o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

dzieci…
– Wiem – powiedział. – I nie myśl, że ze mną nie dzieje się to
samo. Ja na dodatek nie mogę za bardzo o tym mówić.
– Możesz wszystko powiedzieć… – żachnęłam się.
Pokręcił głową.
– Nie w tej kwestii, Wera. To przecież sprawia ci ból. Jak mam
powiedzieć, że od wielu lat kochamy się z kalendarzykiem? Ze serce mi
się kraje, kiedy widzę, jak puchniesz po hormonach…
– Przytyłam, wiem…
Machnął ręką.
– Nie przytyłaś. To opuchlizna. Potem schodzi. Jesteś zmęczona
i rozdrażniona. Co miesiąc płaczesz, kiedy przychodzi okres. Robisz to
po cichu w łazience, a ja udaję, że nie widzę… Ja nie mogę się skarżyć,
nie mogę nic mówić, bo powinienem cię wspierać…
– Wspierasz…
– Staram się. Czasem myślę, że ty łykasz te hormony i cierpisz,
a może to ze mną jest coś nie tak.
Zrobił drogie badania nasienia, wysyłane gdzieś tam w Polskę,
i wprawdzie powiedzieli, że plemników ma nieco mniej, to zupełnie
wystarczająco, żeby spłodzić dziecko. To ja miałam cykle
bezowulacyjne.
– Przecież zrobiliśmy badania i ja nie mam wystarczająco dużo
tych jajeczek.
– Tylko że to może być nasza obopólna wina, czy tam może nie
wina, ale przyczyna…
Siłą powstrzymałam się, żeby znów nie sprowadzić dyskusji do
mojego płaczu za dzieckiem i jego zapewnień, że na pewno, ale to na
pewno będziemy je mieli.
– Ja nie chcę powiedzieć, żebyśmy zrezygnowali…
– A co chcesz powiedzieć? – szepnęłam.
– Chcę, żebyśmy znów byli kobietą i mężczyzną, a nie
potencjalnymi rodzicami. Przestańmy liczyć, ty odstaw leki. Powiedzmy
sobie, że nie możemy mieć dzieci.
– Ja sobie tego nie powiem… – Oddychałam głęboko, a serce mi
waliło. – Nigdy…