o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

– Powiesz. – Kiwnął stanowczo głową. – Ja też to sobie powiem.
Próbowaliśmy, próbujemy i pewnie będziemy próbować, ale bez
napięcia, bez liczenia i bez oczekiwań… I bez lekarzy.
– Sławek, ja tak chcę ci dać dziecko…
Wziął moją twarz w obie ręce.
– To już nie pragnienie, nie marzenia, tylko obsesja. Ty chcesz mi
dać, ja chciałem ci dać. Jeśli chcesz nadal próbować, to beze mnie. Ja już
nie chcę.
To był cios przeciwko mojej wierze w przyszłość. Z jego strony,
jak się później okazało, bardzo mądra strategia. Jeszcze kilka miesięcy
takiego życia zniszczyłoby nas z kretesem. Życie w rytm dni,
z notatnikiem, kiedy należy się powstrzymać od seksu, kiedy kochać,
kiedy brać pigułki i maskować opuchliznę rajstopami
przeciwżylakowymi.
– Zrozum… – zaczął.
– Rozumiem, Sławek – powiedziałam. – Rozumiem…
I choć serce się krajało, nie wzięłam więcej ani jednej pigułki. Ale
nie przestałam marzyć o dziecku, które to pragnienie zamieniłam
w cichą nadzieję, że kiedy już przestanę brać leki, to ciąża sama
przyjdzie, bo tak właśnie miało być. Przecież koleżanki, którym w końcu
powiedziałam, że „coś jest nie tak”, głównie żeby ukrócić ich pytania
o to, dlaczego uczę w przedszkolu, a własnych dzieci nie mam, miały
w zanadrzu mnóstwo takich historii. O tym, jak jedna siostra cioteczna
nie mogła mieć dzieci, w końcu postanowiła adoptować i właśnie, kiedy
czekała, to wtedy zaszła w ciążę i bliźniaki mają dziś dziesięć lat. A inna
koleżanka koleżanki to się leczyła piętnaście lat, aż w końcu ginekolog,
wyobrażacie sobie jaki kretyn, powiedział jej, że już może zapomnieć
o sprawie, bo właśnie przekwita. I ta koleżanka koleżanki strasznie
płakała, a potem się okazało, że miesiączki nie miała, bo była w ciąży.
Więc to nie klimakterium.
– I była u tego ginekologa potem? – zapytała jedna z uczestniczek
dyskusji.
– A po co? – zdziwiła się autorka opowieści.
– No dziecko pokazać…
– Aaa. – Autorka zrozumiała. – Nie wiem, nie pytałam, ale ja bym