o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

wszystko, co robiła matka.
– A dzieci kiedy? – wypalił ojciec przy herbacie.
Sławek właśnie próbował wypić herbatę ze szklanki bez koszyka
tak, żeby rodzice nie zauważyli, że parzy sobie palce i jest z tego
powodu wściekły. Na twarzy miał wypisane pytanie, czy w tym domu
nie ma koszyków do szklanek, ewentualnie czy nie mógłby dostać
herbaty w kubku albo w filiżance, jak podawało się u niego w domu. Nie
dosłyszał zatem pytania.
– To nasza sprawa… – powiedziałam do ojca.
– Nie wasza sprawa, nie wasza… – sarkał ojciec. – A kto się będzie
dzieciakiem zajmował?
W tym momencie do Sławka dotarła istota pytania i z ulgą przestał
wojować ze szklanką.
– Niech tata się nie martwi – powiedział. – Damy sobie z Weroniką
radę i w tym względzie…
Matka dała mi znak, żebym poszła z nią pozmywać. Posłusznie
wyszłam, zostawiając „mężczyzn” na rozmowie o istocie rzeczy.
– Jak tam te sprawy? – To wtedy w kuchni padło pytanie.
Najintymniejsze, na jakie matka mogła się zdobyć.
– Bardzo dobrze – odparłam.
– Jesteś w stanie błogosławionym? – zapytała.
– Wręcz przeciwnie – zaprzeczyłam odruchowo.
Mama aż zatrzęsła się z oburzenia.
– Kobieta o tym nie mówi – powiedziała wyniośle.
– Pytałaś. – Nie chciałam wdawać się w dyskusje.
– Córeczko. – Matka zastygła z talerzem i ścierką. – Naszą
powinnością jest rodzić dzieci. Tak chciała Najświętsza Maria Panna.
Cóż, nie tylko ona tego chciała. Ja też, i to bardzo. Nie
stosowaliśmy ze Sławkiem żadnych zabezpieczeń. Nie liczyliśmy, nie
przerywaliśmy, nawet nie z myślą o prokreacji jako takiej, ale z czystej
radości faktu, że z udanego seksu może być coś więcej niż tylko
przyjemność. Naturalnie nie zamierzałam mówić o tym matce. Wtedy
zdałam sobie sprawę z tego, że ja chyba nie mogę mieć dzieci. Przecież
próbowaliśmy już prawie dwa lata, nawet przed ślubem, skrywane harce
na jego lub mojej kanapie, pełne zapału pocałunki, wejścia i wyjścia,