o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

mi było poznać z daleka, co to jest, nie mogłam tak ostentacyjnie się
przyglądać. Ona wzięła widelec, jakby był ze szkła, i zaczęła nim
dziubać w talerzu. Pomyślałam, że pewnie nie zje wszystkiego. Taka
eteryczna, nic nie je, tylko kilka listków sałaty dziennie, popija wodą
mineralną, snułam przypuszczenia, ale ona małymi kęskami powoli
napoczynała to jedną piramidkę, to drugą. Skoncentrowana na daniu,
wyglądała jak dziecko, któremu dano kilka kolorowych kulek lodów
i ono teraz zgaduje, jakie to smaki. Sama nie poświęcając specjalnie
uwagi homarowi, obserwowałam, jak cieszy ją rozbrajanie dania na
talerzu i jak smakuje jej kuchnia hiszpańska. Cała niepewność, jaką
miała poprzednio, zniknęła, jej miejsce zajęło smakowanie i odkrywanie.
Kiedy skończyła, na jej talerzu, o ile mogłam dojrzeć, została wyłącznie
misternie ułożona w girlandy natka pietruszki. Dopiero wtedy „piękna”
zeszła na ziemię i przypomniała sobie, że znajduje się na spotkaniu
służbowym, a wokoło są ludzie interesu oraz żony tych ludzi, czyli ja
i jedna gorzej ode mnie wyglądająca nieszczęśnica, która radziła sobie
z niepewnością, śmiejąc się głośno i gestykulując, jakby ćwiczyła
mięśnie ramion. Pozwoliłam kelnerowi dolać sobie wina, poprosiłam
o białe, bo widziałam, że ona też takie pije. Zgadywałam, że lubi po
prostu białe wino, a nie tylko uznaje zasadę czerwone mięso – czerwone
wino, białe mięso – białe wino.
– Słucham? – Sławek zbudził mnie jak ze snu pytaniem, którego
nie usłyszałam.
– Pytałem, czy ci smakowało. – Uśmiechnął się.
– Tak – potwierdziłam. – Trudno, żeby mi homar nie smakował.
Jego kolega, który do tej pory zawzięcie z nim dyskutował, teraz
tkwił odwrócony plecami do Sławka i z równym zaangażowaniem
zabawiał kobietę siedzącą z drugiej strony.
– Jeśli danie jest drogie, to nie znaczy, że automatycznie będziesz
zachwycona. Niektórzy nie cierpią ostryg.
– Być może – powiedziałam, walcząc z pokusą, żeby odwrócić
głowę i nadal patrzeć na tę fascynującą istotę. – Ostryg też nie jadłam.
Niewykluczone, że by mi smakowały, podobnie jak homar…
– W takim razie muszę cię zaprosić na ostrygi – stwierdził,
obserwując mnie badawczo.