o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

– W telewizji podają takie… przepisy. Na kablówce.
– O – powiedział Sławek, który nałożył sobie symboliczną porcję
i nawet jej nie był w stanie przełknąć. – Macie kablówkę?
– Nie zmieniajcie tematu – syknął ojciec.
Spojrzałam na niego zdumiona. Mimo wszystko nie spodziewałam
się żadnych żądań.
– Macie mieć dzieci jak inni – wygłosił.
Sławek parsknął śmiechem i odłożył talerz. Przestał się zmagać
z nitką na zrazie przy użyciu tępego domowego noża.
– Zawsze się zastanawiałem, dlaczego tak trudno się z wami
porozumieć – zaczął. – I już wreszcie wiem. Wy po prostu nie słuchacie
tego, co się do was mówi. Jesteście jak pozamykani w jakichś
więzieniach konwenansów, a głosy słyszycie z tych swoich kablówek.
Tyle lat przychodziłem tutaj z Weroniką i słuchałem waszego pieprzenia
o kościele, życiu, jakbyście jeszcze żyli. A wy już nie żyjecie. Jesteście
dawno martwi.
Zapadła cisza. Na znak solidarności i ja odsunęłam talerz.
Wstałam. Po słowach Sławka wypadało tylko wstać i wyjść, dlatego
sięgnęłam po apaszkę opartą na siedzeniu fotela.
– Jeszcze nie skończyłem z twoimi rodzicami, Weroniko. – Sławek
powstrzymał mnie gestem dłoni.
– Jesteś w moim domu… ty… darmozjadzie… – Ojciec
najwyraźniej był zbyt przerażony, żeby użyć odpowiedniego epitetu.
– Nie jestem darmozjadem. – Sławek był najspokojniejszym
mężczyzną na świecie. – Pracuję, a od was w życiu nie wziąłem
złotówki. A co do tego, co jeszcze mam wam do powiedzenia, to…
– Jak możesz? – wyrwało się matce w moją stronę.
– Jeśli usłyszę z waszych ust choćby jedną uwagę na temat naszego
życia, to nigdy nas tu nie zobaczycie…
– Wypierasz się rodziny? – Tym razem ojciec patrzył w moją
stronę.
– Nie muszę – powiedziałam nieco tchórzliwie, ale zaraz
odzyskałam głos. – To on jest moją rodziną, nie wy…
Wyszliśmy i nie wróciliśmy tam przez kolejne dwa miesiące.
Potem zadzwoniła matka i przypomniała, że jest rocznica śmierci