o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

– A po co sekretarka?
Sławek obgryzał brokuła z panierki, co zwykle mnie rozczulało.
Teraz zobaczyłam niewielkie wahanie w jego oczach.
– To asystentka – zaczął. – Każdy szef ma asystentkę. Taka moda
teraz. Nie parzy kawy. To znaczy parzy, tylko nie jest od tego.
– A od czego?
Palec ześlizgnął mu się z widelca, ale Sławek zręcznie go złapał
i tym samym nie mogłam zapytać: „Skoro to tylko asystentka, to
dlaczego upuściłeś widelec?”.
– Weronika, ona umawia spotkania, załatwia korespondencję,
nawet garnitury powinna mi zawozić do prania.
– Garnitury do prania? – Tu mnie zatkało. – Przecież po pierwsze,
ty nie nosisz garniturów, po drugie, ja mogę zanieść do prania, to
zaledwie dwa kroki…
Tym razem brokuł upadł mu na talerz, na widelcu została sama
panierka.
– Powinienem kupić, zwrócono mi uwagę, że nie chodzę
w garniturze…
Odrzuciłam precz myśl o przyczynie niezgrabności palców
i zaczęłam głośno myśleć o tym, gdzie można kupić garnitur Sławkowi.
– Daj spokój. – Odzyskał animusz i trzymając znów mocno
widelec w ręku, zjadał ziemniaki. – Nie chcę garnituru.
– Przecież sam mówiłeś, że musisz mieć… Mógłbyś przy jedzeniu
używać noża? – zapytałam nieco ostrzejszym tonem niż zwykle.
Westchnął.
– Weronika, wiesz doskonale o tym, że ja nie cierpię jeść nożem.
Robię to tylko w sytuacjach oficjalnych. A w domu, błagam, nie zmuszaj
mnie do tego…
Kiwnęłam głową. Coś jednak było nie tak.
– O co chodzi? – spytałam.
– O dużo pracy i o to, że chcę spokoju w domu… – odparł tym
samym ostrym tonem, którego ja użyłam przed chwilą.
Na pewno był zmęczony tym szefowaniem, dyrektorowaniem czy
innymi czynnościami, z którymi ja nie miałam nic wspólnego.
– Przepraszam cię – powiedziałam i wyszłam do kuchni.