o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

– Dlaczego ty miałaś tylko jedno dziecko? – zapytałam.
– Powinnaś mieć nas całe gromady z takim podejściem…
Oczywiście nie oczekiwałam odpowiedzi. Chciałam tylko
odwrócić jej uwagę od strachu, jaki we mnie się właśnie urodził,
trzepotał, z motyla zamieniał się powoli w ćmę, żeby wreszcie osiągnąć
rozmiary nietoperza. Chciałam krzyczeć, że nie mogę mieć dzieci, że
nigdy nie będę matką. A własna matka w tym czasie próbowała mnie
przekonać, że powinnam iść drogą, jaką chrześcijaństwo zarezerwowało
dla kobiety od zarania dziejów.
– Nie mieliśmy z ojcem warunków – powiedziała.
– Czyli co? – indagowałam. – Jak po mnie sobie z tym radziłaś?
Pytanie było cokolwiek bezczelne, znów nie liczyłam na
odpowiedź. Nawet mogłam się spodziewać awantury, ale matka opuściła
głowę, zacisnęła wargi i powiedziała:
– W sposób bez grzechu.
Nic dziwnego, że ci ludzie byli tak zgorzknieli, tak szarzy i wyzuci
z wszelkiej ikry. Po chrześcijańsku zrobili szare dziecko, a następnie
zaprzestali cielesnych praktyk.
– Nie martw się o nas – wycedziłam. – Nie żyjemy w grzechu,
mamy ślub.
– Żyjecie w grzechu, bo przed Bogiem nie chciałaś przysięgać.
– Co mama mówi… – Czułam strach, zmęczenie, chciałam znaleźć
się ze Sławkiem w naszym mieszkaniu, zamknąć drzwi na zasuwę
i zapaść się w niego, wyżalić, podzielić swoim strachem.
– Przymusiliśmy was z ojcem – sapnęła. – Nie chcieliście przecież.
A i ta spowiedź… widziałam cię, pięć minut przed konfesjonałem… pięć
minut… Z księdzem Andrzejem rozmawiałam, tajemnicą się zasłaniał,
ale ja wiem, żeś ty nie wyznała wszystkiego.
W tym momencie do kuchni wszedł Sławek, który miał na twarzy
wypisaną grozę zbyt długiego siedzenia sam na sam z ojcem, i zapytał,
czy nie pomóc w zmywaniu. Nie mogłam już odpowiedzieć ani
pokornie, że powiedziałam co trzeba księdzu Andrzejowi, ślub wzięłam,
przysięgałam przed ołtarzem, ani przekornie, że nie miałam takich
grzechów, jakie matka miała na myśli.
Prawda była jedna. Nie powiedziałam księdzu Andrzejowi nic