o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

czasu ślubu uważaliśmy…
– Nie uważaliśmy – zaprzeczyłam.
– Właśnie uważaliśmy, to znaczy ja uważałem. Mimo wszystko
chciałem uniknąć wpadki.
– Ale teraz nie uważasz? – upewniłam się.
– Nie uważam, ale to bardzo krótko… – zaprotestował. – Co ty
sobie wbiłaś do główki?
– Ja to czuję – powtórzyłam po raz kolejny.
Westchnął, wcale nie zniecierpliwiony, tylko bardzo, bardzo
zmartwiony.
– Na jakiej podstawie opiera się twoje przeczucie? Przecież jesteś
praktyczną dziewczynką.
– Czuję, że dzieci zaczynają mnie denerwować, każda kobieta
z brzuchem na ulicy staje się moim wrogiem, liczę te dni i czytam pisma
w kółko. O jednym myślę, co zrobić, żeby zajść…
– Tak nie można – powiedział.
– Ale ja…
– Wiem, że tak bardzo tego chcesz. Ja też tego bardzo chcę. Ale
jesteśmy nieco ponad rok po ślubie, bardzo młodzi, życie przed nami…
Osiemnaście lat później zginął wypadku samochodowym. Wtedy
też miał całe życie przed sobą, ale umarł, a ja razem z nim.
– Mnie się wydaje, że coś jest z tymi sprawami nie tak…
– Dobrze, kochanie – zgodził się. – Skoro masz takie wrażenie, to
pójdziemy jutro do ginekologa, on cię zbada i się uspokoisz.
Ginekolog mnie uspokoił. Kobieta zbadała mnie bardzo boleśnie
i powiedziała, że macica w tyłozgięciu, ale ona nie widzi niczego
niepokojącego. Zapytała, czy mam bolesne miesiączki.
– Wręcz przeciwnie – powiedziałam. – Nic nie odczuwam, nie
mam problemów z nastrojem…
– No to wszystko w porządku – skwitowała radośnie i skasowała
nas jak prywaciarz za nowalijki.
Pomni zalecenia, żeby się zrelaksować i próbować do skutku,
relaksowaliśmy się i próbowaliśmy. Tyle że pożądanego skutku nie było.
– A wiesz – zagadnął mnie kiedyś Sławek, kiedy leżeliśmy obok
siebie i czytaliśmy książki przed snem, całując się po każdym rozdziale