o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

z kobiet nie była w sukience, tylko w garsonkach, które nazywały
kostiumami. Wyglądały, jakby prosto z pracy wskoczyły do
samochodów i przyjechały na to spotkanie. Wszystkie starannie
uczesane, miały okulary i buty na różnej wysokości obcasach. Ja przy
nich wyglądałam jak wsiura, która przyjechała do miasta na zakupy.
W jednej chwili moja sukienka wydała mi się tandetna. Pożałowałam
też, że fryzjerka, obcinając mi włosy na pazia i lakierując grzywkę,
zrobiła ze mnie ciotkę klotkę. Te kobiety przy stole miały koki banany,
włosy, które się z nich wymykały, wyglądały tak naturalnie, jakby to nie
fryzjer je tak ułożył. Nie było przy tym widać ani krzty lakieru do
włosów. Sławek na mnie nie patrzył, tylko witał się z jakimś niskim,
łysawym gościem, w którym domyśliłam się szefa. Sądząc po minie tego
pana, był to jeden z głównych szefów, o ile nie najgłówniejszy.
– Panie dyrektorze – przez moją świadomość przebił się głos
Sławka – proszę pozwolić, że przedstawię panu moją żonę Weronikę.
Wydawało mi się, że te wszystkie babki się ze mnie śmieją,
a faceci pewnie ze Sławka.
– Dzień dobry. – Podałam mu rękę, a on nie pocałował jej, tylko
uścisnął.
Usiedliśmy. Podszedł kelner i zapytał, co życzę sobie do picia.
Poprosiłam herbatę. Nie chciałam sprawiać kłopotu. Po minie Sławka
dostrzegłam, że to chyba nie był najlepszy pomysł.
– Zmarzła pani? – zapytał przyjacielsko brzydki facet siedzący
dokładnie naprzeciwko mnie. – W takim razie proponujemy coś
mocniejszego.
– Właściwie poproszę. – Zdecydowałam się nie zwracać uwagi na
ewentualne konwenanse. – Campari z sokiem pomarańczowym.
Kelner ukłonił się, a po chwili przyniósł czerwonopomarańczowy
napój ze słomką. Potem stanął i zapytał, czy może zebrać zamówienia.
Zerknęłam na kartę. Nie było na niej cen. Czegoś takiego w życiu nie
widziałam. Nie chciałam zamawiać ryzykownego dania, a z drugiej
strony zwykle w restauracji zamawiałam danie, którego nie znałam, nie
robiłam w domu, a chciałam spróbować. Ludzie obok mnie zamawiali
rostbefy, kotlety z sarniny, a ja bałam się, że to nie będzie mi
smakowało. Nie chciałam jeść ryby w tak eleganckim towarzystwie, bo