o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

chociaż je słychać latem, a ona pachniała raczej jak ostatni tydzień
wiosny, czas przed wybuchem lata. Może to ona kojarzyła mi się
z cykadą, a ja natychmiast zobaczyłam siebie jako zwykłego konika
polnego, mniej eleganckiego, takiego swojskiego, którego łatwo
rozgnieść, jeśli ktoś nie lubi odgłosów, jakie wydaje ten owad.
– Kim była ta ładna kobieta? – zapytałam Sławka, kiedy
pożegnaliśmy się z prezesem, wesołym kolegą, nawet z nadmiernie
umalowaną asystentką, i wolnym krokiem szliśmy w stronę przystanku
z nocnymi autobusami.
Od tego, co by mi powiedział, dużo zależało. Czekałam w napięciu
na jego odpowiedź, rozglądając się na boki, gdzie na wystawach
sklepowych pyszniły się choinki pokryte brokatowymi bombkami,
renifery ciągnące sanie, duże Mikołaje i małe Mikołajki. Wszystko ładne
albo brzydkie, w zależności od ulicy, którą mijaliśmy, z tym że
najbrzydsze stały w witrynach ulicy Pięknej.
– Ta, co siedziała na końcu i nie odezwała się do nikogo? – zapytał.
– To nasza prawniczka.
– Piękna i taka delikatna… – rzuciłam, zerkając w bok.
Popatrzył na wystawę, na której wyjątkowo nie było reniferów,
tylko mnóstwo łyżew poustawianych na lodowisku w dziwacznych
konfiguracjach.
– Pamiętasz, jak chodziliśmy na łyżwy? – zapytał. – Ależ to
uwielbialiśmy…
To prawda, kochaliśmy spędzać tak zimowe niedziele. Na
lodowisku pod Pałacem Kultury albo gdzie bądź. Mieliśmy własne
łyżwy, braliśmy termos do plecaka i jeździliśmy, trzymając się za ręce.
Kiedy ostatni raz jeździliśmy? Chyba z pięć lat temu, przypomniałam
sobie z trudem. Dlaczego zapomnieliśmy o naszej pasji? Chyba dlatego,
że ja źle się czułam, puchłam po nowych hormonach i nie miałam
zupełnie siły, a Sławek w swojej delikatności nie wspominał
o lodowisku. A potem jakoś tak wyszło i łyżwy leżały na pawlaczu.
– Przestaliśmy przeze mnie… – powiedziałam.
– Skąd – zaprzeczył machinalnie. – Ja czułem się zmęczony pracą,
miałem szkolenia w weekendy…
Szliśmy w milczeniu. Ja na lekkim rauszu po winie, Sławek