o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

trzymał się prosto. Nie potrafię powiedzieć, ile wypił, jakie pił wino,
nawet czy w ogóle pił cokolwiek tego wieczoru.
– I co z tą prawniczką? – nawiązałam mimochodem.
Wzruszył ramionami, ale nadal na mnie nie patrzył.
– A co ma być? Ona i jej mąż obsługują prawnie firmę. Ostatnio
zaskarżyliśmy podwykonawców o nieterminowość i straty. Powoływali
się na to, że są spółką z ograniczoną odpowiedzialnością. I oni
reprezentowali nas w sądzie… Dobrzy są. Dostaliśmy odszkodowanie.
– Ona jest taka dobra czy mąż? – drążyłam.
– Mąż wszystko przygotowuje, a do sądu idzie ona. Przeciwnik
zaciera ręce, bo taka kobietka wygląda, jakby do trzech nie umiała
zliczyć, ale bardzo się rozczarowuje…
Wyobraziłam ją sobie w sądzie. W kostiumach i jedwabiach,
prowokacyjnie uchylonej todze. Z niepewnym wzrokiem, błądzącym po
sędziach i adwokatach strony przeciwnej. Może nawet wzbudzała żal,
może adwokaci myśleli, że będzie łatwym przeciwnikiem, albo wręcz
przeciwnie, że ją oszczędzą, taka była krucha… Tymczasem ona cichym
głosem wygrywała wszystkie sprawy.
– Uważam, że jest bardzo piękna – powtórzyłam.
Odwrócił się do mnie, przystanął i popatrzył mi głęboko w oczy.
– Uważam, że nie powinnaś zamawiać dania spoza karty. – Nie
wytrzymał mojego spojrzenia i uciekł w bok.
– Co takiego? – nie zrozumiałam.
– Zamówiłaś homara. Nie było tego w karcie. To było bardzo
drogie danie…
– Czy z tego tytułu możesz mieć nieprzyjemności? – zapytałam
z ironią, ale Sławek jej nie zauważył.
– Mam nadzieję, że nie… – powiedział poważnie.
– Jeśli ktoś zaprasza do takiego lokalu jak Casa Valdemar, to musi
liczyć się z tym, że zostanie zamówione jakieś drogie danie. Poza tym,
po co mieliby mieć homara i nie umieszczać go w karcie?
Najzwyczajniej w świecie by się zepsuł…
Doszliśmy już prawie do domu. Stanęłam na skraju osiedla
i wdychałam mroźne, nieco wilgotne powietrze. Przysiadłam na ławce,
oszronionej i bardzo zimnej. Uczucie zimna ściskającego mnie za łydki