o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

miny i jęki rodem z obejrzanych filmów, ale także własne, szczere
absolutnie. Strach przed wpadką i mówienie sobie, że przecież „jakby
co”, to i tak planujemy ślub, najwyżej będzie trzeba pobrać się szybciej,
niż zakładaliśmy, i w pośpiechu.
W tej kuchni, z talerzem i ścierką w ręku, zamieniłam się znów
w owada, trzepoczącego skrzydłami motyla. Tym razem był to motyl.
Ale nie taki piękny, kolorowy, fruwający kwiat, tylko biały, w szare
ciapki, którego gąsienica lubowała się w liściach kapusty, pustosząc
ludziom pola. Czułam się niewinna i ubrudzona jednocześnie, bo
w jednej chwili sama zanegowałam fakt, że jestem kobietą. Co ze mnie
za kobieta, skoro nie umiem począć dziecka, po co mi piersi, skoro nie
wypełnią się mlekiem, po co brzuch, skoro zawsze będzie pusty?
– Mówię do ciebie – zaterkotała matka. – O czym tak myślisz?
– Tak – powiedziałam i skrzywiłam się ironicznie. – Te rzeczy są
w porządku.
Odłożyła ścierkę i popatrzyła na mnie uważnie. Zwykle miałam
wrażenie, że ona nie rozpoznałaby mnie w tłumie, nie odtworzyłaby
z pamięci moich rysów. Gdybym zaginęła, to na milicji nie umiałaby
powiedzieć ani w co byłam ubrana, ani jak uczesana. Na pytanie „znaki
szczególne” pewnie powiedziałaby, że nie mam żadnych, a kolor
włosów określiłaby jako „chyba blondynka”. Teraz patrzyła na mnie tak
uważnie, jakby była chirurgiem plastykiem oceniającym moją twarz
przed operacją.
– Matka przenajświętsza – uparcie kontynuowała – stworzyła nas
do tego, żebyśmy dawały życie…
– Mamo! – Wywróciłam oczy ku niebu, chociaż motyl we mnie
trzepotał z przerażenia. – Matka przenajświętsza nikogo nie stworzyła…
Ja chcę mieć dzieci…
– I grzechem jest – ciągnęła – żyć z mężem nie …
Tu się zawahała wyraźnie. Nie wiedziała, jakiego słowa użyć na
określenie swoich myśli.
– Tak, wiem, że z mężem nie można współżyć dla przyjemności…
– powiedziałam bezczelnie.
Odwróciła się do mnie plecami i podniosła ręce do góry.
Wyglądała jak jakaś walcząca matrona.