o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

poszła.
– Ja też bym poszła – z przekonaniem powiedziała tamta.
Nie wiem, czy ja bym poszła. Musiałabym odwiedzić dziesiątki
ginekologów, u których byliśmy. Zresztą żaden nie wykluczał
definitywnie tego, że kiedyś uda mi się w ciążę zajść. Tylko żaden nie
sprawił, że macierzyństwo faktycznie miało stać się moim udziałem.
Ze Sławkiem przestaliśmy rozmawiać na ten temat. Nie stało się to
tabu, ale przestaliśmy mówić o potencjalnej ciąży czy o tym, co będzie,
jak pojawi się wreszcie to nasze dziecko. Bywało nawet, że kiedy
miałam okres, to dziwił się i mówił rozczarowany, że szkoda, bo miał na
mnie ochotę. Tabletki, drogie hormony wyrzuciliśmy do kosza, nie
wykupiliśmy recepty na horrendalnie drogie zastrzyki i udawaliśmy, że
się poddaliśmy. Pojechaliśmy do rodziców na niedzielny obiad, najpierw
do jednych, potem do drugich, i wyłuszczyliśmy, w czym rzecz. Łatwiej
poszło u rodziców Sławka.
– Tak mi przykro – powiedziała mama Sławka i na jej miłej,
pulchnej twarzy odbiła się cała potencjalna historia dorastania wnuków,
których mieć nie będzie. W jej oczach gasł widok bujającego się na
huśtawce malucha i jej przestrzegającej przed tym, żeby nie za wysoko,
bo spadnie i jakie nieszczęście się stanie. Ręka poruszyła się
niespokojnie, bo teściowa pewnie setki razy czuła małą łapkę w swojej
mocnej dłoni, którą ciągnie upartą wnuczkę, kiedy ta po drodze
z przedszkola w kółko się zatrzymuje, bo chce dać łabędziom chlebka
albo popatrzeć na mrówki. Nigdy nie widziałam tak wyrazistej twarzy,
jak wtedy u niej.
– Jesteście pewni? – spytał mój teść.
– Nie mówiliśmy wam – zaczął Sławek, żeby mi oszczędzić tego
wszystkiego – ale my z Weroniką od dawna się leczymy i próbujemy…
– Dlaczego nam nie powiedzieliście? – Teściowa odzyskała mowę.
– Przecież pomoglibyśmy wam. Może potrzeba pieniędzy albo jakoś
inaczej możemy pomóc…
– Mamusiu. – W głosie Sławka pobrzmiewała irytacja. – To są
intymne sprawy… Nie możecie pomóc…
Ja się nie odzywałam. Bałam się, że wybuchnę płaczem albo
zacznę krzyczeć.