmy się z tego oboje, bo już wszystko było jak dawniej, zaraz po
tej operacji, kiedy odzyskał przytomność i pozwolono mi do niego
„nielegalnie” wejść.
– Sławek – powiedziałam do niego, nie mając odwagi dotknąć ręki.
– Pękła ci śledziona, ale już zaszyli.
– A cóż to za czort? – wychrypiał. Właśnie taki dźwięk wydał,
jakby drapać paznokciem blat z okleiny albo płyty paździerzowej.
– Coś, w czym jest krew, czy jakoś tak – zaszeptałam i obejrzałam
się trwożnie. Bałam się, że mnie wyrzucą z sali. – Jak się czujesz?
– Jakby samochód po mnie przejechał – powiedział i spróbował się
uśmiechnąć.
Zalała mnie fala ulgi i czułości. Ja naprawdę czułam, że zszyto mu
tego śledzia czy inny pęcherz pełen krwi i już o nic nie musimy się
martwić. No trudno, stało się, co się stało, pijany drań potrącił go na
pasach. Ale potrącił to nie to samo, co przejechał. Uderzenie
spowodowało wielki siniak w środku, coś się rozlało, zabrudziło,
wymagało mycia i pucowania przez sześć godzin. Nie miałam pojęcia,
czy to długo, czy krótko. Myślałam sobie, dobrze, że długo, bo jakby
była beznadziejna sprawa, toby otworzyli i zaszyli. Jak u wujka Mietka.
Tak matka mówiła, że ci dranie lekarze otworzyli go, zobaczyli, jaki to
rozpanoszony rak mu się zrobił, i zaszyli z powrotem. A ta rana nigdy
mu się nie skleiła. Ciotka Romka opowiadała, jak wujkowi Mieciowi
mleko wypływa tą raną. Łyka ustami, a raną wylatuje, takie samo białe,
jak weszło.
Podczas operacji siedziałam skulona pod drzwiami na oddział,
pogrążona w takich niewesołych myślach. Nie pozwalali wejść, wtedy
nie było tak jak teraz, że można sobie siedzieć i herbatę prawie że
podają. Siedziałam tam i patrzyłam tępo w drzwi, myśląc sobie, że jak
wszystko będzie dobrze, to zacznę regularnie chodzić do kościoła na
msze. To będzie znaczyło, że Bóg istnieje i udzielił mi ostrzeżenia, niech
będzie i tak. Nawrócę się, poleję święconą wodą, wzbudzę w sobie
wszelkie szczere uczucia i podziękuję. Potem zacznę prosić o dziecko,
chociaż przekroczyłam trzydziestkę. To jest bardzo dobra myśl,
nawrócić się i błagać o poczęcie. Pewnie wtedy się uda, kiedy tylko Bóg